Tcheco in the Castle of Lucio, hızlı düşünmeyi, platform becerilerini geliştirmeyi ve bölüm ezberini teşvik eden zorlu, kesintisiz bir platform deneyimidir. Daha eski 8-bit oyunlar gibi, ustalaşana kadar tekrar tekrar oynanması gereken bir oyun.

Tcheco in the Castle of Lucio'da hikâye yok. Oyuna başladığınızda, hikâye anlatımı veya tanıtımı yoktur. Oyun, olayları kendi başınıza çözmenizi beklerken, müzikle sizi doğrudan oyunun içine atıyor. Sola, sağa hareket etmek ve zıplamaktan başka öğrenilecek pek bir şey yok. İşin sadece kaleden tek parça halinde kaçmaya çalışmak ve hayır, kurtarman gereken bir prenses yok. Oyunun bu basit oynanışı asla kendisine zarar vermiyor, kısa sürede alışacağınız eğlenceli bir platform oyunu yaratmanıza yardımcı oluyor.

Oyunun kendisi size gerçekten herhangi bir hikâye vermiyor ancak gerçekten önemli değil çünkü geliştiricinin peşinde olduğu şey bu değil. Karmaşık hikâyelerin olmadığı eski güzel NES günlerini taklit etmeye çalışıyor. Sadece bir şatoya giriyorsun ve çıkana kadar oda oda geçmeye çalışıyorsun, ne eksik ne fazla.

Seviyeler oldukça kısadır ve bir sonraki seviyeye geçmenin bir yolunu bulmak için hızlı bir şekilde gözlem ve platform becerisi gerektirir. Basit ve kavraması kolay ancak bunu zorlaştıran şey seviyelerin kendisidir. Bölümlerin çoğu sizi tetikte tutacak ve belirli bir düşmandan kaçınmak için zıplamalarınızı doğru zamanlamanız gerekecektir.

Oyun, anlatı tutarlılığı olmadan seviyeden seviyeye ilerler. Merak duygusu oyunu oynamayı daha ilginç hale getirmeye yardımcı oluyor ve bir sonraki adımda ne tür bir seviyeye sahip olacağınız konusunda sizi şaşırtıyor. Karşılaştığım seviye tasarımının küçük bir sıkıntısı, neyin platform olduğu ve neyin arka planın bir parçası olduğunu anlamakta zorluk çekmemdi.

Oyuna sekiz canla başlıyorsunuz ve her hatanızda bir can kaybedersiniz. Tüm canlarınız tükendiğinde oyuna en baştan yeniden başlamak zorundasınız. Bu sabır testi gibi hissettiriyor olabilir ancak başlangıç seviyelerini hiç şüphesiz tekrar tekrar oynayacağınız için, seviyelerde kısa sürede ustalaşmaya başlıyorsunuz. Pek çok seviyedeki her şeyi öğrendikten sonra, kısa sürede oyunun başlangıç seviyelerini geçmeye başlarsınız, sonra ölürsünüz, sonra yavaş yavaş öğrenip her seviyede ustalaşana kadar tekrar edersiniz. Bu mekanik, günümüzde birçok oyunda roguelike öğelerini çok andırıyor, tek fark roguelike tipik olarak rastgele öğelere sahip olması. Tcheco in the Castle of Lucio'yu ne kadar çok oynarsanız o kadar az zor hale geldiğini göreceksiniz.

Tcheco in the Castle of Lucio, geçmişten gelen gerçek bir mücevher. Old school NES oyunlarını taklit etmek için elinden gelenin en iyisini yapıyor ve bunda oldukça başarılı. Ses efektleri de oldukça hoş ve basit, tam da beklediğiniz gibi. Checkpoint ve save sistemi olmayan zor platformlara ve ilerledikçe zorlaşan 65 seviyeye sahip. Zorluğu bazı insanları ürkütecek ancak nostaljik 8-bit hissi ile zorlu bir oyun arıyorsanız, Tcheco in the Castle of Lucio'yu mutlaka denemelisiniz.

[h1]Old school arcade tarzı platform oyunlarına saygı duruşu. [/h1] Tcheco in the Castle of Lucio, hızlı düşünmeyi, platform becerilerini geliştirmeyi ve bölüm ezberini teşvik eden zorlu, kesintisiz bir platform deneyimidir. Daha eski 8-bit oyunlar gibi, ustalaşana kadar tekrar tekrar oynanması gereken bir oyun. Tcheco in the Castle of Lucio'da hikâye yok. Oyuna başladığınızda, hikâye anlatımı veya tanıtımı yoktur. Oyun, olayları kendi başınıza çözmenizi beklerken, müzikle sizi doğrudan oyunun içine atıyor. Sola, sağa hareket etmek ve zıplamaktan başka öğrenilecek pek bir şey yok. İşin sadece kaleden tek parça halinde kaçmaya çalışmak ve hayır, kurtarman gereken bir prenses yok. Oyunun bu basit oynanışı asla kendisine zarar vermiyor, kısa sürede alışacağınız eğlenceli bir platform oyunu yaratmanıza yardımcı oluyor. Oyunun kendisi size gerçekten herhangi bir hikâye vermiyor ancak gerçekten önemli değil çünkü geliştiricinin peşinde olduğu şey bu değil. Karmaşık hikâyelerin olmadığı eski güzel NES günlerini taklit etmeye çalışıyor. Sadece bir şatoya giriyorsun ve çıkana kadar oda oda geçmeye çalışıyorsun, ne eksik ne fazla. Seviyeler oldukça kısadır ve bir sonraki seviyeye geçmenin bir yolunu bulmak için hızlı bir şekilde gözlem ve platform becerisi gerektirir. Basit ve kavraması kolay ancak bunu zorlaştıran şey seviyelerin kendisidir. Bölümlerin çoğu sizi tetikte tutacak ve belirli bir düşmandan kaçınmak için zıplamalarınızı doğru zamanlamanız gerekecektir. Oyun, anlatı tutarlılığı olmadan seviyeden seviyeye ilerler. Merak duygusu oyunu oynamayı daha ilginç hale getirmeye yardımcı oluyor ve bir sonraki adımda ne tür bir seviyeye sahip olacağınız konusunda sizi şaşırtıyor. Karşılaştığım seviye tasarımının küçük bir sıkıntısı, neyin platform olduğu ve neyin arka planın bir parçası olduğunu anlamakta zorluk çekmemdi. Oyuna sekiz canla başlıyorsunuz ve her hatanızda bir can kaybedersiniz. Tüm canlarınız tükendiğinde oyuna en baştan yeniden başlamak zorundasınız. Bu sabır testi gibi hissettiriyor olabilir ancak başlangıç seviyelerini hiç şüphesiz tekrar tekrar oynayacağınız için, seviyelerde kısa sürede ustalaşmaya başlıyorsunuz. Pek çok seviyedeki her şeyi öğrendikten sonra, kısa sürede oyunun başlangıç seviyelerini geçmeye başlarsınız, sonra ölürsünüz, sonra yavaş yavaş öğrenip her seviyede ustalaşana kadar tekrar edersiniz. Bu mekanik, günümüzde birçok oyunda roguelike öğelerini çok andırıyor, tek fark roguelike tipik olarak rastgele öğelere sahip olması. Tcheco in the Castle of Lucio'yu ne kadar çok oynarsanız o kadar az zor hale geldiğini göreceksiniz. [h1]SON SÖZ[/h1] Tcheco in the Castle of Lucio, geçmişten gelen gerçek bir mücevher. Old school NES oyunlarını taklit etmek için elinden gelenin en iyisini yapıyor ve bunda oldukça başarılı. Ses efektleri de oldukça hoş ve basit, tam da beklediğiniz gibi. Checkpoint ve save sistemi olmayan zor platformlara ve ilerledikçe zorlaşan 65 seviyeye sahip. Zorluğu bazı insanları ürkütecek ancak nostaljik 8-bit hissi ile zorlu bir oyun arıyorsanız, Tcheco in the Castle of Lucio'yu mutlaka denemelisiniz.