Jeżeli, podobnie jak ja, od zawsze zastanawialiście się, dlaczego nikt do tej pory nie pomyślał o tym, żeby stworzyć horror z perspektywy pierwszej osoby, który byłby oparty na znakomitej serii zapoczątkowanej przez "Obcego: Ósmego pasażera Nostromo", to siadajcie prędko do "Obcego: Izolacji".

Przyznam, że zaskoczyły i zasmuciły mnie pierwsze przecieki i oceny w prasie - miało być średnio, przeciętnie, poprawnie, ale bez rewelacji. Tymczasem - jak dla mnie, to jedna z najciekawszych gier ubiegłego roku o fantastycznym wyglądzie przestrzeni i z niezłą mechaniką, a co najważniejsze - świetnym klimatem. Co najważniejsze jednak - w niektórych momentach naprawdę kapitalnie udało się oddać klimat pierwszego Aliena. Spróbujecie sobie pobiegać? Nie ma sprawy - pierwsze kilka kroków sprintu i gdzieś w okolicy słychać otwierający się właz przewodu wentylacyjnego. Kolejne kilka kroków, a wasza bohaterka kończy z ogonem Ksenomorfa w klatce piersiowej, a ostatnim widokiem, jaki widzicie są podwójne szczęki waszego zabójcy zbliżające się do twarzy protagonistki.

Wszystko zależy oczywiście w dużej mierze od poziomu trudności, ale jeżeli pobawicie się na "hardzie" i wyżej, to mogę zagwarantować, że większość gry spędzicie skuleni w szafkach i pod stołami, starając się wydostać z pomieszczenia i przejść do miejsca, gdzie musicie zdobyć jakiś przedmiot, włączyć bądź wyłączyć jakieś ważne systemy statku, itp. System zapisu zmusza gracza do uwagi - nie możemy zrobić sejwa wszędzie tam, gdzie nam się podoba, więc każda zła decyzja może mieć dla nas opłakane skutki. Czy to denerwuje? Na początku może tak, ale dajcie temu systemowi szansę, a odkryjecie, jaką satysfakcję przynosi ucieczka przed Ksenomorfem w taki sposób, by nawet Was nie zauważył.

Design poziomów jest kapitalny - jeżeli podobało Wam się retro sci fi filmu Scotta, to zakochacie się w Sewastopolu. Wiele elementów oddano z dbałością o najmniejsze szczegóły, dlatego gra zdecydowanie wyróżnia się od klasycznego sterylnego science fiction, w którym futurystyczne komputery, statki i broń wyglądają tak, jakby wyjechały do nas prosto z fabryki.

Fabuła? Przypomina filmowego Obcego, ale trudno nazwać to grzechem - skopiowano szkielet fabularny, dodano kilka zwrotów akcji, zasugerowano sequel. Jedyne, co można grze zarzucić, to spadek tempa w drugiej części gry - trudniej nas już wtedy przestraszyć, szczególnie kiedy orientujemy się, czego mniej więcej możemy się spodziewać i rozumiemy, że Ksenomorf nie ma stałych tras patrolowych, ale można zwabić go do konkretnych miejsc w taki sposób, by sam oczyścił dla nas drogę, którą chcemy uciec.