System Shock 2, to klasyk przez duże K, a jednak według mnie dwójka, jest w pewnych aspektach regresem względem części pierwszej. Gra wyszła 5 lat po jedynce w czasach, gdy technologia pruła do przodu niczym motorówka. Można powiedzieć, że własnie to ułatwiło twórcom "ukrycie" regresu względem poprzedniczki, to oraz mimo wszystko wysoki poziom, który zachowano w niektórych aspektach. Jedynka była już mocno archaiczna w momencie premiery dwójki, a próba zagrania w oryginał wtedy, a co dopiero dzisiaj, kończyła się odbiciem głównie przez wzgląd na nieintuicyjne sterowanie i archaiczność większości rozwiązań. Te problemy jednak są już za nami, a my żyjemy w czasach, gdy poza oryginałem możemy ograć remake jedynki, który nie tylko zachował ducha oryginału, ale też wyeliminował prawie w 100% jego archaiczność. I to właśnie w starciu z tym remakiem przegrywa dwójka i to nie na polu graficznym, czy muzycznym, bo to raczej jest oczywiste, ale na polu grywalności oraz projektu samej gry, ale zacznijmy od początku.

Aby ułatwić wam zrozumienie tematu, trochę odejdę od klasycznego pisania recenzji i podzielę ją na dwa segmenty. Pierwszy segment, to będzie co dwójka zrobiła dobrze, a drugi segment poświęcę temu, co w grze według mnie niepotrzebnie zmieniono, uproszczono itp.

Pod względem graficznym oraz muzycznym, kontynuacja nie musiała się wiele starać, aby wyprzedzić część pierwszą, bo czasy były takie, a nie inne (oczywiście remake to zmienił). Natomiast zdecydowanie wprowadzenie poza Shodan drugiego antagonisty, który nieomal dorównuje jej charyzmą ( jest nim Wielu albo Wielość, zależnie od tłumaczenia), było świetnym pomysłem, który nie tylko pozwolił wprowadzić nowych przeciwników, ale też dodał dwójce dodatkowego, specyficznego klimatu (pomysł nie jest zupełnie nowy, bo zapoczątkowano go w jedynce, ale pociągnięto temat po mistrzowsku). Inną sprawą jest, jak wytłumaczyć naukowo taki rozrost biomasy, ale to pozostawmy w kwestiach dywagacji. Kolejnym, ciekawym pomysłem oraz dobrze wykonanym , jest wprowadzenie badań do rozgrywki. Badania wykonują się niejako automatycznie, ale musimy zapewnić odpowiednie chemikalia, które pozyskujemy z laboratoriów rozsianych po poziomach. Wprowadza to dodatkowy aspekt kombinowania i nowe możliwości rozwoju naszej postaci w kierunku organicznym. To właśnie ta dwoistość nadaje specyficznego klimatu grze, bo gracz może badać tę nową technologię oraz rozwijać się w tym kierunku. Organiczne uzbrojenie wydaje się bardziej obce, a przez to i ciekawsze od klasycznych broni pokroju pistoletu, czy shotguna itp. Gracz może też zostać całkowicie przy standardowej broni i olać ten aspekt, chociaż w moim odczuciu wtedy wiele traci. Co do projektu poziomów oraz przeciwników, to obie gry stawiał bym na równi, jednak z delikatnym naciskiem na jedynkę (więcej kombinowania oraz lepsi bossowie).

Pomimo genialności fabuły, trudno nie odnieść wrażenia, że w pewnych aspektach w dwójce twórcy poszli na łatwiznę. Wyeliminowano kilka kluczowych aspektów rozgrywki, takich jak rzeczywistość wirtualna (a wystarczyło ją przeprojektować np. tak, jak zrobiono to w remaku), delikatnie ale jednak uproszczono poziomy oraz co najbardziej mnie boli, wprowadzono system RPG, który częściowo zabija immersję. To właśnie przez ten system, zamiast fajnych zagadek logicznych podczas włamywania, mamy system oparty o cechę "hakowanie", który jest kompletnie losowy i zwyczajnie nudny, to własnie ten system RPG powoduje, że niektóre bronie możemy tylko nosić dla ozdoby, bo wymagany jest awans w używaniu tejże. O ile system RPG mógłby fajnie urozmaicić rozgrywkę, tak sposób jego egzekwowania wznosi tylko niepotrzebnie sztuczne granice, bo kto o zdrowych zmysłach nie będzie w stanie obsłużyć pistoletu lub shotguna? A jeśli nie rozwiniecie klasycznych broni na poziom 3, to o szotgunie zapomnijcie itd. Zabija to immersję i niestety powoduje, że jedynka ma o wiele wyższą grywalność. Nie wszystko jednak zrobiono źle w tym systemie RPG, bo przykładowo badania, czy naprawa broni oraz inne techniczne umiejętności można zrozumieć i to się sprawdza. Podobnie rozwój zdolności psi łatwo wytłumaczyć ulepszaniem przy terminalach za pomocą chipów, ale niemożność używania broni? A wystarczyło zmniejszyć obrażenia, jeśli postać nie jest wyszkolona i nie byłoby zgrzytu. Gdyby tylko trochę przemodelować ten system, to może by się on sprawdził, ale w obecnej formie, raczej przeszkadza w cieszeniu się grą, niż pomaga w immersji.

Grając w dwójkę miałem wrażenie, że jest ona łatwiejsza oraz bardziej idioto-odporna od jedynki (mówię tu o remaku), a przejście jej nie stanowi takiego wyzwania przez wzgląd właśnie na uproszczenia w niej zawarte. Trudno też nie odnieść wrażenia, że w dwójce więcej się walczy, a mniej kombinuje. Za to pod względem fabuły obie części postawiłbym na równi, bo zarówno Shodan, jak i "Wielość" pokazują się w dwójce " z dobrej strony". Tym bardziej szkoda, że dwójka odeszła bardziej w stronę RPG, a ucierpiała na tym immersja ( a to przecież ona w założeniach RPG, jest najważniejsza, a nie statystyki). Niezależnie od moich zastrzeżeń, nadal się w tę część gra bardzo dobrze i każdemu gorąco polecam ograć ten klasyk, bo tuż za rogiem czeka na nas remake (zapowiedziano go w 2022, więc jest szansa, że już niedługo dostaniemy jakieś konkrety).

PLUSY:
✔️ Świetna fabuła
✔️ Projekt poziomów
✔️ Zdolności psi
✔️ Organiczna technologia
✔️ Genialni antagoniści
✔️ Wbudowana konsola do gier ( zawiera 12 pełnoprawnych tytułów!)

MINUSY:
❌ Nie do końca dobrze zaimplementowany system RPG
❌ Brak wirtualnej rzeczywistości
❌ Zagadki logiczne zastąpiono losowym badziewiem
❌ Mniej immersyjna od jedynki


*Ocena retro oznacza, że oceniam grę poprzez pryzmat sentymentu, a wam radzę się kierować tym, co napisałem w recenzji, a nie samą oceną, bo ta prawdopodobnie jest zawyżona. Dzisiejsze czasy, to inne standardy, a ocena retro jest dostosowana do czasów kiedy wyszła gra i wtedy ta ocena była, jak najbardziej oceną sprawiedliwą.

BONUS:
https://www.youtube.com/live/pc9nJwvlOnU

Swoboda działania - 15%
Interaktywne środowisko - 10%
Symulacja systemów - 20%
Wielowątkowa narracja - 10%
Perspektywa pierwszoosobowa - 10%
Idywidualne odczucia - 7%

Zapraszam do obserwacji naszego kuratora: ŚWIAT RECENZJI

Recenzja ukazała się też w: Recenzje na 100%... osiągnięć!