Évaluations récentes de Gratus

Metro Exodus Enhanced Edition stanowi rozwinięcie pomysłów z poprzednich dwóch gier.

Ponownie dostajemy zatem rozgrywkę, której głównym składnikiem jest walka, przeplatana sekwencjami składankowymi i eksploracyjnymi.

Główną różnicę względem wcześniejszych odsłon stanowi uwypuklenie roli ostatniego z wymienionych elementów.

W toku przygody naprzemiennie odwiedzamy tradycyjne, korytarzowe lokacje pokroju bunkrów, czy tuneli, a także otwarte (lub półotwarte) mapy, na których gracz otrzymuje większą swobodę działania i zestaw opcjonalnych aktywności do sprawdzenia.

Obszary te są na tyle duże, że twórcy wprowadzili różne środki transportu, w tym drezynę i samochód, jak również zmienną pogodę oraz cykl dnia i nocy.

W parze z większą skalą gry idzie nowość, jaką jest system rzemiosła – główną atrakcję otwartego świata stanowi szukanie zasobów, a także coraz lepszego ekwipunku i jego ulepszeń.

Obejmuje to zarówno rożne bronie (w sumie kilkanaście odmian) i ich wszechstronne modyfikacje, jak i narzędzia przydatne w eksploracji, np. naramienny kompas.

Co ciekawe, crafting obejmuje nie tylko wytwarzanie apteczek, czy amunicji, ale również zużywanie surowców do czyszczenia broni (by się nie zacinała) i naprawiania maski przeciwgazowej (rozbita szybka może doprowadzić do śmierci bohatera).

Mimo przeniesienia akcji w zupełnie nowe miejsca, jak rozlewisko Wołgi, czy pustynny brzeg Morza Kaspijskiego, większym zmianom nie uległ bestiariusz.

Nadal mierzymy się z ludźmi oraz różnymi odmianami mutantów w większości znanymi z poprzednich odsłon serii.

Podobnie jak we wcześniejszych grach z cyklu, w rozgrywkę wpleciono wybory moralne.

Tym razem od postępowania gracza zależy nie tylko zakończenie całej opowieści, ale również los poszczególnych członków jego „drużyny”.

Twórcy położyli nacisk na budowanie relacji z towarzyszami Artema, co uwidacznia się przede wszystkim podczas spokojnych sekwencji w podróży na pokładzie Aurory, które oddzielają główne rozdziały kampanii.

Odpalając Metro Exodus Enhanced Edition, tak naprawdę niewiele zmienia się względem podstawowej wersji gry w samym menu.

Wchodząc do ustawień grafiki, widzimy dodatkowe ustawienia związane ze śledzeniem promieni.

Podzielone zostały na ogólną klasyfikację jakości ray-tracingu w podziałce na minimalną, średnią, ultra i ekstremalną, oraz pośrednie wybory powiązane z włączeniem technologii DLSS, natężeniem działania shaderów, wygładzaniem krawędzi, teselacją, technologią hairworks i zakresem widoczności, który na maksymalnych wartościach znacznie obciąża GPU.

Asymetryczność gry polega na tym, że naprzeciwko siebie stają dwie zupełnie odmienne strony, różniące się zarówno zdolnościami, jak i liczebnością.

W Predator: Hunting Grounds grupa graczy wciela się w ludzkich komandosów, a jeden uczestnik zabawy kieruje polującym na nich Predatorem, czyli wojownikiem z rasy Yautja.

Predator wyposażony został we wszystkie gadżety znane ze srebrnego ekranu, w tym w aktywny kamuflaż, ostrza nadgarstkowe, włócznię Naginata oraz naramienne działko.

Jest również silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały niż żołnierze.

Mimo tych cech musi polegać na taktyce skradankowej, gdyż ma problemy z poradzeniem sobie z atakami wielu przeciwników jednocześnie.

Ludzie są wolniejsi i słabsi, więc aby mieć szansę na przetrwanie muszą ze sobą ściśle współpracować.

Komandosi otrzymują dostęp do sporego arsenału standardowego wojskowego uzbrojenia, takiego jak strzelby, działka maszynowe czy karabiny snajperskie.

The Outlast Trials nie narzuca nam konkretnego bohatera – zamiast tego tworzymy sobie postać samodzielnie.

Następnie przenosimy się do tzw. ośrodka Murkoffa pełniącego rolę lobby.

Z jego poziomu można udać się na kolejne próby, w których sprawdzamy swoje umiejętności przetrwania.

W czasie trwania tych testów eksplorujemy kolejne pomieszczenia wypełnione różnej maści kreaturami.

Wśród nich najbardziej wyróżniającymi się postaciami są Mother Gooseberry oraz skorumpowany policjant Coyle.

Jakby tego było mało na każdym kroku rozstawione są śmiercionośne pułapki.

Produkcja daje nam dużo swobody w tym, jak postąpimy w konkretnej sytuacji.

Możemy więc zdecydować się na konfrontację z przeciwnikiem lub ukryć się w miejscu, w którym nas nie znajdzie.

Wraz z postępem w przygodzie zdobywamy również doświadczenie, które następnie można wykorzystać na różnego rodzaju ulepszenia.

Pomogą one potem na późniejszych etapach rozgrywki.

W Shadow Warrior Classic Redux akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby (FPP).

Gra została podzielona na misje, podczas których przemierzamy kolejne poziomy i walczymy z napotkanymi przeciwnikami – na naszej drodze stają standardowi adwersarze, których pokonanie nie stanowi większego problemu, oraz potężne demony pełniące rolę bossów, cechujące się przede wszystkim znacznie większą wytrzymałością niż ich mniejsi pobratymcy.

Główny bohater nie jest jednak nowicjuszem.

W starciach robi doskonały użytek zarówno z własnych pięści, katany i shurikenów, jak i z broni palnej w postaci dwóch UZI, zmodyfikowanego shotguna, granatnika czy choćby z wyrzutni rakiet.

Ponadto w charakterze oręża może też wykorzystać odcięte części ciała swoich oponentów, a od czasu do czasu zasiada za sterami pojazdów.

Jak na produkt przeznaczony do rozgrywki wieloosobowej przystało, w Unreal Tournament 3 znajdziemy wiele ciekawych trybów zmagań: Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag oraz Warfare.

Autorzy zlikwidowali natomiast zabawę w trybach Assault, Bombing Run i Domination.

Aby jeszcze lepiej oddać ducha wzajemnej anihilacji graczy z całego świata, wprowadzono globalny system komunikacji (czyli listy i wyszukiwarki przyjaciół, skrzynki wiadomości do porozumiewania się etc.).

Dzięki jasnym i przejrzystym statystykom, użytkownicy będą mogli dobierać konkurentów o podobnych umiejętnościach i nie ryzykować dotkliwej porażki z rąk weteranów.

Jeśli ktoś ma ochotę na trening, zawsze może skorzystać z trybu rozgrywki dla jednego gracza, który odbywa się w towarzystwie tzw. „botów”.

Uczestnicy bitwy prowadzeni przez komputer dysponują teraz o wiele większą inteligencją i znakomicie zastępują „żywych” partnerów w rozgrywce.

W grze pojawia się dziewięć znanych z Unreal Tournament 2004 pojazdów i tyleż samo nowych.

Jeśli chodzi o środki zagłady, zaimplementowano m.in. Rocket Launcher, Flak Cannon, Redeemer, Link Gun, Shock Rifle, AVRiL, Sniper Rifle, Dual Enforcers, Stinger (z pierwszej odsłony Unreal oraz Unreal Championship 2, który zastąpi Miniguna).

Oprawa graficzna Unreal Tournament 3 zapiera dech w piersiach, a jest to zasługą wspomnianego na początku silnika Unreal Engine 3. Oczywiście, „napęd” korzysta z dobrodziejstw wszystkich popularnych efektów wizualnych, wprowadzając zupełnie nowy wymiar do całej serii gier spod znaku Unreal.

W grze Turmoil wcielamy się w jednego z XIX-wiecznych poszukiwaczy ropy naftowej, marzącego o szybkim wzbogaceniu się oraz karierze naftowego barona, której ukoronowaniem może być intratne stanowisko burmistrza amerykańskiego miasteczka.

Po nabyciu bogatego w „czarne złoto” terenu i zdobyciu wymaganych uprawnień, rozpoczynamy eksploatację złóż, budując pierwsze szyby wiertnicze.

W miarę rozwoju naszego interesu stopniowo inwestujemy w kolejne ulepszenia, zwiększające wydobycie i efektywność pracy.

Możliwości jest całkiem sporo, a środki finansowe zawsze są mocno ograniczone, więc do sukcesu potrzeba nieco szczęścia i mądrego zarządzania budżetem.

To jednak nie wszystko, gdyż na samym wydobyciu nie kończy się nasza rola.

Pozyskany surowiec musimy przecież jakoś przechowywać, tak więc konieczne jest wybudowanie odpowiednich zbiorników.

Należy też zadbać o dostarczenie go do nabywców, a przede wszystkim o odpowiednią cenę sprzedaży, zapewniającą godziwy zysk, który pozwoli zamknąć kolejny rok na plusie.

Nie obędzie się także bez śledzenia poczynań konkurencji, która na trudnym, lecz niezwykle intratnym rynku brutalnie wykorzystuje nawet najmniejszy nasz błąd.

Celem osłabienia przeciwników, możemy spotykać się z różnymi postaciami, nawiązując układy i robiąc nie zawsze legalne interesy.

Jest to arcade’owa strzelanina, w której unicestwiamy hordy przedstawicieli obcej rasy.

Akcja prezentowana jest z kamery umieszczonej ponad głową głównego bohatera.

Alien Breed Impact można nabyć wyłącznie za pośrednictwem serwisów cyfrowej dystrybucji.

Przedzieramy się przez bazę będącą niegdyś prężnie działającą placówką naukowo-badawczą.

Wcielając się w dzielnych pilotów statku kosmicznego PCC Miraculous podejmujemy się zadania wybicia wszystkich wrogów, a następnie wysadzenia w powietrze przejętego przez nich ośrodka.

Rozgrywka jest dynamiczna i wymagająca, szczególnie z uwagi na kończącą się amunicję i ciągle napływających nowych przeciwników.

Ich zabijanie równoznaczne jest z otrzymywaniem pieniędzy, za które możemy zakupić nowe, ulepszone strzelby i karabiny.

W grze zawarty został zarówno tryb dla pojedynczego gracza, jak i sieciowa kooperacja.

Alien Breed Impact powstało na bazie silnika graficznego Unreal Engine 3.

Cała rozgrywka odbywa się w zamkniętych lokacjach, które są jednak przygotowane z dbałością o detale.

Zabawa jest niezwykle efektowna i dynamiczna, co jest w dużej mierze zasługą dobrego zaprojektowania wszystkich map.

W grze czwórka zwykłych śmiertelników próbuje przeżyć starcie z nadnaturalnie silnym i niezwykle trudnym mordercą.

Aby ocaleć, potencjalne ofiary zostają zmuszone do współpracowania ze sobą, ale nie oznacza to wcale, że zawsze powinny mieć na uwadze los swoich towarzyszy.

W każdej rozgrywce pojawiają się bowiem liczne okazje do zdradzenia sojuszników, gdyż ostatecznie priorytetem jest przetrwanie naszej postaci, nawet kosztem śmierci innych ludzi.

Gracz kierujący mordercą uzyskuje dostęp do sporego wyboru uzbrojenia i w bezpośrednim starciu prawie zawsze okazuje się zwycięski.

Dlatego ofiary muszą wykazywać się sporą pomysłowością, unikać walki w zwarciu, zastawiać pułapki i w razie potrzeby nie wahać się wziąć nóg za pas.

Kierując mordercą, akcję obserwujemy z perspektywy pierwszoosobowej.

Natomiast grający jego ofiarami otrzymują widok z kamery TPP, co pozwala im na lepszą orientację w otoczeniu i umożliwia np. zobaczenie tego, co jest za rogiem bez konieczności zdradzania swojej pozycji.

Do wyboru jest kilku morderców i każdy dysponuje unikalnymi umiejętnościami.

Co ciekawe, pozostali uczestnicy zabawy odkrywają, z kim mają do czynienia, dopiero przy pierwszym kontakcie z wrogiem.

W połączeniu z generowanymi mapami zapewnia to rozgrywce nieprzewidywalność i sprawia, że ofiary nigdy nie mogą czuć się bezpieczne.

Akcję w The Callisto Protocol obserwujemy zza pleców postaci.

Motoryka naszego bohatera, w typowy dla survival horrorów sposób, jest bardzo ograniczona: możemy poruszać się tylko powolnym chodem, okazjonalnie przyspieszać, oraz wspinać na wybrane obiekty lub z nich zeskakiwać.

Przeciwników pokonujemy przy pomocy broni palnej oraz do walki wręcz, wspomagając się specjalną rękawicą pozwalającą chwytać przeciwników i obiekty oraz rzucać nimi.

W trakcie starć warto wykorzystywać otoczenie na własną korzyść: potwory da się wrzucać pomiędzy specjalne szatkownice, kolce na ścianie czy też zrzucać z wysokości.

Z pokonanych oponentów zbieramy przedmioty, takie jak amunicja czy kredyty, stanowiące walutę gry.

By jednak się do nich dobrać, należy przydeptać ciało, podobnie jak w serii Dead Space.

Dzięki eksplorowaniu lokacji zdobywamy kolejne elementy ekwipunku – nowy pancerz dla Jacoba czy nowe bronie (różne pistolety, strzelby, karabin szturmowy).

W bardzo naturalny sposób zrealizowano interfejs gry: nie jest on wyświetlany bezpośrednio na ekranie, lecz wszystkie potrzebne informacje stanowią integralny element świata gry.

Przykładowo, nasz pasek zdrowia ma formę specjalnych lampek na szyi bohatera, a licznik amunicji wyświetla się jako hologram obok broni.

Akcja Day of Defeat: Source, analogicznie do jego poprzednika, osadzona została w realiach II Wojny Światowej.

Podobnie jak w przypadku innych tego typu produkcji do walk przystępują dwie zróżnicowane drużyny (Alianci oraz Niemcy).

W skład każdej z ekip wchodzą żołnierze o różnych specjalizacjach, między innymi snajperzy, operatorzy karabinów maszynowych, czy też pospolici strzelcy.

Przedstawiciele wspomnianych klas nie tylko muszą odpowiednio zachowywać się na polu bitwy, ale i dysponują specyficznym wyposażeniem, mającym kluczowy wpływ na przebieg kolejnych pojedynków.

Do dyspozycji grających oddano kilkadziesiąt różnorakich broni – pistoletów, czy karabinów (maszynowych oraz snajperskich).

Pojedynki rozgrywają się na wielu zróżnicowanych mapach.

Autorzy wersji Source przygotowali jednak kilka premierowych plansz, zaprojektowanych wyłącznie z myślą o opisywanej wersji Day of Defeat.

Gracze mogą wybierać pomiędzy kilkoma różnymi trybami zabawy, znanymi z poprzedniej edycji gry (między innymi Capture the Flag czy Destroy the Enemy).