Witajcie ponownie!



Pragnę zacząć od tego, jak dużą przyjemność sprawiły mi proste w obyciu mechaniki gry, której przejścia podjęłam się aż dwukrotnie w przeciągu 2 dni (dobra na kwarantannę).

Klimat jest przyjemny i jestem zmuszona przyznać, że poczułam się prawie tak jak w czasie prowadzenia “partyjki” This War Of Mine - z tym, że Beholder jest lepiej rozbudowany, a charakter i działania przeróżnych postaci ma większy wpływ na rozgrywkę. Do tego wszystkiego nie musimy tam spełniać wszystkich podstawowych potrzeb - co często nużyło mnie podczas gry w inne produkcje. Zdaję sobie sprawę, że "ten kolega ze Skyrim'a chyba musi kiedyś chodzić do łazienki", ale bez przesady - nie wszędzie mi to podchodzi (głównie ze względu na to, że zabiera określony czas, a czynność jest trywialna i oglądanie nie sprawia jakiejś konkretniejszej ekstazy).

Do gustu przypada również rzeczywista możliwość wyboru, która nieczęsto trafia się już podczas rozgrywki w dzisiejszych grach (Fallout 4 – łypię na Ciebie okiem z goryczą i wszechobejmującą siedemdziesiątkę-szóstkę; wścieklizną). Opcje zakończenia tytułu są więcej niż dostatecznie liczne i szczerze? Nie mogłam się powstrzymać od przejścia gry ponownie (“coś we mnie takiego siedzi, że nie usiedzi”).


Kończąc tę krótką oraz chaotyczną wypowiedź (która nijak ma się do autentycznej recenzji);
z całego serducha polecam Wam Beholder’a na ciche bezludne wieczory i długie, bezsenne noce – nie pożałujecie.



Gameplay: 8,5/10 (mechanika, wybory, klimat).

Grafika: 6/10 (styl prosty; adekwatny do potrzeb gameplay’u).

Muzyka: 5/10 (zbyt mało utworów, ale te obecne budzą odpowiednie emocje).

OGÓLNIE: 6,5/10.