Gdybym miał opisać Spiritfarer jednym słowem to napewno użyłbym słowa "podróż" bo w istocie tym ta gra jest. Gra w samym założeniu jest swego rodzaju symulatorem "życia" i platformówki aczkolwiek tej drugie jest minimum, są oczywiście etapy stricte platformowe więc trochę poskaczemy ale gra skupia się bardziej na melancholijnym tempie rozgrywki gdzie większość czasu spędzamy na swojej barce dbając o zadowoleniu znalezionych dusz. W wolnych chwilach (najczęściej gdy gdzieś płyniemy) dbamy o zadowolenie dusz i nasze ogródki, zmieniamy surowce w ich obrobione wersje, łowimy ryby itd. Jednak najważniejsze w tej grze nie jest gameplay a ładunek emocjonalny jaki ta gra ze sobą niesie. Bowiem gdy pomożemy załatwić duszy swoje niedokończone sprawy których nie udało im się zrobić za życia, ta poprosi nas o zaprowadzenie przed oblicze bramy wieczności. I to właśnie tutaj gra pokazuje nam czym naprawdę jest, bowiem w momencie płynięcia do bramy dusza mówi nam swoje ostatnie słowa i czytając je oczy naprawdę potrafią się spocić, szczególnie że towarzyszy temu przepiękna lokacja, fenomenalna łapiąca za serce muzyka oraz sam fakt że musimy się pogodzić z odejściem tych których tak polubiliśmy, tak się z nimi zżyliśmy i tak bardzo pokochaliśmy. Oczywiście jak nie ma róży bez kolców tak Spiritfarer nie ma wad a jego największa i tak naprawdę jedyną jest powolne i melancholijne tempo rozgrywki. Albowiem naszą barką musimy wszędzie płynąć i zależnie od odległości może to zająć kilka sekund do kilkunastu minut, fakt że często do wielu miejsc trzeba wracać po wszelkie surowce potęguje ilość tych podróży i ich czas. Jednak tak naprawdę ta wada mimo wszystko może być zaletą gry bo dzięki temu jeszcze bardziej zżywamy się ze swoją załogą przez co pożegnania bolą jeszcze bardziej. Tym właśnie jest Spiritfarer: cudowna, przepiękna, łapiąca za serce gra która opowiada o tym czego się boimy ale musimy się z tym pogodzić bo jest to rzecz nieunikniona
,czyli śmierci naszych najbliższych. Serdecznie z całego serca polecam przeżyć te powolną acz piękna zostającą w sercu wzruszającą i skłaniającą do refleksji wspaniałą przygodę

Gdybym miał opisać Spiritfarer jednym słowem to napewno użyłbym słowa "podróż" bo w istocie tym ta gra jest. Gra w samym założeniu jest swego rodzaju symulatorem "życia" i platformówki aczkolwiek tej drugie jest minimum, są oczywiście etapy stricte platformowe więc trochę poskaczemy ale gra skupia się bardziej na melancholijnym tempie rozgrywki gdzie większość czasu spędzamy na swojej barce dbając o zadowoleniu znalezionych dusz. W wolnych chwilach (najczęściej gdy gdzieś płyniemy) dbamy o zadowolenie dusz i nasze ogródki, zmieniamy surowce w ich obrobione wersje, łowimy ryby itd. Jednak najważniejsze w tej grze nie jest gameplay a ładunek emocjonalny jaki ta gra ze sobą niesie. Bowiem gdy pomożemy załatwić duszy swoje niedokończone sprawy których nie udało im się zrobić za życia, ta poprosi nas o zaprowadzenie przed oblicze bramy wieczności. I to właśnie tutaj gra pokazuje nam czym naprawdę jest, bowiem w momencie płynięcia do bramy dusza mówi nam swoje ostatnie słowa i czytając je oczy naprawdę potrafią się spocić, szczególnie że towarzyszy temu przepiękna lokacja, fenomenalna łapiąca za serce muzyka oraz sam fakt że musimy się pogodzić z odejściem tych których tak polubiliśmy, tak się z nimi zżyliśmy i tak bardzo pokochaliśmy. Oczywiście jak nie ma róży bez kolców tak Spiritfarer nie ma wad a jego największa i tak naprawdę jedyną jest powolne i melancholijne tempo rozgrywki. Albowiem naszą barką musimy wszędzie płynąć i zależnie od odległości może to zająć kilka sekund do kilkunastu minut, fakt że często do wielu miejsc trzeba wracać po wszelkie surowce potęguje ilość tych podróży i ich czas. Jednak tak naprawdę ta wada mimo wszystko może być zaletą gry bo dzięki temu jeszcze bardziej zżywamy się ze swoją załogą przez co pożegnania bolą jeszcze bardziej. Tym właśnie jest Spiritfarer: cudowna, przepiękna, łapiąca za serce gra która opowiada o tym czego się boimy ale musimy się z tym pogodzić bo jest to rzecz nieunikniona ,czyli śmierci naszych najbliższych. Serdecznie z całego serca polecam przeżyć te powolną acz piękna zostającą w sercu wzruszającą i skłaniającą do refleksji wspaniałą przygodę