Đánh giá gần đây bởi Wieczny Joe

Visceral Games już w 2011 roku wysoko postawił poprzeczkę wszystkim przyszłym grom z gatunku survival horror , gdyż Dead Space 2 jest sequel-em niemal doskonałym.
Napięcie, stres i towarzyszący im wszędobylski strach zaczynają się już w pierwszej minucie gry, a z intensywnym finałem trwają do samego końca rozgrywki.
Emocje, emocje i jeszcze raz emocje. Tym rzeczownikiem można opisać odczucia, których można doznać grając w Dead Space 2 . Przy czym owa dawka emocji jest mieszanką iście destruktywną. Niepokój, strach, zaszczucie, stres, poczucie beznadziei, nieustannej walki i nękania to tylko kilka epitetów spośród całego ogroma. Rozdział po rozdziale oczami Isaaca Clarke'a oglądamy jak Stacja Kosmiczna Tytan pogrąża się w coraz większym chaosie. I staje się to ucztą dla zmysłów i wyzwaniem dla naszych nadnerczy.
Oprawa audio-wizualna po raz kolejny staje na wysokim, wzorcowym dla wszystkich horrorów poziomie. Jest brutalna, krwawa, szczegółowa i upiorna. Modele przeciwników są przerażające. Jedne z najbardziej obrzydliwych, odstręczających kreatur w historii gier wideo. Niemal każdy rzuca się na naszego protagonistę z przeszywającym rykiem. Gra na wysokim poziomie trudności nie stanowi wyzwania, jest on dobrze zbalansowany, natomiast do każdego starcia z serią przeciwników trzeba zaangażować niemały procent swego skupienia i refleksu aby wyjść z potyczki bez szwanku.
Fabuła stanowi bezpośrednią kontynuację pierwszej części i podzielona jest na 15 zróżnicowanych rozdziałów, które nie pozwolą graczowi się nudzić. Dzięki rozrzuconym tu i ówdzie plikom audio poznajemy makabryczną historię członków stacji zagłębiając się w coraz większy rejwach.
W grze Dead Space 2 dostajemy więcej wszystkiego. A symboliczny powrót na dekontaminowany statek USG Ishimura - do miejsca w którym wszystko się zaczęło - stanowi dodatkowy plus gry.
Trudno mi orzec czy mogę polecić ten tytuł, gdyż nie jest to produkcja dla każdego. Co wrażliwsze osoby nie będą w stanie przedrzeć się przez istne kosmiczne horrendum. Natomiast dla osób o mocnych nerwach i silnej psychice gra będzie dziełem ikonicznym.
Koszmarna rewelacja.
9/10

Wszystko co najlepsze w Call of Duty : intensywna fabuła, widowiskowa rozgrywka, dynamiczna walka, rozbudowane scenerie, filmowy polot gry, doskonała mechanika oraz wypełniona po brzegi od początku po sam koniec akcja.
Co warte wspomnienia - Black Ops lepszy niż Bad Company 2 z tego samego roku.
9/10

Najcięższy horror w jaki kiedykolwiek grałem.
Poczucie nieustannego zagrożenia i zastraszenia towarzyszy od samego początku niemal do końca gry.
Przerażająca oprawa audio-wizualna dopełnia dzieła brutalnego horroru-sci-fi.
Odrzucające potworne abominacje, które z makabrycznym wrzaskiem biegną wprost na ciebie sprawia, że każde starcie dostarcza niemałej ilości stresu i napięcia.
Dlatego gra jest właśnie niesamowicie męcząca psychicznie.
I byłby to horror perfekcyjny, gdyby nie fakt, że gra została zrobiona typowo pod konsolę, a na PC-cie można poczuć siermiężność sterowania postacią. Całości dopełnia fatalnie zrobiony ragdoll.
Mimo wszystko jest to przerażająco rewelacyjny horror z interesującą fabułą.
Ocena: 9/10.

Prawdziwie Epicka Kosmiczna Krucjata na miarę Czterdziestego Pierwszego Millenium, której towarzyszy przełomowa w historii gier ścieżka dźwiękowa.

First Encounter Action Recon 3 swoją formą odbiega nieco od formuły poprzednich dwóch odsłon. Ujęto nieco z dławiącego klimatu i dodano więcej akcji. Wprowadzono możliwość gry w kooperacji i dodano rozbudowany tryb dla wielu graczy. Wprowadzono system punktów oraz mini-wyzwań i dodano postać władającą umiejętnościami kinematycznymi. Ujęto liczbę dostępnych broni oraz zmniejszono ilość amunicji i powróciło wykorzystywanie osłon, które jest kluczową czynnością.
Nie zagłębiam się zanadto w warstwę fabularną gry - jest ona zwieńczeniem historii Almy Wade.
Gra jest krótka, bowiem na niespełna 6 godzin, lecz twórcy zostawili graczom narzędzia do zabawy i powiększenia ilości godzin.
F.E.A.R. 3 to kawał bardzo dobrego FPS-a ze wszystkim co w marce F.E.A.R. dobre.
Dla fanów uniwersum oraz entuzjastów zabawy w trybie kooperacji tytuł warty uwagi.
Ocena: 8/10

F.E.A.R. 2: Project Origin nawet po 11 latach od premiery pozostaje rewelacyjną grą.
Absolutnie doskonały horror-FPS z przerażającą oprawą audio-wizualną, niesamowicie wciągającym klimatem strachu, krwawą aranżacją lokacji oraz naprawdę ciekawą fabułą, która sprawia, że mimo ciężkiego środowiska gry, chce się ją poznawać.
Z pewnością nie jest to gra dla każdego - sama dojrzałość odbiorcy nie wystarczy - nieodzowna będzie silna odporność psychiczna bowiem Alma Wade zrobi wszystko aby odcisnąć na protagoniście piętno grozy.
Kto ma odwagę - niech zagra.
Ocena 9/10

Klasyka wojennego teatru działań zbrojnych, która uplasowała DICE w ścisłej czołówce firm produkujących najlepsze First Person Shooter-y na rynku.
Ocena 8/10.

Sam pomysł na grę jest ciekawy, aczkolwiek nie jestem pewien czy do końca pasuje mi taka hybryda uniwersum Resident Evil , tym bardziej gdy staje się ona toporna, chaotyczna oraz niewiele wnosząca do sagi.
Ocena: 3/10.

Po 21 latach od premiery trzeciej części gry w uniwersum Resident Evil pod tytułem Resident Evil 3: Nemesis Capcom na nowo definiuje podejście do survival horror -ów dodając do swojego najnowszego dziecka naprawdę solidną dozę akcji. Wręcz można zastanawiać się na ile Resident Evil 3 jest jeszcze survival horror -em, a na ile pełnoprawną grą akcji z horrorową otoczką fabularną.
Nie mniej, nie więcej należą się niebagatelne wyrazy uznania dla japońskiej firmy Capcom za doskonałe odwzorowanie po ponad dwóch dekadach swojej gry we współczesnych realiach gier, nie odstając przy tym w żaden sposób od norm, które nowoczesna gra dziś musi spełniać.

Historia przedstawiona w Resident Evil 3 to przygoda na jedną długą noc, pełną intensywnych i mocnych wrażeń, bowiem już od pierwszych minut gry rzuceni jesteśmy w wir akcji, która z krótkimi przerwami nie odpuszcza aż do końca rozgrywki.
Jest to zupełnie zamknięta opowieść w której próżno będzie szukać pola możliwości do swobodnej i niczym nie zakłóconej eksploracji terenu. Są co prawda tu i ówdzie usiane kolekcjonerskie znajdźki, ulepszenia do broni czy dokumenty uzupełniające tło wydarzeń, ale jest to zupełnie opcjonalne i wąskie grono przedmiotów. Capcom ani na moment nie ukrywa, że ich celem jest skonfrontowanie gracza z rosnącymi grupami trupów, wizją zniszczenia Raccoon City i stawienia czoła potwornej hybrydzie, którą jest Nemesis jednostki Special Tactics And Rescue Service.
Ano właśnie największe emocje w przestrzeni publicznej oscylowały wokół przerażającej kreatury Nemesis - T Type i jej wpływu na rozgrywkę w grze. Gdyby zestawić obok siebie Tyranta T-103 oraz Nemesis - T Type to w ostatecznym rozrachunku pierwszy potwór wypada zdecydowanie lepiej od drugiego. Nemesis pojawia się w grze epizodycznie i poza jednym, jedynym przypadkiem gdy polował na Jill Valentine spontaniczne to każde takie spotkanie kończyło się starciem tej dwójki. W przypadku T - 103 nie było o tym mowy. Tyrant ścigał bohatera przez większą część gry, a jedynym wyjściem była ucieczka, nie zaś walka jaką podejmowała Jill z Nemesis. Przy czym owe potyczki należą do najbardziej widowiskowego elementu produkcji. I pomimo widocznej różnicy gabarytowej Jill Valentine w żaden sposób nie ustępowała mutantowi w determinacji, a chwilami można było postawić pytanie kto tu jest potworem?
Dzięki takiej konstrukcji gry w znaczący sposób zmieniło to jej odbiór. A mianowicie miejsca grozy jaką powodował ścigający potwór, ustąpiła akcja i chęć zniszczenia przeciwnika. Takie emocje i ich odbiór przez gracza w tytułach typu survival horror są bardzo ważne. To czy takie przedstawienie rozgrywki ujmuje czegoś Resident Evil 3 każdy musi odpowiedzieć sobie osobiście. W grze pojawiła się tylko jedna lokacja, która swoją aranżacją budzi grozę - Spencer Memorial Hospital, choć nawet ona nie dorównuje rozmiarami do Raccoon Police Department z Resident Evil 2 .

To co zasługuje na osobną pochwałę to sposób w jaki obie te części - druga i trzecia - wzajemnie się przeplatają i uzupełniają historię gry o minione wydarzenia. Dzięki czemu po ukończeniu Resident Evil 3 można płynnie przejść do poprzedniej odsłony nawet pomimo odmiennej dynamiki cechującej oba te tytuły.
Jak zwykle doskonałe udźwiękowienie, przerażająca muzyka, świetna grafika z bardzo dobrze wykorzystanym światło-cieniem oraz zabawą oświetleniem wyśmienicie uzupełniają tło gry.

Jeżeli można poczynić jakieś zarzuty firmie Capcom względem ich dzieła to korelacja cena - długość fabuły. W Resident Evil 3 występuje tylko jeden model zabawy którym jest kampania Jill Valentine + rekordy pokroju zastrzel 100 trupów za pomocą pistoletu. Fabuła jest krótka, nie ma co kryć, rekordziści ukończyli ją w czasie poniżej dwóch godzin, a cena rzędu 249 złotych za remake jest nieco wygórowana.
Mnie na szczęście udało się uzyskać egzemplarz za lekko ponad 120 złotych co uważam jako wartość odpowiednią.

Tak czy inaczej, to kolejny bardzo dobry tytuł w dorobku Capcom i pomimo tego, że jest to "tylko" remake to doskonale uzupełnia on już prawie 25 letnie uniwersum, które ma oddanych mu fanów na całym świecie. Pozostaje tylko czekać aż twórcy pójdą za ciosem i postąpią tak samo z "czwóreczką".
8/10

Hitman jest swoistym rebootem serii gier o przygodach bezimiennego mordercy na zlecenie, odejściem od ciężkiego, fabularnego klimatu 'Rozgrzeszenia' oraz wyczekiwanym spełnieniem wszystkich próśb fanów aby nowa produkcja wróciła na swe dawne tory, do korzeni serii w miejscu w którym je opuściła, a mianowicie do czwartej części cyklu która nosi tytuł 'Hitman Krwawa Forsa'.

Każdy fan oraz entuzjasta serii otrzyma w najnowszym tytule wszystko to co doskonale zna z 'Blood Money' tylko, że lepiej, więcej, ciekawiej oraz przejrzyściej.
Fabuła ponownie stanowi zaledwie warstwę otoczną gry i stanowi uzupełniające tło nie wpływając w żaden sposób na rozgrywkę.
Ponownie przyjdzie 47 latać po całym świecie, zaglądając w nowe miejsca, a w nich z lubością mordować zlecone przez agencję ICA cele.
Wraca znana z 'Krwawej Forsy' odprawa w której powtórnie 47 może dobrać swój ekwipunek, który wraz z rozwojem postępów gry ubogacany jest o coraz to nowe narzędzia mordu.
Gra jest zdecydowanie bardziej przejrzysta i czytelna. Dodano do niej wyzwania do osiągnięcia, miejsca do zbadania, wyczyny do wykonania oraz specjalne możliwości za pomocą których można w wyrafinowany sposób wyeliminować cel.

Hitman jest hybrydą dwóch ostatnich tytułów duńskiego studia IO Interactive.
Sprawdzone rozwiązania z 'Absolution' takie jak: instynkt, ukrywanie się za przeszkodami czy podejrzliwość osób postronnych wymieszano z modelem prowadzenia rozgrywki znanym z 'Blood Money' ulepszając ją i czyniąc z niej wersję 2.0.

Natomiast trzeba zadać pytanie czy wszystkie podjęte zmiany są zmianami na lepsze - w mojej ocenie nie.
Brakuje choćby efektownego strzelania intuicyjnego.
Ciekawej warstwy fabularnej, które pochłonie gracza jak w przypadku 'Rozgrzeszenia'.
Pod względem graficznym Hitman jest grą gorszą od poprzedniej części. A dzieli je, aż 4 lata różnicy. Modele graficzne nie przystoją standardom gry z 2016 roku - pod tym względem nastąpił dość poważny regres.
Dzięki nowej formule spadła grywalność tytułu, a użytkownikowi trudniej jest wczuć się w klimat gry. Na 7 lokacji tylko ostatnia - ośrodek medyczny na japońskiej wyspie Hokkaido uraczył mnie swą oprawą.
Gdy do tego dodamy astronomiczną kwotę jakiej twórcy zażądali za kupno swego produktu to decyzja o jego nabyciu skłania do większej refleksji.
Ponadto na pewnym etapie rozgrywki potencjalnego widza może dopaść znużenie. Gra nie jest tak makabrycznie barwna jak jej poprzedniczka, a prezentuje się schludnie, czysto i elegancko. Efektownych zabójstw jest mało, a nawet i one nie dostarczają zbyt dużej ilości zachwytu.

W nowym Hitmanie jest "co robić". Zawartość gry jest bogata, sam spędziłem w niej niecałe 70 godzin, lecz jakość oberwała kosztem ilości.
Gdyby ta część ukazała się w 2012 roku, bezpośrednio po 'Hitman: Blood Money' to tytuł zachwalałbym doceniając jej progres, bowiem na myśl nie przychodzi mi nic innego właśnie jak określenie - Blood Money 2.0.
Tylko, że..
No właśnie, tylko że po drodze ukazał się doskonały 'Hitman Absolution' i zestawiając te trzy tytuły obok siebie to na dzień dzisiejszy właśnie ta, wyżej wspomniana odsłona, jest na dzień dzisiejszy najlepszą częścią o przygodach bezimiennego zabójcy.
Nota końcowa: 7 dobry