NomnomNami'nin sonuna değin oynadığım ikinci oyunu, şu anda Contract Demon'ı da oynuyorum fakat diğer oyunlarını mobilden indirdiğim için biraz daha yavaş bakıyorum göz sağlığı için vesaire. Onların incelemesini ne yazık ki buradan yapamayacağım ama umuyorum ki bir gün onları da burada görürüz.

Ben NomnomNami'nin oyunlarını oynarken şunu fark ettim ki oyunlarda kalite ararken her şeyi monotonlaştırmışız aslında, basit ama güzel hikâyeli, hoş tat bırakan oyunların önemini unutmuşuz. Benim için NomnomNami tam olarak şu an bunu karşılıyor.
Görüp görebileceğiniz en güzel GL görsel romanlarını yapan kişi olduğunu düşünüyorum ben. Her konuyu gerek bilimsel gerek felsefik gerek de psikolojik olarak baz alarak empati kurabileceğiniz şekilde size karakterleri sunup olayın içine dahil edebiliyor. Hafif şirin ve mizahsal sunumuna rağmen insanın içini cızlatacaksa bunu sağlayabiliyor, yani bana kalırsa işini gerçekten çok iyi yapıyor. Gerek görsel sunumu, gerek anlatışı, gerek müzikleriyle... bayılıyorum yani.

Hanımefendiyi ve eserlerini genel olarak övmeyi bir kenara bırakacak olursam gelelim Her Tears Were My Light'a:

Öncelikle, tercihim bu tatlı içeriği bir yerden okumaksızın direkt kendiniz deneyimleyerek çıkarımınızı yapmak olacaktır. Bad End Theater'da bir tık spoiler vermemek için üstü kapalı geçtim ama bunda sanırım yapamayacağım, yani sonrası spoiler içeriyor.

-SPOILER-
Zaman, uzay ve boşluk/hiçlik kavramından insanın sevdiğini iyi kötü hâliyle kucaklaması gerektiği, depresyondaysa yani eski ışığına sahip değilse de onun aynı kişi olduğunu, aslında hiçbir şeyin değişmediğini, o kişinin yine sevdiğin kişi olduğunu çok tatlı bir şekilde anlattığını düşünüyorum. Ya da buna sevdiğiniz kişiyle ilişkinizin ilk başında onun gördüğünüz cıvıl cıvıl hâli ardınızda kaldığında, yani dönüp baktığınızda "Bu sevdiğim kişi değil," dediğiniz vakitleri de örnek verebiliriz. Birçok şekilde yorumlanabilir bu. Yani bilimsel bir şeyi çok tatlı ele almış; uzay hiçlikten doğdu ve tekrardan hiçliğe dönecek nihayetinde, yine de o o ama.

Onun harici ekstralarda üç tane müzik tek kaşımı kaldırma sebebim oldu, ayrıca bir tık kızdığım bir şey de bu aslında. O da NomnomNami'nin potansiyelini bence harcadığı.
Daha önce demiştim Undertale'i seven birisiyseniz Bad End Theater'ı seveceğinizi, tabii ki öyle bir şey beklemiyor insan ama Zaman, Uzay ve Boşluk, İngilizce oynadım ben Türkçede nasıl çevrilmiş bilmiyorum kendim yazarken çevirdim normal, için yapılmış savaş müzikleri bu oyunun aslında biraz daha derinleştirilerek basit savaş mekanikleriyle daha bize içten hissettirebilecek bir hikâyeyle sunulabilir oluşu kafama takıldı açıkçası.

Umarım çok daha güzel projelerde kendisini görürüz ve buraya daha NomnomNami hakkında inceleme yazarım. :)

NomnomNami'nin sonuna değin oynadığım ikinci oyunu, şu anda Contract Demon'ı da oynuyorum fakat diğer oyunlarını mobilden indirdiğim için biraz daha yavaş bakıyorum göz sağlığı için vesaire. Onların incelemesini ne yazık ki buradan yapamayacağım ama umuyorum ki bir gün onları da burada görürüz. Ben NomnomNami'nin oyunlarını oynarken şunu fark ettim ki oyunlarda kalite ararken her şeyi monotonlaştırmışız aslında, basit ama güzel hikâyeli, hoş tat bırakan oyunların önemini unutmuşuz. Benim için NomnomNami tam olarak şu an bunu karşılıyor. Görüp görebileceğiniz en güzel GL görsel romanlarını yapan kişi olduğunu düşünüyorum ben. Her konuyu gerek bilimsel gerek felsefik gerek de psikolojik olarak baz alarak empati kurabileceğiniz şekilde size karakterleri sunup olayın içine dahil edebiliyor. Hafif şirin ve mizahsal sunumuna rağmen insanın içini cızlatacaksa bunu sağlayabiliyor, yani bana kalırsa işini gerçekten çok iyi yapıyor. Gerek görsel sunumu, gerek anlatışı, gerek müzikleriyle... bayılıyorum yani. Hanımefendiyi ve eserlerini genel olarak övmeyi bir kenara bırakacak olursam gelelim Her Tears Were My Light'a: Öncelikle, tercihim bu tatlı içeriği bir yerden okumaksızın direkt kendiniz deneyimleyerek çıkarımınızı yapmak olacaktır. Bad End Theater'da bir tık spoiler vermemek için üstü kapalı geçtim ama bunda sanırım yapamayacağım, yani sonrası spoiler içeriyor. -SPOILER- Zaman, uzay ve boşluk/hiçlik kavramından insanın sevdiğini iyi kötü hâliyle kucaklaması gerektiği, depresyondaysa yani eski ışığına sahip değilse de onun aynı kişi olduğunu, aslında hiçbir şeyin değişmediğini, o kişinin yine sevdiğin kişi olduğunu çok tatlı bir şekilde anlattığını düşünüyorum. Ya da buna sevdiğiniz kişiyle ilişkinizin ilk başında onun gördüğünüz cıvıl cıvıl hâli ardınızda kaldığında, yani dönüp baktığınızda "Bu sevdiğim kişi değil," dediğiniz vakitleri de örnek verebiliriz. Birçok şekilde yorumlanabilir bu. Yani bilimsel bir şeyi çok tatlı ele almış; uzay hiçlikten doğdu ve tekrardan hiçliğe dönecek nihayetinde, yine de o o ama. Onun harici ekstralarda üç tane müzik tek kaşımı kaldırma sebebim oldu, ayrıca bir tık kızdığım bir şey de bu aslında. O da NomnomNami'nin potansiyelini bence harcadığı. Daha önce demiştim Undertale'i seven birisiyseniz Bad End Theater'ı seveceğinizi, tabii ki öyle bir şey beklemiyor insan ama Zaman, Uzay ve Boşluk, İngilizce oynadım ben Türkçede nasıl çevrilmiş bilmiyorum kendim yazarken çevirdim normal, için yapılmış savaş müzikleri bu oyunun aslında biraz daha derinleştirilerek basit savaş mekanikleriyle daha bize içten hissettirebilecek bir hikâyeyle sunulabilir oluşu kafama takıldı açıkçası. Umarım çok daha güzel projelerde kendisini görürüz ve buraya daha NomnomNami hakkında inceleme yazarım. :)