Komputerowe RPG niekoniecznie jest kojarzone z co-opem. Szkoda, bo tradycyjne sesje - z książkami, mistrzem itd. - nie byłyby tym samym bez żywych towarzyszy. Tego aspektu mi w grach brakowało. Larian to zmienił.

Mamy dwójkę głównych bohaterów. Jeśli grasz sam, od początku masz dwie postacie - nie ma możliwości grania jedną. Od razu widać, że powinno się grać z kimś. I to jest fajne. Poza tym, nie ma tu ważniejszej osoby(pomijając rolę hosta w grze online). Każdy jest równie ważny. Co widać przy podejmowaniu ważnych decyzji. Bohaterowie osobno wypowiadają się na dany temat, a kiedy się nie zgadzają... papier-nożyce-kamień. Gramy do 10 punktów, ale można zwiększyć swoje szanse, rozwijając postać. Wszystko zależy od charyzmy - za wygraną rundę można zdobyć nawet 5 punktów. Co nie znaczy, że przeciwnik jest bez szans. W tej grze wszystko jest możliwe. Świetny pomysł!

Poza tym jest już raczej standardowo. Walczymy, zdobywamy kolejne poziomy doświadczenia, przydzielamy punkty do statystyk, wykonujemy questy. Te ostatnie są o tyle fajne, że rozwiązanie nie zawsze jest oczywiste. Po otrzymaniu zadania mamy dostęp do krótkiej notki w dzienniku, która bardzo ogólnie mówi, o co chodzi. Zdarzają się rzeczy bardzo niejasne, ale ogółem to niezły system. Premiuje myślenie.

Co do samej walki - dzieje się w turach. Są punkty akcji, czego się często nie widuje, a szkoda. Możliwości jest mnóstwo. Do dyspozycji, oprócz broni, mamy umiejętności. Uczymy się ich z ksiąg, ilość i poziom możliwych do poznania umiejek jest zależna od statystyk postaci(jak to RPG, liczby rządzą wszystkim). Jest tego sporo, a najlepsze, że przeciwnicy też mają do nich dostęp. Niektórzy mogą to uznać za wadę - "nie chciało się myśleć, to dali im to samo". Jednak mnie się podoba. Wiesz, czego się spodziewać, więc do głowy przychodzą nowe strategie.

Z fajnych rzeczy wypada jeszcze wspomnieć o muzyce. Wpada w ucho, a część motywów nadal pamiętam. To się często nie zdarza. Co jeszcze... Humor! Niewymuszone żarciki, sporo odniesień do innych mediów. To chyba zawsze było mocną stroną twórców.

Minusy? Mała liczba postaci, które można przyłączyć do drużyny - całe cztery. A w podstawowej wersji były dwie, kolejne pojawiły się w DLC. I żadna z nich nie jest zbyt ciekawa. Jak i sama fabuła. Zaczyna się obiecująco, motywem detektywistycznym. Niestety z czasem zmienia się w typowe "ocal świat". I ma wolniejsze, nudne momenty, przez które mógłbym się od gry odbić na jakiś czas. W tym jednak pomagał partner co-opowy.

Polonizacja jest dobra. Zauważyłem parę literówek(najlepsza: trujący PISAKOWY pajączek), ale jak na tak ogromną ilość tekstu, nie jest źle. Przeszkadzał mi tylko brak pewnych gier słownych, jakie są w oryginale. Magia Źródła to w angielskiej wersji "Sourcery". Nie mam pojęcia, jak to lepiej przetłumaczyć, więc wybaczam, jednak trochę szkoda.

A dlaczego w nazwie mamy "Enhanced Edition"? Nie grałem przed tymi zmianami, ale z tego co widzę: ulepszona grafika, obsługa padów, split-screen, dodatkowy poziom trudności, granaty, możliwość używania dwóch broni naraz(bez której mój Łotrzyk nie byłby równie dobry) i pełne udźwiękowienie - nawet zwierzęta gadają, polecam zaopatrzyć się w odpowiednią umiejętność!

Bardzo polecam. Weterani RPGów mogą ponarzekać na parę kwestii - są lepsze gry tego typu. Ale jeśli zależy Wam na kooperacji, sprawa wygląda inaczej. Wtedy nie macie wyboru. Lepszego tytułu erpeg+multi nie ma. Nie zgadzacie się? Papier, kamień...