Bitwa o Złoty Bastion Vibrysa.


Choć Imperium Kotów trwa niezłomne, nieprzeliczone zagrożenia wciąż czają się w mroku galaktyki Cathammer. Xenos – istoty obce, heretyckie, nie-kocie – nie przestają knuć i wojować. Każda z tych ras to osobny kosmiczny koszmar: jedne dążą do bezwzględnej dominacji, inne szerzą obłęd i zamęt, jeszcze inne przetrwanie stawiają ponad wszystko.
W tej części poznamy trzy kolejne rasy Xenos: Aviorian – powietrznych proroków zagłady, Rattaros – szczurzych technosplugawców, i Saurilithy – pradawne gady powstałe z pyłu gwiazd.



Pierzaści Dominatorzy
Avioranie to majestatyczna rasa istot ptasich, dumnie krocząca ścieżką technologicznej supremacji i galaktycznego podboju. W ich oczach cała reszta galaktyki to zaledwie nielotne stworzenia – tym bardziej godne eliminacji. Najmocniej gardzą Kotami, które postrzegają jako prymitywne formy życia, niegodne miana rasy rozumnej. Sądzą iż Koty wraz z ich fałszywszym Bogiem - Wszechkotem, są największą pomyłką istnienia.

Technologia i Taktyka
Floty Aviorian to istne cuda inżynierii – olbrzymie, lśniące konstrukcje przypominające metaliczne skrzydła. Ich ruchome formacje – zwane Kluczami – rzucają cień na planety jeszcze zanim rozpocznie się ostrzał orbitalny. W bitwie dominują przez drony i bezzałogowce, kontrolowane przez Szpony Chmar – zamkniętych w gigantycznych wieżach Gniazd Dowodzenia pilotów, którzy sterują całymi armiami bez fizycznego kontaktu z polem bitwy.

Zimna kalkulacja
Avioranie nie znają litości. Wierzą, że tylko pełne zniszczenie może przynieść prawdziwy pokój. Ich styl wojny to połączenie precyzji, destrukcji i absolutnej kontroli – zanim zginie choć jeden Avioranin, wróg zazwyczaj już nie istnieje.

Struktura Władzy
Społeczeństwo Aviorian to feudalna piramida o pozłacanych szczeblach. Na jej szczycie stoi Pióro Feniksa – wszechwładny imperator i mesjasz technologicznego postępu. Uznawany za żywe uosobienie woli Gwiezdnego Skrzydlatego – mitycznego przodka rasy – Pióro Feniksa przewodzi zarówno politycznie, jak i militarnie. Otoczony przez Złote Gniazdo, czyli elitarną radę arystokratów, podejmuje decyzje bez konsultacji. Jego słowo to wyrok – jego lot to burza.

Filozofia i Misja
Avioranie wierzą w ewolucję przez dominację. Ich celem jest Unifikacja Galaktyczna – jedno imperium, jedna rasa, jedna wizja. Postrzegają się jako ukoronowanie rozwoju intelektu i formy, istoty predestynowane do bycia jedynymi w galaktyce inteligentnymi istotami, a każda inna cywilizacja to pasożyt przeszkadzający w nieuniknionym rozwoju. Perfekcja jest ich obsesją – zarówno w estetyce, jak i w funkcjonalności.



Galaktyczna Plaga
Rattarosi to rasa gryzoni, która nie buduje imperiów – ona je zatruwa. Poruszają się przez cień galaktyki, wnikając w struktury cywilizacji, zanim ta zdoła ich dostrzec. Gdy flota Rattarosów pojawia się w systemie, nie przynoszą wojny – przynoszą plagę.

Płynąca Zaraza
Ich statki przypominają dryfujące wraki, pokryte warstwami toksycznych odpadów i szlamu. Zamiast dział – plujące chmury trujących gazów. Zamiast żołnierzy – roje zainfekowanych, wrzeszczących wojowników, gotowych umrzeć w eksplozji wrzodów, byle tylko zarazić teren wroga.

Zdradliwa Rójstruktura
Społeczeństwo Rattarosów to Rój – kolektyw nieosobowych mas, podporządkowanych woli jednego bytu: Wielkiego Despoty – Prałata Rogatego Szczura. Ten starożytny byt ukrywa się w głębi zmutowanych bastionów floty i przekazuje rozkazy poprzez Spaczaną Splątanych Ogonów – organiczny nadajnik zbiorowej świadomości.

Hierarchia Cienia
Jemu służy Hierarchia Cienia – groteskowe elity Roju, wśród których znajdziemy Szare Zębowce, Szalonych Doktorów Plagi i Ogoniastych Mistrzów Sabotażu i wiele innych plugawych cast. To oni wykonują rozkazy, siejąc zarazę i zniszczenie, często jeszcze zanim wróg zorientuje się, że został zaatakowany.

Rogata Wizja
Rattarosi czczą Rogatego Szczura – bóstwo deprawacji, mutacji i ostatecznego rozkładu. W ich mrocznym rozumieniu to właśnie poprzez spaczenie galaktyka zostanie oczyszczona, a Rój – wzniesiony do ostatecznego triumfu.




Łuskowi Tułacze
Saurilithy to rasa gadzich uchodźców z systemu Akaash, którzy przybyli do Drogi Mlecznej po zniszczeniu swego macierzystego świata. Ich przetrwanie opiera się na biologicznej potrzebie – by funkcjonować, muszą pić krew istot ciepłokrwistych. Lecz uczynili z tego rytuał, nie rzeź. Z tego, co u innych byłoby przekleństwem, oni uczynili duchowość.

Ciało, Krew i Dusza
Saurilithy są piękni i przerażający – łuskowate ciała mienią się czerwienią, złotem i czernią. Każdy ruch jest pełen godności, każde spojrzenie – mądrości i głodu. Ich pazury i zęby to nie tylko broń, ale relikwie biologicznego przymusu.
Spożycie krwi odbywa się w rytuale: z modlitwą, z podziękowaniem, z pełnym szacunku zrozumieniem wartości życia. Nierzadko leczą rannych wrogów, by ci mogli umrzeć z honorem – lub przeżyć z pokorą.

Żyjąca Technologia
Statki Saurilithów przypominają gigantyczne, organiczne smoki, stworzone z bioinżynierii i energii życiowej. Tkacze Życia – geniusze bioinżynierii – projektują je jak żywe istoty, które żyją w symbiozie ze swoimi załogami. Broń, którą się posługują, wyczuwa ciepło wroga, reagując jak instynkt łowcy.
Źródłem zasilania jest energia gwiazd – i ofiarowana, rytualna krew.

Kultura i Hierarchia
Społeczeństwo Saurilithów oparte jest na równowadze: pomiędzy potrzebą a szacunkiem, między życiem a śmiercią. Na jego czele stoją Kapłani Krwawego Księżyca, czciciele Akaash-Lith – czerwonego księżyca, który w ich wierzeniach czuwa nad nimi jak boska istota. Obok nich działają Strażnicy Akaash, wojownicy-kapłani, oraz Tkacze Życia, technomistyczni inżynierowie.

Krwawa Nadzieja
Saurilithy nie szukają dominacji – szukają miejsca, gdzie ich egzystencja nie będzie przekleństwem. W galaktyce ogarniętej wojną i nienawiścią, są paradoksem: istoty, które muszą zabijać, by żyć, ale nie chcą zabijać więcej, niż to konieczne.


Orli Wojowniczy Klucza zmagający się z Saurilithami.

Nie wszystko, co kroczy drogą herezji jest domeną Kociego Chaosu.
Nie każdy wróg Imperium Kotów zrodził się ze zdrady.
Niektóre istoty powstały z pychy, inne z rozpaczy.
Ale wszystkie są obce. Wszystkie są zagrożeniem.

Aviorianie – zimni jak pustka próżni, pyszni jak słońce przed zaćmieniem.

Rattarosi – plugawe szczury z głębi galaktyki niosące chorobę i deprawację.

Saurilithy – gadzi paradoks, honorowi drapieżcy o krwawym przeznaczeniu.

To nie tylko wojna. To kocioł losu.
Boski Purr patrzy z wysokości Złotego Tronu, a jego wibrysy Wszechmruczenia napinają się od nadchodzącej burzy.

W cieniu Lojalnych Kotów, w mroku Pazura Grozy i Pustki Pazurów, w szumie hiperprzestrzeni – wrogowie czają się wszędzie.
Ale Imperium Kotów trwa.
I będzie trwać.

Dopóki choć jeden Miauczący Piechur utrzymuje pozycję.
Dopóki choć jedno mruczenie Foty Miauczącej niesie się przez przestrzeń.
Dopóki choć jedna łapa Catstartes wznosi swój oręż.

Wszechkot nie umarł.
Wszechkot nie śni.
Wszechkot... czeka.