Mikropłatności - W tym temacie najgłośniej wypowiadali się ci, którzy nigdy w grę nie grali. Prawdą jest, że wszystkie dodatki do DD2 (poza muzyką z jedynki), to tak zwane g.ówno dodatki, ale żaden z nich nie ma dużego wpływu na grę (jeśli w ogóle), a przykładowo ja po blisko 200 godzinach spędzonych w grze, nie kupiłem ani jednego, bo wszystkiego mam aż nadto. Wszystko dostępne jest w grze bez konieczności grindu.

Wywody te można by było ciągnąć naprawdę długo, ale ograniczę się do tego, a zainteresowanych tematem szerzej zapraszam do obejrzenia tego filmu:

https://youtu.be/5obciZ-9y2A

Na drugą część tej serii, gracze konsolowi czekali ponad 10 lat, a gracze PC 8 lat. Byłem w grupie osób wyczekujących tej produkcji, bo jedynka mnie zachwyciła rozgrywką i pomimo archaicznej grafiki, jak na rok 2016, była powiewem świeżości w gatunku RPG Akcji. Świetna eksploracja, oryginalny pomysł z giermkami oraz genialna wręcz walka i system rozwoju postaci na długo zapadły mi w pamięć. Dodatkowym czynnikiem była immersja na którą składały się takie czynniki, jak wrażenie żyjącego świata, świetne SI wrogów oraz Giermków, fizyka i interakcja z otoczeniem. Wszystko, to co napisałem wyżej znajdziemy też w części drugiej, tylko podniesione do kwadratu, a dodatkowo gra wygląda obłędnie ( w przeciwieństwie do jedynki, która wyszła oryginalnie jeszcze na PS3). Można więc powiedzieć, że twórcy dowieźli końcowy produkt, co wydawały się potwierdzać pierwsze recenzje tuż przed premierą, aż tu nagle BAM. Gracze jak to stado baranów nagle zaczęli hejtować grę, która w moim odczuciu jest jednym z kandydatów na grę roku. Pomińmy jednak ten wątek, bo więcej o tym było wyżej. Lepiej zastanówmy się, co sprawia, że Dragon's Dogma 2, jest tak dobrą grą. Zapomnijmy o hejcie i niedorzecznych zarzutach, zamiast tego przejdźmy do...

Świat w DD opiera się o cykle. Każdy cykl ma swojego wybrańca, którego wybiera smok, jeśli wybraniec się nie sprzeciwia smokowi, to teoretycznie jest władcą krainy. Oprócz władzy, wybraniec (Arisen) otrzymuje też dar używania kamieni ożywiania za pomocą których może przywracać do życia siebie, innych NPC oraz zdolność kontrolowania giermków. Oczywiście tak prosto nie jest i wszystko jest bardziej zawiłe fabularnie, ale tyle mogę napisać bez większych spolerów oraz potwierdzić że fabularnie gra jest całkiem niezła, ale to nie fabuła czyni tę grę tak interesującą, a sposób w jaki gra podchodzi do wykonywania zadań. Podczas rozgrywki gra nie narzuca nam żadnych zadań, a te co odkryjemy, to zrobimy to niejako naturalnie, spotykając ludzi, podsłuchując przypadkowo rozmowę, czy dowiadując się czegoś od kupca, mieszczanina itp. Wykonanie zadania również wynika niejako z naszych działań, nie mamy więc żadnej strzałki gdzie iść ( chociaż czasami mamy oznaczone miejsce na mapie bądź obszar), a to jak i czy wykonamy dane zadanie, zależny od nas. Jedyną pomocą, na jaką możemy liczyć, jest nasz giermek bądź wynajęty giermek, który jeśli mamy szczęście, wykonał to zadanie już w innym świecie i może służyć nam za przewodnika. Eksploracja krain w DD 2, to jeden z najlepszych elementów gry poza samą walką. Przemierzając ten świat, napotkamy mnóstwo sekretów, podziemi, lochów, jaskiń oraz ukrytych skrzyń, a że gra nas nie rozpieszcza, to każda znaleziona zbroja, broń i inny fatałaszek jest na wagę nieomal złota. Dodajcie sobie do tego zmienną pogodę, konieczność rozbijania obozowisk oraz gotowania posiłków, a zrozumiecie, że DD2 jest jednym z najlepszych RPG akcji z dużą dozą immersive sima z widoku TPP w świecie fantasy, jaki istnieje obecnie na rynku. Wpływ na taki stan rzeczy ma też fakt, że większość zbroi oraz broni, będziemy mogli kupić tylko w sklepach, a że tych jest naprawdę olbrzymia ilość, to do końca gry jest na co wydawać zdobyte złoto, a ekonomia gry wytrzymuje tu znacznie dłużej niż w innych tytułach. Każdą broń oraz zbroję możemy też ulepszać o ile posiadamy odpowiednie składniki, a te zdobywamy zarówno z potworów, jak i znajdując podczas eksploracji i ponownie wpływa to bardzo na immersję oraz przyjemność z gry oraz oczywiście zachęca do kolejnych wypraw, bo bardzo rzadkie składniki, cóż są bardzo rzadkie nie tylko z nazwy i wymagają czasami sporego zachodu, aby je zdobyć. Podczas doboru ekwipunku, trzeba wziąć też pod uwagę klasę, jaką akurat rozwijamy, a tych jest aż 10 (6 dostępnych prawie od początku oraz 4 ukryte). Zależnie od klasy, rożny ekwipunek będzie dla nas dostępny i tylko jedna klasa może używać wszystkiego (Warfarer). Walka oraz eksploracja w DD2, to prawdziwy cud, miód i orzeszki. Zależnie od klasy, którą ogrywamy, musimy mieć inne podejście do walki, a dodatkowo interaktywne otoczenie pozwala zwłaszcza na początku gry, wykorzystywać wszystko co mamy pod ręką. Istotne więc jest poznanie słabości wrogów i wykorzystanie otoczenia przeciwko nim (np. dzbany z oliwą, wodą, kamienie, mosty itp.) Wpływ na walkę ma też miejsce potyczki, broń z odpowiednim żywiołem, nasze odporności itd. nie mówiąc już o giermkach, którzy aktywnie uczestniczą w walce, wspomagają nas leczeniem, podnoszą z ziemi po upadku itd. Podobnie zresztą jak napotkani NPC, którzy chętnie włączą się do walki lub jeśli nie są typem wojowników, to kulą się ze strachu bądź próbują uciec w bezpieczne miejsce.

Gra niestety nie jest pozbawiona wad, a największą wadą jest zdecydowanie optymalizacja. Ja co prawda nie narzekałem zbytnio, ale skoro na moim jeszcze dość mocarnym sprzęcie gra w miastach potrafiła wytracać klatki do 40 ( detale na max. Ultra HD), to coś jest na rzeczy. Teraz po ostatnim patchu optymalizacyjnym jest lepiej, ale nadal nie super, więc można uznać to za sporą wadę. Z innych błędów warto wymienić fakt, że zdarza się (rzadko ale się zdarza) iż giermkowie nam towarzyszący potrafią nie nadążać za nami i musimy rozpocząć walkę bez nich. Problem ten głównie występuje w wąskich przejściach jaskiń, ale i na wąskich, górskich szlakach się zdarzy. Z drugiej strony, to dość naturalne, że giermkowie też musza ominąć przeszkody i nie zawsze im się uda nadążyć za nami. Bywa też, że potrafią się dziwnie zaciąć lub zginąć głupią śmiercią np. wpadając do wody lub w przepaść, ale jak już mówiłem, zdarza się to naprawdę rzadko, bo Si towarzyszy należy do jednych z lepszych, jakie spotkałem do tej pory w grach.

Mało kto zdaje sobie sprawę, że obie Dragon's Dogmy są odpowiedzią na pytanie: Co by było, gdyby połączyć RPG akcji z widoku trzecioosobowego z Immersive Sim? Odpowiedzią są te tytuły. Zaawansowana fizyka, system pogodowy, kompleksowa walka, wielowątkowa fabuła, system klas, SI giermków oraz przywiązanie do immersji i wiarygodności świata przedstawionego, jak w mało której grze są tego dowodem. Oczywiście nie są to immersive simy czystej wody (brak skradania się oraz widoku FPP), ale spośród wielu RPG głównego nurtu, tym grom najbliżej do tego gatunku.

PLUSY:
✔️ Piękna grafika
✔️ Wiarygodny świat
✔️ Fizyka
✔️ Kompleksowa walka
✔️ System rozwoju postaci
✔️ Pomysł z giermkami
✔️ Dużo broni i fatałaszków
✔️ Immersja
✔️ SI towarzyszy i NPC

MINUSY:

❌ Optymalizacja
❌ Bywa, że SI aż taka super nie jest
❌ NG+ jest już banalnie łatwa (Podobnie było w Elden Ring)
❌ Niepotrzebna drama, ale to nie wina gry, a krzykaczy i wydawcy za wpie&^%$ kiepskich DLC do gry


Swoboda działania - 10%
Interaktywne środowisko - 20%
Symulacja systemów - 20%
Wielowątkowa narracja - 20%
Perspektywa pierwszoosobowa - 0%
Indywidualne odczucia - 5%

Zapraszam do obserwacji naszego kuratora: ŚWIAT RECENZJI

Recenzja ukazała się też w: Recenzje na 100%... osiągnięć!