Selamlar, nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Steam'de muhtemelen çoğu insanın okumaya üşendiği inceleme kısmına hoş geldiniz. Bendeniz Tilki, Steam'de Morötesi Requiem isimli bir grup altında oyun incelemeleri yapmaya çalışan acemi bir eleştirmenim. Aynı zamanda incelemelere getirilen karakter sınırı yüzünden canım oldukça sıkkın, bu yüzden bu incelemede yalnızca oyunun kötü kısımlarından bahsedebileceğim. Biraz kopuk olursa affola, kısaltmayı becerememiş bulunmaktayım. Ki incelemenin devamı da yorumlarda olacak, kontrol etmeyi unutmayın!

Zoochosis oyunu berbat etmeye kanımca trailerları ile başladı. Ben dahil biliyorum ki birçok insan bu oyuna oldukça yükselmişti çünkü uzun zamandır oyun sektöründe göremediğimiz niş bir yapıya sahipti. Özellikle trailerlarından beri bu oyunu bekleyen ve çıktığı gibi alan kişilerden birisi benim, tüm sonlarına ulaşmak adına oyunu 4-5 kez baştan sona oynayıp bitirdim ve tüm achievementları kazanmak adına birkaç kez oyunu kapatıp açmak zorunda kaldım. Genel fikrim ne mi? Oyunu yapamamışlar, batırmışlar ve şu an gelen güncellemelerle toparlamaya çalışıyorlar.

Zoochosis bir gizlilik anlaşmasını imzaladığımız sahne ile başlıyor. Paul Connelly adında evli ve bir kızı olan bir adam olarak oynuyoruz, Paul’un da çok kez dile getirdiği gibi fakiriz ve bu işi de bu yüzden kabul etmişiz. İşimiz ise bir gece boyunca hayvanat bahçesindeki hayvanlara bakmak, bir hastalıkları varsa teşhis edip tedavi etmek ve bize vaat edilen o dolarları alıp eve karımıza ve çocuğumuza dönmek. Tabiki de oyun bundan ibaret değil, çünkü hayvanları enfekte eden kırkayak ve solucan karışımı kırmızı bir parazit mevcut ve biz hayvanlarla ilgilenirken bir anca enfekte olan hayvanlar bu solucan yüzünden dönüşüm geçiriyor, bize ise bu hayvanı tedavi etmek kalıyor. Gerek enfekte hayvanların modellemeleri gerek hayvanların enclosurelarının tasarımları gerçekten nefes kesici, burada art kısmını üstlenmiş kişilerin iyi bir iş çıkardıklarını belirtmem gerekiyor çünkü oyunu da zaten taşıyan faktör de art kısımları zaten.

Bunun yanında bizim gibi diğer çalışanlar olduğunu ve kayıp olduklarını da keşfediyoruz fakat bu ayrıntılar ne story bazında ne de gameplay bazında genel anlamda hiçbir şeyi etkilemedikleri için bunlardan bahsetmeyeceğim. Zoochosis’in kurgusu özetsel olarak aşağı yukarı böyle ve yukarıda da bahsettiğim gibi uzun zamandır oyun sektöründe görmediğim güzel bir niş kurguya sahip. Oynaması oldukça keyifli ve eğlenceli. E madem eğlenceli o zaman niye bu incelemeyi yazıyorum değil mi?

1. Oyun inanılmaz kendisini tekrarlayan bir oyun. Birkaç hayvan enclosureı gezdikten sonra anlıyorsunuz ki oyun sadece bundan ibaret. Hayvanları besle, tedavi et, paraziti olan hayvanı iyileştir ve sonraki ahıla geç. Oyunun bütün gameplayi sadece bunun üzerine kurulmuş, oyunda yapabileceğiniz başka alternatif hiçbir şey yok bu da dolayısıyla oyunu inanılmaz kendisini tekrar etmeye zorluyor. Hatta öyle ki, oyunun jumpscare kısımları bile repetitive. Ya o bahsettiğim parazit kafanıza atlıyor ya da oyunda ‘Mother’ olarak geçen parazitlerin annesinin kolunun size ulaşmaya çalıştığını görüyorsunuz, bu da 1-2 kere sizi korkutabilse de oyundaki tüm jumpscarelar bu olunca bir süre sonra sıkılıyorsunuz. Jumpscare yediğiniz lokasyonlar bile aynı. Şaka gibi, değil mi?

2. Değinmek istediğim başka bir repetitive kısım ise parazite sahip hayvanların ne zaman dönüşeceğini bir süre sonra ezberliyor olmanız. Bir hayvan ahılına girdiğinizde hayvanların hastalıklarını teşhis edebilmek adına yaptığınız belirli eylemler var. Bu eylemleri tamamladığınızda geriye hasta hayvanı tedavi etmek için trene dönüp ilaç hazırlamak kalıyor. Amma velakin siz ne zaman ilacı hazırlamaya döndüğünüzde biliyorsunuz ki ahıla girmeden parazitli hayvan delirecek, çünkü toplamda yalnızca bir kere trene git gel yapıyorsunuz ve bu sırada da siz ahıla geri dönerken parazitli hayvan yüzde yüz olmak üzere mutasyon geçiriyor. Yani burada ne sürpriz bir faktör var ne de herhangi bir şekilde sizi şaşırtan bir şey. Her hayvanda ve her enclosureda her zaman geri dönerken hayvan mutasyona uğruyor ve boss fight olarak da bahsedebileceğimiz o kısım başlıyor.

3. Boss fight olarak bahsettiğim mutasyonlu hayvanlarla uğraştığınız esnada hayvan sizi yakalarsa size saldırabiliyor ve… Hiçbir şey olmuyor. Gerçekten, hem de hiçbir şey. Bu oyunda hayvanın sizi yakaladığında ya da mesela fightı çok uzattığınızda başınıza gelebilecek herhangi bir şey yok, oyun sizi cezalandırmıyor ki genelde korku oyunlarını geçtim her oyunda bir cezalandırma sistemi var. Yalnızca hayvan sizi yakaladığında bir animasyon cut-scenei yaşanıyor ve sonra Paul kusuyor, sadece bu kadar. Bu oyunda ölemiyorsunuz ya da hasar almıyorsunuz, hayvanı doğru sürede iyileştiremediğinizde tek olabilecek şey o mutasyonlu hayvanın diğer hayvanları öldürmesi, başka bir cezalandırma sistemi bulunmuyor ki bu da Zoochosis’e korku oyunu değil dememin sebebi. Çünkü başınıza bir şey geleceğinden korkmadığınızda otomatik olarak oyundan da korkmuyorsunuz. Bu da tamamen korku faktörünü sıfıra indiriyor çünkü oyun sizi alıştırdığı şeylerle korkutmaya çalışıyor ve tabiki de başarısız oluyor.