Évaluations récentes de Gratus

Tytuł charakteryzuje się bowiem tym, że walczyć możemy praktycznie wszystkim co znajdziemy – zarówno mieczem, doniczką, znalezionymi u jubilera niezbyt skutecznymi diamentami, czy chociażby wyrwanym naprędce automatem do gry w jednorękiego bandytę.

Nowością w Dead Rising 2 jest możliwość projektowania dziwacznych wynalazków, czyniąc z nich skuteczne narzędzia mordu.

Możemy między innymi doczepić dwie piły łańcuchowe do wiosła, wsadzić granat do piłki futbolowej czy wyposażyć wózek inwalidzki w działka maszynowe.

Dead Rising 2 na PC, X360 itd. to przede wszystkim dobra zabawa – twórcy ponownie podeszli do tematyki zombie z przymrużeniem oka.

Musimy więc walczyć z różnorodnymi przeciwnikami, czy raczej ludźmi zamienionymi w potwory.

Aby poradzić sobie z takimi masami wrogów, autorzy udostępnili zupełnie nowe bronie oraz elementy otoczenia.

Z racji nowego miejsca akcji, parodiującego na swój sposób znane Las Vegas, mamy do czynienia między innymi z przemienionymi w nieumarłych krupierami, tancerkami rewiowymi i wieloma innymi typami wrogów.

Dawn of War 2 jest grą strategiczną rozgrywaną w czasie rzeczywistym w jednym z najpopularniejszych uniwersów przyszłości – gotyckim świecie Warhammera 40000, w którym krwawą walkę toczą między sobą przedstawiciele kilkunastu armii.

Tym razem w trybie single player gracz może poprowadzić do boju oddziały świetnie wyszkolonych Space Marines.

W odróżnieniu od poprzedniej części mamy zdecydowanie większy wpływ na kolejność zajmowanych terytoriów.

Nasze oddziały przed każdą bitwą znajdują się bowiem na statku kosmicznym orbitującym wokół planety, o którą toczy się walka.

Każda misja zwieńczona jest potyczką z tzw. bossem, czyli przeciwnikiem, który jest bardziej odporny na obrażenia i dysponuje potężniejszymi atakami niż większość wrogów.

Wraz z postępami w grze, wzrasta poziom doświadczenia Kosmicznych Marines, dzięki czemu z zadania na zadanie coraz lepiej radzą sobie w boju.

W Dawn of War 2 dowodzimy oddziałami najczęściej składającymi się tylko z kilku żołnierzy, wobec czego autorzy chcąc, aby gracz łatwiej się z nimi identyfikował postanowili je spersonalizować.

Tak więc każdy z nich posiada własną nazwę oraz lidera wymienionego nie tylko z pełnionej funkcji, ale także z imienia i nazwiska.

W podstawowej wersji gry znajduje się sześć zróżnicowanych skoków – od „wizyty” w banku, aż po próbę odbicia więźnia z opancerzonego samochodu.

W każdej z misji współpracuje ze sobą do czterech graczy, którzy razem muszą obezwładnić ochronę, zapanować nad zakładnikami, stać na straży, omijać różne typy zabezpieczeń, by w końcu ukraść to, po co przyszli.

Zawodnicy mogą dzielić się amunicją i apteczkami, pomagać sobie w walce, czy chociażby ubezpieczać tyły.

PayDay: The Heist zaskoczy niejednego wirtualnego „przestępcę” dynamicznym otoczeniem i inteligentnym zachowaniem przeciwników, próbujących udaremnić napad.

Te dwa elementy rozgrywki sprawiają, że żaden skok nie jest taki sam i uczestnicy zabawy muszą zawsze mieć się na baczności.

Podczas gry odpieramy ataki policjantów, agentów FBI, czy członków oddziału SWAT, wyposażonych w najnowocześniejszy sprzęt.

W grze sieciowej z trybem kooperacji nie mogło zabraknąć drzewka rozwoju postaci.

Na kolejnych poziomach odblokowujemy bronie i dodatkowe wyposażenie.

Twórcy przygotowali miny, karabiny, pistolety z tłumikiem i dziesiątki innych „zabawek”.

Dodatkowe atrakcje kupujemy za drobne opłaty. Od strony graficznej, PayDay: The Heist stawia na realistyczną oprawę z domieszką elementów komiksowych.

W Red Faction Guerrilla Steam Edition gracz sam decyduje, kogo, kiedy, gdzie i jak zaatakować.

Wykorzystuj taktykę guerilli, improwizowaną broń i zmodyfikowane pojazdy, aby prowadzić ataki na cele EDF.

Prowadź akcje w swoim własnym stylu, wykonuj misje w dowolnej kolejności lub angażuj się w destrukcyjne działania, aby osłabić kontrolę EDF nad Marsem.

Wykorzystuj zniszczenie na swoją taktyczną korzyść, zastawiając pułapki lub tworząc łańcuchowe eksplozje, aby atakować wrogie twierdze i trwale zmieniać środowisko gry.

Przetoruj sobie drogę przez nieustannie zmieniający się krajobraz, improwizując taktykę walki – mieszaj style gry, pojazdy, broń i materiały wybuchowe, aby pokonać EDF.

Eksploruj rozległe, nieprzyjazne tereny Marsa, od odludnego górniczego posterunku Parker po lśniącą stolicę EDF – Eos.

Przemierzaj całkowicie zniszczalne, otwarte środowiska pełne sił EDF, walczących członków Ruchu Czerwonej Frakcji i udręczonych osadników uwięzionych w ogniu walki.

Nie ma miejsca na chowanie się, gdy wystawisz swoje umiejętności guerilli na próbę w różnych, pełnych destrukcji trybach wieloosobowych.

Sega Mega Drive Classics jest kompilacją ponad pięćdziesięciu klasycznych produkcji, które zadebiutowały na konsoli Sega Mega Drive ( znanej też jako Sega Genesis ).

Zestaw pojawił się między innymi na platformie PS4, PC i XONE.

Na potrzeby kompilacji przygotowano specjalne menu stylizowane na pokój gracza z lat dziewięćdziesiątych XX wieku.

Poza tym autorzy wzbogacili całość o możliwość zapisu gry w dowolnym momencie, a także o stanowiący dodatkowe wyzwanie tryb Mirror Mode, w którym obraz jest przerzucony w poziomie.

W Synced akcję oglądamy z perspektywy trzeciej osoby (TPP).

Rozgrywka toczy się na rozległych mapach, a w jej trakcie naszym zadaniem jest zdobycie jak największej ilości Nervy.

By tego dokonać, musimy bronić specjalnych kombajnów przed zakusami oponentów, którym przyświeca taki sam cel.

Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że po arenach wałęsają się stwory zwane Nano, atakujące wszystkich uczestników zmagań.

Na polu bitwy robimy użytek przede wszystkim z różnorodnej broni palnej i rozmaitych gadżetów.

Poza tym możemy przejmować kontrolę nad pokonanymi Nano.

Poszczególne potwory reprezentują odmienne klasy, a co za tym idzie – posiadają unikalne zdolności, które możemy wykorzystać w walce; wśród nich znajdziemy zarówno jednostki ofensywne, jak i defensywne.

Pomiędzy kolejnymi rozgrywkami trafiamy natomiast do Haven – bezpiecznego azylu, w którym możemy ulepszyć posiadany sprzęt i rozwinąć umiejętności.

Captain Tsubasa: Rise of New Champions nie przywiązuje dużej wagi do realizmu.

Model rozgrywki jest tutaj bardzo zręcznościowy i dynamiczny, a zasady mają być łatwe do opanowania dla niemal każdego gracza - kluczowe są widowiskowość i dobra zabawa.

W czasie gry możemy używać różnego rodzaju specjalnych manewrów - np. niezwykle mocnych lub technicznie zaawansowanych strzałów ( które czasem dosłownie rozrywają siatkę w bramce i wybijają dziury w ścianach ) czy też niesamowitych defensywnych zagrań, które służą do omijania lub oszukiwania rywali.

Captain Tsubasa: Rise of New Champions oferuje szereg trybów rozgrywki - części z nich możemy doświadczać samotnie, zaś inne służą do gry w trybie multiplayer.

Captain Tsubasa: Rise of New Champions posiada ładną, trójwymiarową oprawę graficzną, która została opracowana w taki sposób, by postacie i świat gry przypominały to, co fani znają z anime ( wykorzystano w tym celu znaną technikę cel-shadingu ).

Nie brakuje tu także widowiskowych efektów świetlnych, które towarzyszą zagraniom wykonywanym przez bohaterów.

L4D2 posiada cztery poziomy trudności: łatwy, normalny, trudny oraz ekspert.

Można w nią grać samemu lub w trybie multiplayer.

Gracz wciela się w jedną z czterech dostępnych postaci: hazardzistę Nicka, mechanika Ellisa, reporterkę lokalnej stacji telewizyjnej Rochelle lub byłego trenera szkolnej drużyny piłki nożnej – Coacha.

Bez względu na to, czy zdecyduje się na grę w pojedynkę lub z innymi osobami, na mapie pojawia się zarówno jego bohater, jak i trójka sojuszników.

Left 4 Dead 2 oferuje szeroki wachlarz klasycznych oraz ulepszonych broni, w tym 20 nowych przedmiotów, niedostępnych w poprzedniej części.

Gracz ma możliwość skorzystania z 10 rodzajów broni białej ( innowacja względem poprzedniczki ), które pozwolą mu na bezpośrednią naparzankę z wrogiem.

W rozgrywce pojawiają się również nowe typy specjalnych zarażonych, którymi można również zagrać w trybie kontry.

Left 4 Dead 2 nastawiony jest na kooperację, statystyki, rankingi oraz system nagród skłaniają do podejmowania współpracy z sojusznikami.

U dołu ekranu widnieje pasek zdrowia nie tylko wybranej przez gracza postaci, ale również pozostałych Ocalałych.

Jeżeli grający straci z oczu jednego ze współgraczy ( widok odgrodzi np. mur ), będzie mógł wciąż dostrzec wyróżnioną sylwetkę w miejscu, w którym ten aktualnie przebywa.

Członkowie sojuszniczej drużyny są równie podatni na ataki gracza, co zagrażające im mutanty, bezmyślne celowanie z shotguna lub wymachiwanie na prawo i lewo patelnią może więc przynieść więcej szkód niż pożytku.

Osłabieni sojusznicy poruszają się wolniej.

Jeżeli któryś z nich umrze, pozostaje martwy do momentu odblokowania kolejnego poziomu lub odratowania przy użyciu defibrylatora.

W przypadku kampanii lub trybu single player może też trafić do rescue closet, skąd może go wydostać jeden z członków drużyny.

Koniec gry następuje w momencie, gdy wszyscy Ocaleli zostaną unieszkodliwieni lub zabici.

W tym przypadku gracz może rozegrać poziom od nowa lub opuścić rozgrywkę.

Days Gone to klasyczna przygodowa gra akcji, w której kamera znajduje się stale za plecami głównego bohatera.

Podczas rozgrywki eksplorujemy obszerną sandboksową mapę, wykonujemy zadania (główne i poboczne – np. czyszczenie obozów z bandytów czy polowanie na zwierzęta) i walczymy z wrogami – zarówno ludźmi, jak i z rozmaitymi rodzajami groźnych ofiar wirusa.

Te ostatnie często poruszają się w hordach liczących nawet kilkaset osobników, a do tego posiadają własne potrzeby i regulujący ich zachowanie cykl dobowy.

Ciekawym detalem urozmaicającym zabawę jest częściowa interaktywność otoczenia – mamy możliwość popychania przeciwników na obiekty lub przecinania lin podtrzymujących ścięte drzewa.

Twórcy położyli też duży nacisk na taktykę i planowanie – szczególnie w przypadku starć z ludzkimi wrogami.

Walczymy, korzystając z rozbudowanego arsenału czyli karabinów maszynowych, shotgunów czy snajperek.

Deacon dysponuje również kilkoma specjalnymi umiejętnościami, takimi jak np. spowalnianie czasu w trakcie walki (klasyczny bullet time) czy tzw. survival vision, umożliwiające podkreślanie ważnych przedmiotów i przeciwników, dzięki czemu łatwiej jest dostrzec, co i kto nas otacza – i gdzie mogą kryć się potencjalne zagrożenia.

W miarę postępów w rozgrywce bohater może uczyć się nowych rzeczy i stopniowo rozwijać statystyki (takie jak życie czy wytrzymałość).

Gra posiada rozbudowany, ale relatywnie prosty w obsłudze system rzemiosła, na potrzeby którego zbieramy duże ilości przeróżnych materiałów. Duże znaczenie dla rozgrywki ma także motocykl, którym poruszamy się po mapie.

Mamy możliwość dostosowywania jego wyglądu, parametrów technicznych (np. poprzez zmianę opon czy silnika), a także zdobywania innych usprawnień, takich jak torby umożliwiające przewożenie większej liczby przedmiotów.

Co ciekawe, nasz stalowy rumak wymaga benzyny, o której zapas trzeba się zatroszczyć, jeśli nie chcemy utknąć na niebezpiecznym pustkowiu.

W Conqueror’s Blade gracze stają na czele średniowiecznych armii w bitwach na dużą skalę, opartych na zasadach PvP; w zmaganiach może jednocześnie brać udział maksymalnie trzydzieści osób.

W trakcie zabawy trafiamy do rozległego świata, przedstawionego w formie mapy strategicznej i staramy się powiększyć swoją strefę wpływów.

W tym celu bierzemy udział w starciach na otwartym polu i oblegając twierdze wrogów, a kiedy zajdzie taka potrzeba – również broniąc własnych fortec.

Podczas rozgrywki wcielamy się w generałów, których kontrolujemy bezpośrednio, obserwując akcję z kamery umieszczonej za ich plecami (TPP).

Protagonistów zróżnicowano nie tylko pod kątem wyglądu, lecz także specjalizacji i umiejętności wykorzystywanych na polu bitwy – awansując na kolejne poziomy doświadczenia, poszerzamy wachlarz tych ostatnich, co zwiększa nasz potencjał bojowy.

Obszerna lista bohaterów obejmuje między innymi topornika, samuraja, łucznika czy wreszcie ciężkozbrojnego europejskiego rycerza, wyposażonego w miecz i tarczę.

Wśród oddziałów oddanych do naszej dyspozycji można natomiast znaleźć lekką kawalerię, angielskich łuczników, szwajcarskich halabardników czy wreszcie maltańskich i japońskich rycerzy.

Pomimo że nasza armia może się składać z czterdziestu jednostek, sama liczebność zazwyczaj nie jest w stanie zapewnić nam sukcesu – ten osiągamy, wydając rozkazy odpowiadające sytuacji panującej na polu walki, a także uwarunkowaniom pokroju pory dnia, pogody czy topografii terenu.

Przykładowo, szarża konnicy przyniesie znacznie lepszy skutek, jeśli zostanie wykonana w dół stromego zbocza, a sprawne wykorzystanie machin oblężniczych jest w stanie odmienić los niejednej batalii.

Ponadto w Conqueror’s Blade ważną rolę odgrywa zawiązywanie sojuszy z innymi frakcjami i wspólna walka o wpływy i surowce na mapie strategicznej.

Sporo czasu poświęcamy także na umacnianie swojej twierdzy oraz handel, który zapewnia nam pieniądze niezbędne do dalszego prowadzenia kampanii.