Był pewien człowiek, który żył w małym miasteczku, ale czuł się odizolowany. Często myślał o słowach Nietzschego: „Piekło to inni ludzie.” Miał talent do rzeźbienia, lecz zgodnie z La Rochefoucauld: „Potrzeba wielkiego talentu, aby ukryć swój talent.” Ukrywał więc swoją pasję przed innymi.

Z czasem pogrążał się w samotności. Goethe mówił: „Człowiek, który nie potrafi sobą rządzić, zawsze będzie niewolnikiem,” a on nie potrafił nad sobą zapanować. Zło zaczęło kiełkować z jego słabości, jak mawiał Nietzsche: „Zło to wszystko, co kiełkuje ze słabości.”

Człowiek często spotykał ludzi, którzy go zawodzili. Kierkegaard przypominał, że „Każdy człowiek ma w sobie najniebezpieczniejszego zdrajcę.” Był rozczarowany fałszem, pamiętając słowa Rousseau: „Są dwa rodzaje kłamstwa: jedno dotyczy faktu, drugie przyszłego obowiązku.”

Codziennie widział ludzi robiących interesy, myśląc o słowach Smitha: „Człowiek jest jedynym zwierzęciem, które robi interesy.” Jednak on sam unikał kontaktu, coraz bardziej wciągając się w samotność. Zastanawiał się, czy nie jest ofiarą własnej głupoty, jak mówił Schopenhauer: „To, co ludzie nazywają swym losem, jest ich głupotą.”

Pewnego dnia przypomniał sobie słowa Seneki: „Pamiętaj, aby zachować czysty umysł w trudnych sytuacjach.” Zaczął szukać drogi wyjścia z chaosu. Jednak Kafka ostrzegał: „Są dwa główne grzechy: niecierpliwość i indolencja,” a on je popełniał.

W końcu zrozumiał, że jak mówi Eliot: „Najsilniejsza zasada rozwoju leży w ludzkim wyborze.” Musiał wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Bhagawadgita nauczyła go: „Masz prawo do pracy, ale nie do jej owoców.”

Zaczął odbudowywać siebie, pamiętając Nietzschego: „Najgorszym wrogiem zawsze będziesz ty sam.” Popełniał błędy, lecz Malcolm Forbes pocieszał: „Porażka jest wstępem do sukcesu.” Z każdą porażką stawał się silniejszy. Platon przypomniał mu, że „Miłość jest najlepszym nauczycielem.”

Zrozumiał również, że „Siła bez mądrości ugnie się pod własnym ciężarem,” jak mawiał Horacy. Musiał znaleźć równowagę. Jean de La Fontaine ostrzegał: „Nic nie jest tak niebezpieczne jak przyjaciel ignorant.”

Jego życie się zmieniało. Sartre przypominał mu, że „Człowiek jest skazany na wolność.” Mógł wybierać, jak chce żyć. Victor Hugo nauczył go: „Miłość rządzi się jedną zasadą: uszczęśliwiaj tych, których kochasz.”

Pewnego dnia odważył się podjąć ryzyko, pamiętając słowa Wergiliusza: „Śmiałym szczęście sprzyja.” Jednak Cicero przypominał: „Skrajna sprawiedliwość jest skrajną niesprawiedliwością.” Musiał nauczyć się równowagi między rozsądkiem a działaniem.

Na koniec zrozumiał prawdę – Nietzsche miał rację: „Nigdy nie zapominamy tego, o czym staramy się zapomnieć.” Musiał zaakceptować swoją przeszłość, by odnaleźć pokój w teraźniejszości. I choć, jak powiedział Dante: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie,” odkrył, że nadzieja rodzi się w najciemniejszych momentach.