Kar hüngür hüngür ağlayan bir insanın donmuş gözyaşları gibi hissettiriyordu sanki. Ölümlü X, çantasına birkaç atıştırmalık sıkıştırıp evine dönmek üzereyken arkadaşı ölümlü Y ile karşılaştı. Beton duvarlar üzerinde anlamsız isimler ile kaplı, beton duvarlar insanın aynası gibiydi... Ne ayna ama.

Ardından ölümlü X başladı sohbete;


Insan oyalanacak birşey buldukça içindeki sevgiyi kaybeder, değil mi?

- Neden böyle düşünüyorsun?

Anneni ve babanı seviyorsundur, sevmeyedebilirsin fakat aranda bir bağ vardır. Birgün anneni kaybettiğini düşün, ilk zamanlarda bu durum için üzüleceksin fakat işin, okulun ve kullanacağın maddeler var. Annenin varlığına ihtiyacın kalmayacak. Yanlış mı?

- Böyle düşünerek kendine 'tabu' koyan sensindir belki?

Insan hayatta tutunacağı birşeyler aramaz mı, içinde huzur hissetmek için arayışta olmaz mı? Bulduğu şey oyun da olabilir veya bir madde veya bir ideoloji. Bizler içgüdümüz ve dünyadaki icatlar ile yaşamayı sürdüren varlıklar değil miyiz?

- Tamam insanların ne yapmasını bekliyorsun peki sen?

O zaman sen neye üzülüyorsun? O zaman sen neden o kızdan ayrıldığın için ağladın? O değer verdiğin arkadaşların senin doğal halini görünce terk ettiler. Sen niye ağladın? Hani vazgeçilmezdi senin aşkın?

- Insanlar değişir, sen bunu kabullenmek istemiyorsun. Sen insanların değişmeyen kişiliklere sahip olmasını bekliyorsun.

O kız bitti yeni kız buldun, uğraşacak yeni bir uğraş buldun değişim dediğin şey bu sanırım? Ne kadar büyük bir değişim böyle.

- Bu konu bir yere bağlanmayacak.

Bu konu ölüme bağlanacak, bu konu yayınevi açan bankalara bağlanacak, bu konu depreme bağlanacak. Sizin değişiminiz hayatta verdiğiniz kararlar olmadı, olmayacak. Sizin değişiminiz zamanla buruşan bedenleriniz.

Soğuk havada alev püskürdü X'in vücudundan. Betonlar onun kalbine git diyordu. Çatlak duvarların arasından gökdelenler görünüyordu. İçinden mırıldandı; "Ne farkı varmış ağaçla gök delenin. Baki değil hiç biri oysa ki. Kesilir ağaçlar, yıkılır gökdelenler. Yeni bir ağaç görünür, yeni bir gökdelen inşa edilir. Bir sevgi biter biri başlar. İnsanın aşkı da değişir gerçekleri de. İnsana göre değişir, ama bu dünyaya göre değişmez. Gerçek anlamda tek değişim ölümdür çünkü. Maske, makyaj kimlik ne fark eder."

Tam evine doğru yürürken Y seslendi ona;

- Senin beynin sana engeller koyuyor, ölüm ölüm diye delirmişsin sen.

Arkasına baktı ve şöyle dedi X;
Devam edecek...





"bir gün bir çocuk varmış önüne gelen şeyleri tüketerek yaşarmış; madde kadın teknoloji spor sonra çocuk büyümüş ve demiş ki sarmıyor artık. sonra çocuk kafa yapıcı madde kullanmaya başlamış. oysa ki kadının bedeni de teknoloji de o zevk veren şey de birer dünya maddesiydi. zaten çocuk bunu farketmediği için kendisini buna kaptırmış ve zamanla ölüme doğru yürümüştü. ha tabii kafa yapan bi'şey kullanmayıp dünyadaki maddeyle geçinenlere gelince onların sonu da aynı hüsran pek farklı değil çünkü kendilerini kandırıp yaşadılar sahte sevgi ve gösteriş ile yaşayıp en sonunda masada tek kalıp yapayalnız öldüler.

çocukluğunu yaşarsın ailen sana oku adam, aile kur der sürekli bunları duyarak yetişir, bunları sırtına alıp yürürsün yaşarken çektiğin acılar yetmezmiş gibi senin sonuçta ne yaptığına bakarlar. tek başarısızlık gördüklerinde bile tekme atarlar. bunu kaygı haline getirirsin ve ailen seni kıyasladığı için sende alışır ve başkalarının hayatına bakıp kendini kıyaslarsın. bu şekilde herkes gibi yaşayıp ölecektin bunun sende farkındaydın. kim olursan ol ne yaparsan yap geçin geçin ve öl. cevapları arıyordun "bunun çaresi ne " diye

peki sizler/senler merak ediyordunuz/ediyordun bak anlamak istiyordun senin gibi sorgulayanlar, o eskiden düşüncelerini kitap hâline getiren ünlü düşünürcüklerin ayağına gittin, kendileri aşırı bilgili sanan o bipolar zavallıların okuduğu kitapları okumaya gittin, daldın o düşüncelerin arasına ve hepsini öğrendin. baktin biri diyor ki; sonsuz döngü bengi dönüş, biri diyor ki materyal paylaşma, biri diyor ki sınırsız özgürlük. hiç bir şey kazanamadın sadece vakit kaybettin, acı çektin. sadece onları genel kültür olarak ekledin ve onları imaj haline getirip hobi haline getirip senin gibi insanlar aradın. bak buldun ve yine hüsrandasın.

peki ne yol kaldı insanlar için? insanın yaşamının anlamı nedir? havalı çocuklar der ki; "hepimiz bir patlama sonucu evrildik" der, "bu hayatı çok ciddiye alıyorsunuz" der. sen bakma onun evrim dediğine emin ol insanların evriliş süreci onunda hiç umrunda değil. ah çok havalı, ne kadar entelektüel bi' zihin.. diyecekler ki "kısa bi' hayat ömrünü boşa harcama" sonra onlara bakıp ne yaptıklarını göreceksin, izle ve gör ömrünü boşa harcamayan* harika dolu insanları. en basiti " bu hayatı çok ciddiye alıyorsunuz" diyendir sana böyle der ve ona baktığında...

ona baktığında sevgi ve saygınlık için mücadele ettiğini ter akıttığını görürsün. maddelerine (araba kadın sevgi aile maddiyat materyal....) ulaşamayınca üzgün olduğunu görürsün. bir zincir firmanın herhangi bir yerine gidip kahve söyleyip üstüne kendi adını yazdırıp sonra kahvenin fotoğrafını çekip attığını, kimlerin gördüğüne baktığını az kişi görünce üzüldüğünü böyle **dolu dolu** yaşayarak zamanını geçirdiğini, sonra büyüdüğünü ve işsizlik korkusuyla psikiyatristlerin ellerine düştüğünü görürsün.

acı çekip dünyadan nefret ettiğini söyleyeceksin, dünyayı en önemsemeyen, insanlardan en çok nefret eden benim diyeceksin. emin ol eğer imrendiğin bazı insanlar gibi maddiyatlı sosyal çevre sahibi biri olsaydın onlardan farkın kalmayacaktı.

ya farkına varacaksın teslim olacaksın, ya da farkında olup acizliğini kabul edip kendine dürüst olacaksın. eğer bu ikisinden birini kabul etmezsen sürekli acı içinde olacaksın. ve kesinlikle unutma yalnız öleceksin.