Czy zastanawialiście się kiedyś, co by się stało, gdyby ludzkość i kosmici postanowili zamieszkać razem w jednym mieście? Nie? Cóż, ja też nie, ale na szczęście twórcy z Firaxis Games zrobili to za nas i stworzyli XCOM: Chimera Squad – grę, która jest niczym policyjny serial science fiction.

Akcja gry toczy się pięć lat po wydarzeniach z XCOM 2. Ziemia została wyzwolona spod okupacji, a ludzie, kosmici i hybrydy próbują żyć w harmonii. Brzmi pięknie, prawda? No cóż, nie wszyscy są zachwyceni tą międzygalaktyczną komuną, a w cieniu rodzą się grupy, które chcą zasiać chaos. Tu wkracza tytułowy Chimera Squad – elitarna jednostka, która ma za zadanie utrzymać pokój w City 31. To trochę jak „Gliniarz z Beverly Hills”, ale jest więcej plazmy i laserów.

Zapomnijcie o anonimowych rekrutach, których mogliście nazwać imionami swoich ex (i patrzeć, jak giną w pierwszej misji). W Chimera Squad dostajemy 11 unikalnych postaci, z własnymi historiami, charakterami i – co najważniejsze – głosami! Jest Cherub, nadgorliwy mieszaniec z tarczą energetyczną, który zawsze jest gotów przyjąć kulę za kolegę. Jest medyczka z sarkastycznym poczuciem humoru, osiłek z granatami, klasyczny tank czy techniczka z dronem. Każda postać to unikalna klasa z własnymi umiejętnościami.

Nowością w serii jest mechanika "breach". Każda misja zaczyna się od efektownego wtargnięcia na okupowany teren – wybieramy punkty wejścia, przypisujemy do nich agentów i decydujemy, czy chcemy wpaść przez drzwi, okno czy... dziurę w ścianie (z odpowiednią ilością materiałów wybuchowych). Każde wejście ma swoje bonusy i pułapki – może dać nam przewagę zaskoczenia lub wystawić na celownik wszystkich wrogów.
Po wejściu czas zwalnia, a my możemy wybrać, do kogo strzelamy. To szybkie decyzje, które mogą zadecydować o losach całej potyczki. A potem... zaczyna się taniec.

Zamiast tradycyjnego systemu turowego, gdzie najpierw ruszają się nasi, a potem wrogowie, Chimera Squad wprowadza naprzemienne tury. Oznacza to, że po ruchu jednego z naszych agentów, ruch może mieć przeciwnik. To dodaje nową warstwę strategii – musimy planować, kogo wyeliminować najpierw, aby przerwać sekwencję wrogich ruchów. To trochę jak szachy, ale jeśli pionki mogłyby strzelać do siebie z laserów.

Zapomnijcie o długich misjach, gdzie pół godziny biegaliśmy po mapie szukając ostatniego sektoida chowającego się za krzakiem. Teraz misje są podzielone na krótkie, intensywne starcia w niewielkich pomieszczeniach. Jak w poprzednich XCOMach nie mamy tutaj możliwości zapauzowania między starciami, nie możemy leczyć naszych agentów poza korzystaniem z umiejętności medyka. Więc jeśli Cherub dostanie kulkę w pierwszym pomieszczeniu, w trzecim może już leżeć na podłodze i potrzebować stabilizacji. Na szczęście rannego bohatera możemy tymczasowo zastąpić robotem aby przetrwać kolejne starcia - krótko mówiąc, brak permadeath. Dla niektórych to błogosławieństwo, dla innych herezja. W Chimera Squad nie ma śmierci członka zespołu. Jeśli nasz agent padnie w boju, misja się nie powiedzie, a my musimy zacząć od nowa. Z jednej strony to oznacza, że nie stracimy naszych ulubieńców. Z drugiej – gdzie jest ten dreszczyk emocji, gdy ryzykujemy życiem naszego najlepszego snajpera w zamian za strzał z 50% szansą trafienia? Mi oczywiście takie rozwiązanie pasowało, bo poziom trudności można dostosować, a znika ta frustracja związana ze stratą najlepszego kompana.

Niestety, gra nie jest wolna od problemów technicznych. Czasem nasi agenci zawisną w powietrzu, innym razem przeciwnik zapomni, że to jego tura i będzie stał jak słup soli. Pod koniec kampanii często animacje strzałów czy przemieszczania się jednostek, po prostu się nie pojawiały pokazując tylko finał wykonanego ruchu.

XCOM: Chimera Squad to odważny eksperyment, który wprowadza powiew świeżości. Oczywiście nie równa się z XCOM2 ale nowe mechaniki, unikalni bohaterowie i dynamiczna akcja sprawiają, że gra się bardzo przyjemnie. Nie jest to pełnoprawne XCOM3, ale za atrakcyjną cenę dostajemy solidną dawkę rozrywki na kilkanaście godzin.