Recensioni recenti di Gratus

W grze Spider-Man: Miles Morales akcję ukazano z perspektywy trzeciej osoby (TPP).

Autorzy oddają nam do dyspozycji znaną z pierwszego Spider-Mana wyspę Manhattan, którą tym razem możemy zobaczyć w zimowej odsłonie.

Podobnie jak miało to miejsce poprzednio, mapę przemierzamy, kołysząc się na pajęczynach, biegając po ścianach i przeskakując między budynkami.

Motorem gry są misje popychające opowieść do przodu, a towarzyszą im liczne zadania i aktywności poboczne.

Ważną rolę odgrywają dynamiczne starcia, podczas których Miles robi użytek nie tylko z własnych pięści, lecz także korzysta z szeregu zaawansowanych gadżetów, wspomaga się pajęczyną oraz eliminuje wrogów przy pomocy swoich unikalnych, bioelektrycznych zdolności.

Ponadto w grze nie brakuje sekcji skradankowych wymagających od nas dyskrecji, przemykania za plecami adwersarzy i unieszkodliwiania ich po cichu, a także widowiskowych pojedynków z bossami.

Mamy tu do czynienia z trzecioosobową strzelanką z elementami platformowymi.

Walcząc z przeciwnikami i eksplorując poziomy zdobywamy śrubki, które możemy wydawać na nową broń.

Zgodnie z duchem serii gracz ma do wyboru wiele rodzajów broni palnej, każda drastycznie różniąca się od pozostałych.

Poza Ratchetem będziemy także mieć okazję pokierować działaniami Rivet, na której drodze stoją inne poziomy i wyzwania.

Największą zmianą zawartą w Rift Apart jest znacznie zwiększona mobilność bohaterów.

Ratchet i Rivet mają dostęp do podwójnego skoku oraz kotwiczki przyciągającej ich do punktów zaczepnych.

Do gry dodano także bieganie po ścianach oraz zryw, podczas którego protagoniści stają się na chwilę nietykalni.

Na arenach znajdują się wyrwy w czasoprzestrzeni, których gracz może używać by teleportować się między określonymi miejscami i flankować wrogów.

Nie zabrakło także walk z bossami, podczas których bohaterowie przelatują przez portale do innych światów, wielokrotnie zmieniając arenę bitwy.

Zwiedzając poziomy w Rift Apart natrafiać będziemy na tak zwane wymiary kieszonkowe, stanowiące formę dodatkowych etapów.

Choć nie wszystkie są wymagane, za ich ukończenie zdobywamy dodatkowe nagrody.

Tytuł zawiera znaczną ilość opcjonalnej zawartości, takiej jak zagadki, areny na których musimy pokonać hordę przeciwników oraz wyzwania, podczas których kontrolujemy mechaniczne pojazdy.

Zanim gracz rozpocznie zabawę, wybiera jednego z ośmiu „ocalałych”, którym chce rozegrać daną mapę.

Każda z postaci posiada kilka unikalnych zdolności oraz dostęp do dodatkowego ekwipunku, przypisany jest jej również określony typ broni (którą gracz może jednak wymieniać podczas samej rozgrywki).

Po dokonaniu wyboru gracz wraz ze swoimi sojusznikami (trzema innymi postaciami, sterowanymi przez znajomych lub komputer) zostaje przeniesiony na pełną zombie mapę i rozpoczyna walkę o przetrwanie.

Głównym celem rozgrywki jest oczyszczanie lokacji z zagrażających bohaterom „zarażonych” i wypełnienie misji.

Podczas gry może być atakowany zarówno przez zwykłych zarażonych, jak i tych posiadających różne unikatowe formy oraz specjalne umiejętności.

Drużyna może również stanąć w szranki z sześciometrowym mutantem (Ogre), pełniącym w grze funkcję bossa.

Gra posiada kilka wariantów rozgrywki – można ją rozgrywać zarówno w pojedynkę, jak i w trybach co-op (kooperacji) czy PvP (player vs player).

Jeżeli gracz ma plany samotnie stawić czoła panoszącym się po świecie zombie, ma możliwość wyboru kampanii fabularnej, w której pozostali członkowie drużyny sterowani są przez sztuczną inteligencję.

Kampanie zostały jednak zaprojektowane głównie z myślą o grze w trybie współpracy.

W tym wariancie gracze mogą tworzyć drużyny, składające się maksymalnie z czterech osób. Głównym celem podzielonej na rozdziały kampanii, poza samym eliminowaniem zombiaków, jest wykonywanie konkretnych misji.

Ostatni tryb – PvP – umożliwia, natomiast grę w ośmioro osób.

Formowane są dwie drużyny – w jednej gracze wcielają się w „czyścicieli”, w drugiej, natomiast w straszliwych „zarażonych”.

Obydwie strony mają dostęp do unikalnych broni i zdolności, dysponują również specjalnymi umiejętnościami.

Rozgrywka ukazana jest z perspektywy izometrycznej i nie mamy żadnej kontroli nad kamerą. Postacie Lary i Toteca różnią się zarówno umiejętnościami, jak i uzbrojeniem.

Na wyposażeniu panny Croft są dwa pistolety (z nieograniczoną ilością amunicji), podczas gdy Totec preferuje włócznie.

Te ostatnie są zresztą przydatne nie tylko w walce, ale również przy pokonywaniu przeszkód terenowych.

Przykładowo, włócznia wbita w ścianę pozwoli Larze dostać się w niedostępne wcześniej miejsce.

W grze z Larą Croft w roli głównej nie mogło oczywiście zabraknąć eksplorowania opuszczonych katakumb.

Umożliwiają one złapanie oddechu między kolejnymi walkami i wzbogacą rozgrywkę o tradycyjne dla tej serii zagadki.

Również przy pokonywaniu kolejnych pułapek nieodzowna okazuje się pomoc towarzysza.

Multiplayer możliwy jest zarówno przez internet jak i sieć lokalną.

Oczywiście zaimplementowano również tryb solo.

Pomimo staro szkolnego charakteru gry, Lara Croft and the Guardian of Light pochwalić się może nowoczesną grafiką, pełną wszystkich wodotrysków, jakich przywykliśmy oczekiwać od współczesnych produkcji.

W Atomic Heart akcję oglądamy z perspektywy pierwszej osoby (FPP).

W trakcie zabawy eksplorujemy rozległe obiekty badawcze i testowe, które składają się na kompleks Facility 3826.

Przemierzając je, musimy mieć się na baczności, gdyż śmierć czyha tu na nas za każdym rogiem.

Na naszej drodze stają zarówno agresywne roboty oraz potężne machiny, jak i przerażające mutanty.

Major P-3 nie jest jednak bezbronny – bohater potrafi robić doskonały użytek nie tylko z broni białej i szerokiego wachlarza nowoczesnej broni palnej, lecz również ze specjalnej, eksperymentalnej rękawicy, która zapewnia mu nadnaturalne umiejętności (dzięki niej może na przykład razić wrogów prądem).

W miarę postępów ulepszamy jego narzędzia mordu, co pozwala mu stawiać czoła coraz większym wyzwaniom.

Niemniej, przeprawa przez placówkę nie jest łatwa. System Kollektiv umożliwia nieprzyjaciołom wzajemną komunikację, przez co gdy zostaniemy zauważeni, mogą wezwać posiłki.

Ponadto chcąc pokonać wielu z nich, musimy solidnie się napocić.

Wszystko to sprawia, że kluczem do sukcesu jest tutaj uważna obserwacja adwersarzy w poszukiwaniu ich słabych punktów oraz rozsądne zarządzanie zasobami.

Oprócz tego czasami lepszym wyjściem niż frontalny atak jest działanie w ukryciu i przemykanie za plecami wrogów bądź eliminowanie ich po cichu oraz hakowanie systemów bezpieczeństwa.

Graczom zaoferowano znacznie większą swobodę działania niż w pierwszej części.

Poprzednio lokacje dawały jasno do zrozumienia czego można w nich dokonać, a czego nie.

Grający mogą zmieniać właściwości pomieszczeń oraz korzystać z zaawansowanego silnika fizycznego, dzięki któremu przez otwarte portale działają np. siły przyciągania.

Często natkniemy się też na urządzenia emitujące wiązkę przyciągającą lub mosty tworzone z czystej energii.

Takie elementy otoczenia w połączeniu z otwartymi portalami posłużą do rozwiązywania kolejnych problemów logicznych.

Inną ważną nowością jest wprowadzanie żelów, które potrafią zmieniać właściwość powierzchni.

Tu znowu przykład - przejście po pokrytej pomarańczowym kolorem podłodze powoduje przyspieszenie, dzięki czemu osiągamy prędkości niedostępne tradycyjnymi metodami.

Natomiast powierzchnie, które pomalujemy na niebiesko działać będą jak trampoliny.

Kolejną nowością są obiekty odbijające światło, dzięki którym możliwe ma być zmienianie trajektorii laserów.

Portal 2 pochwalić się może także rozbudowanym trybem kooperacyjnym, który zawiera zupełnie odrębną kampanię, z oddzielną fabułą oraz zagadkami.

Każdy z nich uzbrojony jest we własne urządzenie do tworzenia portali (na raz otwarte mogą być cztery portale).

By ułatwić współpracę między grającymi Valve udostępniło m.in. tryb split-screen, jak również możliwość włączenia mini kamery dającej podgląd na poczynania partnera.

Pojawił się też system komend wizualnych, dzięki którym możemy umieszczać na poziomach ikony informujące drugiego gracza czego od niego w danym miejscu oczekujemy.

Metro Exodus Enhanced Edition stanowi rozwinięcie pomysłów z poprzednich dwóch gier.

Ponownie dostajemy zatem rozgrywkę, której głównym składnikiem jest walka, przeplatana sekwencjami składankowymi i eksploracyjnymi.

Główną różnicę względem wcześniejszych odsłon stanowi uwypuklenie roli ostatniego z wymienionych elementów.

W toku przygody naprzemiennie odwiedzamy tradycyjne, korytarzowe lokacje pokroju bunkrów, czy tuneli, a także otwarte (lub półotwarte) mapy, na których gracz otrzymuje większą swobodę działania i zestaw opcjonalnych aktywności do sprawdzenia.

Obszary te są na tyle duże, że twórcy wprowadzili różne środki transportu, w tym drezynę i samochód, jak również zmienną pogodę oraz cykl dnia i nocy.

W parze z większą skalą gry idzie nowość, jaką jest system rzemiosła – główną atrakcję otwartego świata stanowi szukanie zasobów, a także coraz lepszego ekwipunku i jego ulepszeń.

Obejmuje to zarówno rożne bronie (w sumie kilkanaście odmian) i ich wszechstronne modyfikacje, jak i narzędzia przydatne w eksploracji, np. naramienny kompas.

Co ciekawe, crafting obejmuje nie tylko wytwarzanie apteczek, czy amunicji, ale również zużywanie surowców do czyszczenia broni (by się nie zacinała) i naprawiania maski przeciwgazowej (rozbita szybka może doprowadzić do śmierci bohatera).

Mimo przeniesienia akcji w zupełnie nowe miejsca, jak rozlewisko Wołgi, czy pustynny brzeg Morza Kaspijskiego, większym zmianom nie uległ bestiariusz.

Nadal mierzymy się z ludźmi oraz różnymi odmianami mutantów w większości znanymi z poprzednich odsłon serii.

Podobnie jak we wcześniejszych grach z cyklu, w rozgrywkę wpleciono wybory moralne.

Tym razem od postępowania gracza zależy nie tylko zakończenie całej opowieści, ale również los poszczególnych członków jego „drużyny”.

Twórcy położyli nacisk na budowanie relacji z towarzyszami Artema, co uwidacznia się przede wszystkim podczas spokojnych sekwencji w podróży na pokładzie Aurory, które oddzielają główne rozdziały kampanii.

Odpalając Metro Exodus Enhanced Edition, tak naprawdę niewiele zmienia się względem podstawowej wersji gry w samym menu.

Wchodząc do ustawień grafiki, widzimy dodatkowe ustawienia związane ze śledzeniem promieni.

Podzielone zostały na ogólną klasyfikację jakości ray-tracingu w podziałce na minimalną, średnią, ultra i ekstremalną, oraz pośrednie wybory powiązane z włączeniem technologii DLSS, natężeniem działania shaderów, wygładzaniem krawędzi, teselacją, technologią hairworks i zakresem widoczności, który na maksymalnych wartościach znacznie obciąża GPU.

Asymetryczność gry polega na tym, że naprzeciwko siebie stają dwie zupełnie odmienne strony, różniące się zarówno zdolnościami, jak i liczebnością.

W Predator: Hunting Grounds grupa graczy wciela się w ludzkich komandosów, a jeden uczestnik zabawy kieruje polującym na nich Predatorem, czyli wojownikiem z rasy Yautja.

Predator wyposażony został we wszystkie gadżety znane ze srebrnego ekranu, w tym w aktywny kamuflaż, ostrza nadgarstkowe, włócznię Naginata oraz naramienne działko.

Jest również silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały niż żołnierze.

Mimo tych cech musi polegać na taktyce skradankowej, gdyż ma problemy z poradzeniem sobie z atakami wielu przeciwników jednocześnie.

Ludzie są wolniejsi i słabsi, więc aby mieć szansę na przetrwanie muszą ze sobą ściśle współpracować.

Komandosi otrzymują dostęp do sporego arsenału standardowego wojskowego uzbrojenia, takiego jak strzelby, działka maszynowe czy karabiny snajperskie.

The Outlast Trials nie narzuca nam konkretnego bohatera – zamiast tego tworzymy sobie postać samodzielnie.

Następnie przenosimy się do tzw. ośrodka Murkoffa pełniącego rolę lobby.

Z jego poziomu można udać się na kolejne próby, w których sprawdzamy swoje umiejętności przetrwania.

W czasie trwania tych testów eksplorujemy kolejne pomieszczenia wypełnione różnej maści kreaturami.

Wśród nich najbardziej wyróżniającymi się postaciami są Mother Gooseberry oraz skorumpowany policjant Coyle.

Jakby tego było mało na każdym kroku rozstawione są śmiercionośne pułapki.

Produkcja daje nam dużo swobody w tym, jak postąpimy w konkretnej sytuacji.

Możemy więc zdecydować się na konfrontację z przeciwnikiem lub ukryć się w miejscu, w którym nas nie znajdzie.

Wraz z postępem w przygodzie zdobywamy również doświadczenie, które następnie można wykorzystać na różnego rodzaju ulepszenia.

Pomogą one potem na późniejszych etapach rozgrywki.

W Shadow Warrior Classic Redux akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby (FPP).

Gra została podzielona na misje, podczas których przemierzamy kolejne poziomy i walczymy z napotkanymi przeciwnikami – na naszej drodze stają standardowi adwersarze, których pokonanie nie stanowi większego problemu, oraz potężne demony pełniące rolę bossów, cechujące się przede wszystkim znacznie większą wytrzymałością niż ich mniejsi pobratymcy.

Główny bohater nie jest jednak nowicjuszem.

W starciach robi doskonały użytek zarówno z własnych pięści, katany i shurikenów, jak i z broni palnej w postaci dwóch UZI, zmodyfikowanego shotguna, granatnika czy choćby z wyrzutni rakiet.

Ponadto w charakterze oręża może też wykorzystać odcięte części ciała swoich oponentów, a od czasu do czasu zasiada za sterami pojazdów.