-Her Giden Ardında Toplu Mezarlar Bırakır-

Gitme dostum, gitme kardeşim, gitme yârim.

Her kimsen gitme.

Gidişin yüzümüzü kızartıyor, utanıyoruz. Kal demekten bıkmadık biz, kal, gitme.

Çelik olsaydık bizler ateşe batırıp kollarımızı eritirdik, sonra döverdik bir elimizle diğerini, örsle çekiçle. Kafes olurduk sana gitme diye. Kavururdu, acıtırdı eminiz ama sen gitme diye biz acırdık kendimize. Usanmazdık.

İstemiyoruz gitmeni. Hatalarınla, iyiliğinle, kötülüğünle varsın, ne yaparsan yap gitme. Biz anladık, sen busun, sen kendin kadarsın ve biz daha fazlasını beklemedik hiç. Gitme.

Ağaç olsaydık bizler, ayaklanırdık. Kuruyacağımızı bilsekte köklerimizi çıkarıp topraktan, sımsıkı bir orman yaratırdık sen yolunu bulamayıp gitme diye. İntiharlarla lanetlenmiş bir Japonya ormanının ürkütücü sessizliğinde yalvarıyoruz sana, gitme.

Susamıyoruz. Susarsak göz yaşımıza yeniliriz. Konuştukça umutlarımız canlanıyor. Gidişine dair attığın ilk adımı durdurabilirsek, gitmezsin diye boğazlarımızı parçalıyoruz.Sair zamanlardayız. Korkuyoruz. Gidersin, başına bir iş gelir. Ne güzel düşüp kalkıyorduk burada. Gitmesen, sende kalmasa aklımız. Kendimize yalanlar söylemesek 'bana ne' demesek, umrumuzda değilmiş gibi davranarak yıpratmasak ruhumuzu. Çok görme bize dürüstlüğü, gitme. Biliyoruz, nereye gidersen git baktığın yön burası. Bizler toprağa kulak dayasak, milyarlarca insan içinden bir tek senin adımlarını duyabiliyoruz. Biz gökyüzüne baktığımızda senin verdiğin nefesin rengini en uzaklardan, taa ufuklardan seçebiliyoruz.

Şimdi kaldır elini mesela, rüzgara perde yap. Bu şehrin sokaklarını süpüren, yüzümüze çarpan rüzgar durdu. Şimdi indir elini. Serbest bıraktığın rüzgarla savruluyoruz. Anlamıyor musun, her birimiz sen, sen ise her birimizsin. Gitme. Öleceğiz. Gitme.