Последние обзоры Gratus

W grze wcielamy się w niejakiego Daniela, który błądzi po mrocznych korytarzach osiemnastowiecznego zamczyska.

Bohater stracił pamięć z własnej inicjatywy i nie wie dokładnie co się stało, chociaż nie ma wątpliwości, że jego życie jest zagrożone.

Przemierzając kolejne części twierdzy odkrywamy przerażające wydarzenia z przeszłości Daniela i próbujemy zrozumieć dlaczego bohater sam wywołał swoją czasową amnezję.

Amnesia: The Dark Descent łączy elementy eksploracji, survival horroru i przygodówki.

Twórcy gry postanowili zrezygnować z walki i zastąpić ją znacznie ciekawszymi pomysłami.

Gracz musi dbać o stan psychiczny i zdrowotny Daniela, a więc uciekać lub chować się przed wszelkimi przerażającymi istotami oraz unikać mroku.

Taki model rozgrywki sprawia, że szczególnie istotnymi przedmiotami są lampa olejna oraz zapałki, którymi możemy rozświetlić kolejne komnaty.

Korzystając z tych form pomocy rozwiązujemy zagadki, uruchamiamy maszyny i poszukujemy kolejnych fragmentów listów oraz notatek.

The Texas Chain Saw Massacre to gra akcji, opracowana z myślą o rozgrywce wieloosobowej.

Tytuł ten zrywa z konceptem rozgrywki znanym z asymetrycznych multiplayerów.

W czasie, gdy w innych produkcjach starcia przeprowadzane są w trybie 1 vs wielu, tutaj po stronie „tych złych” staje cała rodzina kanibali.

Cook, Hitchhiker czy Leatherface – każda z tych postaci posiada unikalne zdolności, dające im przewagę nad swoimi ofiarami, ale również słabości, które przezwyciężyć można poprzez współpracę z pozostałymi członkami morderczej familii.

Twórcy poszli też o krok dalej, wprowadzając do rodziny Slaughterów dodatkowe, niewystępujące w filmie postaci.

Gra podzielona jest na epizody składające się na sezony, analogicznie jak ma to miejsce w serialach telewizyjnych.

Głównym bohaterem pierwszego sezonu The Walking Dead jest Lee Everett.

Akcja gry rozpoczyna się w momencie wybuchu apokalipsy zombie, w czasie, gdy Rick Grimes ( bohater komiksowego pierwowzoru ) zapada w śpiączkę.

Kiedy infekcja rozpoczyna swoje krwawe żniwa, Lee siedzi skuty na tylnym siedzeniu radiowozu.

Został aresztowany, bo zamordował człowieka, który sypiał z jego żoną.

Autorzy postanowili przedstawić perypetie zupełnie nowej grupy osób, a główną inspiracją w procesie tworzenia gry jest dzieło Roberta Kirkmana, które jest traktowane przez deweloperów jako kanoniczna wersja historii.

Gracze mogą odwiedzić miejsca i spotkać postacie znane z kadrów komiksu oraz dowiedzieć się o nich dodatkowych informacji.

Sezon pierwszy gry został podzielony na pięć epizodów, a ukończenie każdego z nich zajmuje średnio około dwóch godzin.

Zabawa polega głównie na zwiedzaniu lokacji, prowadzeniu rozmów, zbieraniu przedmiotów i rozwiązywaniu zagadek.

Od czasu do czasu pojawiają się również proste sekwencje zręcznościowe, ale warto zaznaczyć, że QTE ( quick time events ) nie grają tak ważnej roli w rozgrywce, jak to miało miejsce w poprzedniej produkcji studia Telltale Games – Jurassic Park.

W przeciwieństwie do typowych gier o zombie, w The Walking Dead nie eksterminujemy hord nieumarłych.

Autorzy postanowili na stonowaną rozgrywkę, a gracze muszą zachowywać się cicho, zwłaszcza w miejscach, gdzie chodzące trupy lubią przebywać.

The Walking Dead jest pierwszą grą studia Telltale, w której decyzje podejmowane przez graczy wpływają na doświadczenie płynące z rozgrywki.

Warto zaznaczyć, że gracze mają ograniczony czas na podjęcie decyzji i nie otrzymują możliwości spokojnego zastanowienia się nad możliwymi reperkusjami.

Tytuł cechuje się atrakcyjną, komiksową grafiką lekko stylizowaną na komiksowy pierwowzór autorstwa Roberta Kirkmana.

Tytuł nie posiada trybu multiplayer i jest rozpowszechniany jedynie kanałami dystrybucji elektronicznej.

Charakterystycznym elementem gry Lies of P są tytułowe kłamstwa.

W oparciu o nie produkcja generuje proceduralne zadania czekające na wykonanie przez Pinokia.

Poza tym wpływają one na przebieg fabuły, a także na samego protagonistę.

Im częściej bowiem Pinokio mówi nieprawdę, tym bardziej ludzki się staje, a co za tym idzie – stopniowo traci możliwości, jakie posiada, będąc mechaniczną lalką.

W eksploracji Krat i realizacji zadań przeszkadzają nam liczni przeciwnicy, których eliminujemy, robiąc użytek przede wszystkim z broni białej.

Jak przystało na grę typu soulslike, podczas dynamicznych starć musimy wykazywać się nie tylko zręcznością i refleksem, lecz również spostrzegawczością; ta ostatnia pozwala nam poznać schematy ruchów adwersarzy i odkrywać luki w ich obronie oraz inne słabe punkty.

W miarę postępów rośnie nasz potencjał bojowy.

Jako lalka Pinokio może zmieniać poszczególne części mechanicznego ciała, co zapewnia mu nowe umiejętności.

Ponadto z czasem zdobywamy coraz lepsze uzbrojenie, a także uczymy się wykorzystywać pozyskane zasoby do wytwarzania coraz potężniejszego oręża.

Alien Breed 2: Assault to czysto zręcznościowa strzelanina, w której akcja ukazana jest z kamery umieszczonej wysoko nad głową głównego bohatera.

Podczas zabawy przemierzamy klaustrofobiczne pomieszczenia, toczymy walkę z przeróżnej maści potworami ( w tym okazyjnie z olbrzymimi bossami ) oraz zbieramy elektroniczne klucze i porozrzucane zapasy.

Od czasu do czasu rozgrywkę urozmaicają proste zagadki logiczne.

Za zebrane pieniądze możemy dokupować dodatkową amunicję i broń.

Gra oferuje masę zmian w porównaniu do poprzedniczki, w tym nowych obcych oraz dodatkowe narzędzia mordu, które możemy wpierw kupić, a potem ulepszać.

Wśród tych drugich warto wymienić wyrzutnię rakiet.

Pojawiają się też starannie wyreżyserowane sekwencje akcji przypominające te z najlepszych FPS-ów.

W przeżyciu pomaga nam ponadto nowy wzmocniony pancerz.

Poza kampanią solo Alien Breed 2: Assault umożliwia również zabawę wieloosobową.

W trybie Survivor dwóch graczy musi zmierzyć się z kolejnymi falami obcych, a ich osiągnięcia nagradzane są punktami.

Dostępny jest również dwuosobowy tryb kooperacyjny rozgrywany na odpowiednio przerobionych mapach.

Atmosferę podkręcają dodatkowo doskonale opracowane efekty świetlne.

Podczas rozgrywki w Grand Theft Auto V kierujemy wszystkimi trzema postaciami – możemy się przełączać pomiędzy nimi w dowolnej chwili ( oprócz misji fabularnych, narzucających konkretne role ), zmieniając tym samym miejsce akcji.

Zabawa polega na wykonywaniu rozmaitych zleceń, wśród których prym wiodą napady.

Przed wykonaniem danego skoku musimy zaliczyć kilka mniejszych zadań, polegających np. na zdobyciu niezbędnego wyposażenia.

Następnie wynajmujemy pomocników, obieramy jedną z dwóch metod działania i ruszamy na akcję.

Oprócz misji fabularnych, deweloperzy zatroszczyli się również o wiele mniejszych zleceń.

Nie schodzą one jednak na dalszy plan, gdyż często dzięki nim poznajemy nowe informacje dotyczące głównych bohaterów.

Wszystko to ma miejsce w mieście Los Santos.

Twórcy jednak nie ograniczyli się tylko do zurbanizowanego terenu, w którym nie brakuje drapaczy chmur i nowoczesnych osiedli.

Podczas zabawy zwiedzamy także podmiejskie lokacje, udajemy się na molo czy też nurkujemy w oceanie.

Do poszczególnych miejsc dostajemy się, wykorzystując rozmaite pojazdy.

Najczęściej używanymi są oczywiście samochody, podzielone na różne kategorie – osobowe, wyścigowe, terenowe itd.

Oprócz tego nic nie stoi na przeszkodzie, by polatać helikopterem, przejechać się rowerem czy też zasiąść za sterami batyskafu.

Podczas wykonywania wszystkich misji zarabiamy oczywiście pieniądze, które wydajemy na zakupy w lokalnych sklepach z ubraniami oraz bronią.

Jeżeli jesteśmy wystarczająco bogaci, możemy zainwestować w jedną z dostępnych nieruchomości, czy też sprawić sobie prezent w postaci drogiego, sportowego samochodu.

Ponadto rozgrywka urozmaicana jest przez szereg minigierek, polegających np. na grze w tenisa, golfa i kręgle.

Deweloperzy pozwalają również na trenowanie jogi, hakowanie komputerów i nie tylko.

Grand Theft Auto V podzielone zostało na dwa osobne byty – single i multiplayera.

W pierwszym przypadku bierzemy udział we wspomnianej wcześniej kampanii fabularnej, przemierzamy miasto w poszukiwaniu znajdziek i sekretów, wykonujemy misje poboczne itd.

Z kolei tryb wieloosbowy, nazwany GTA Online, pozbawiony jest odgórnej historii i pozwala na niczym nieskrępowaną, sandboksową rozgrywkę, w której możemy zostać szefem mafii, brać udział w wyścigach, napadach, trybie przypominającym motocyklowe zawody z Trona i nie tylko.

Obrona królestwa, a konkretnie znajdujących się na jego terenie Kryształów, leży w gestii nowej generacji bohaterów, którzy przez przypadek uwolnili przedwieczne zło.

Nie jest to jednak łatwe zadanie, gdyż rywalizacja z setkami uzbrojonych po zęby przeciwników wiąże się z koniecznością opracowania odpowiedniej taktyki defensywnej, a także ciągłym rozwojem umiejętności poszczególnych herosów.

W Dungeon Defenders zawarte zostały wszystkie istotne cechy gier fabularnych.

Nie tylko mamy szansę wcielenia się w bohatera będącego reprezentantem jednej z czterech zróżnicowanych klas ( wojownika, maga, łowczyni i mnicha ), ale także odpowiadamy za rozwój jego statystyk, naukę nowych umiejętności i zdolności.

Czas w grze spędzamy również na kolekcjonowaniu coraz lepszego oręża oraz innych elementów wyposażenia ( przedmiotów leczących, magicznych, a także opancerzenia ), a ewentualny nadmiar zebranych bogactw sprzedajemy pomiędzy misjami.

Twórcy nie zapomnieli nawet o ostatnim krzyku mody, czyli tzw. petach – różnego rodzaju pomocnikach, wspierających gracza w potyczkach z rywalami.

Ponadto przed każdym starciem i w jego trakcie gracz zajmuje się instalowaniem kilkunastu typów umocnień, wspomagających odpieranie adwersarzy.

W grze zauważalne są również wpływy gatunku tower defense.

Wspomnieć wystarczy tu przeciwników, zalewających kolejne komnaty w coraz liczniejszych i bardziej wymagających falach.

W przeciwieństwie jednak do zdecydowanej większości pozycji tego rodzaju, w Dungeon Defenders gracze sprawują pełną kontrolę nad wybranymi bohaterami.

Możliwość nadzorowania każdego elementu rozgrywki jest przy tym niezwykle pomocna w starciach z bossami.

Co jednak najistotniejsze, Dungeon Defenders to produkcja nastawiona na rywalizację w trybie kooperacji.

Opcja ta, dedykowana maksymalnie czterem osobom, dopuszcza zabawę zarówno przy jednym sprzęcie do grania ( na podzielonym ekranie ), jak i przez sieć.

Produkcja została przy tym podzielona na kilka podstawowych opcji rozgrywki, w tym Kampanię, Survival ( przeżyj jak najdłużej ), a także Challenge ( realizuj zlecane zadania ).

W Secret Neighbor akcję ukazano z perspektywy pierwszej osoby (FPP).

W trakcie zabawy wcielamy się w grupę dzieci, których zadaniem jest uratowanie przyjaciela przetrzymywanego przez sąsiada w piwnicy.

Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca pomiędzy graczami ( w zmaganiach może brać udział maksymalnie ośmiu śmiałków ) i poszukiwanie kluczy otwierających drzwi do kolejnych pomieszczeń.

Sprawę komplikuje jednak fakt, że jeden z uczestników zabawy jest tak naprawdę złowieszczym sąsiadem w przebraniu.

Jego zadaniem jest zdobycie zaufania dzieci i uprzykrzanie im życia na rozmaite sposoby.

Mając do dyspozycji zróżnicowane gadżety, może on próbować je rozdzielić, zdezorientować czy wreszcie zastraszyć, zabawa toczy się na jego terytorium, co zapewnia mu dodatkową przewagę.

Tytuł charakteryzuje się bowiem tym, że walczyć możemy praktycznie wszystkim co znajdziemy – zarówno mieczem, doniczką, znalezionymi u jubilera niezbyt skutecznymi diamentami, czy chociażby wyrwanym naprędce automatem do gry w jednorękiego bandytę.

Nowością w Dead Rising 2 jest możliwość projektowania dziwacznych wynalazków, czyniąc z nich skuteczne narzędzia mordu.

Możemy między innymi doczepić dwie piły łańcuchowe do wiosła, wsadzić granat do piłki futbolowej czy wyposażyć wózek inwalidzki w działka maszynowe.

Dead Rising 2 na PC, X360 itd. to przede wszystkim dobra zabawa – twórcy ponownie podeszli do tematyki zombie z przymrużeniem oka.

Musimy więc walczyć z różnorodnymi przeciwnikami, czy raczej ludźmi zamienionymi w potwory.

Aby poradzić sobie z takimi masami wrogów, autorzy udostępnili zupełnie nowe bronie oraz elementy otoczenia.

Z racji nowego miejsca akcji, parodiującego na swój sposób znane Las Vegas, mamy do czynienia między innymi z przemienionymi w nieumarłych krupierami, tancerkami rewiowymi i wieloma innymi typami wrogów.

Dawn of War 2 jest grą strategiczną rozgrywaną w czasie rzeczywistym w jednym z najpopularniejszych uniwersów przyszłości – gotyckim świecie Warhammera 40000, w którym krwawą walkę toczą między sobą przedstawiciele kilkunastu armii.

Tym razem w trybie single player gracz może poprowadzić do boju oddziały świetnie wyszkolonych Space Marines.

W odróżnieniu od poprzedniej części mamy zdecydowanie większy wpływ na kolejność zajmowanych terytoriów.

Nasze oddziały przed każdą bitwą znajdują się bowiem na statku kosmicznym orbitującym wokół planety, o którą toczy się walka.

Każda misja zwieńczona jest potyczką z tzw. bossem, czyli przeciwnikiem, który jest bardziej odporny na obrażenia i dysponuje potężniejszymi atakami niż większość wrogów.

Wraz z postępami w grze, wzrasta poziom doświadczenia Kosmicznych Marines, dzięki czemu z zadania na zadanie coraz lepiej radzą sobie w boju.

W Dawn of War 2 dowodzimy oddziałami najczęściej składającymi się tylko z kilku żołnierzy, wobec czego autorzy chcąc, aby gracz łatwiej się z nimi identyfikował postanowili je spersonalizować.

Tak więc każdy z nich posiada własną nazwę oraz lidera wymienionego nie tylko z pełnionej funkcji, ale także z imienia i nazwiska.