Tak więc, po ponad 200h spędzonych w grze czas w końcu napisać normalną, zdrową umysłowo recenzje tego dzieła. Soulslike + otwarty świat = arcydzieło, lecz niestety nie bez wad. Sam zamysł tego aby usunąć liniowość i dodać element zwiedzania świata w swoim tempie i własnym kierunku jest genialny, ale uważam, że można by niektóre kwestie zrobić troszkę lepiej. Chociażby znienawidzony przez większość system co-op, który pozostawiony w bardzo podobnej formie co w poprzednich grach tego studia kiepsko odnajduje się w tak obszernym świecie. Mógłbym się jeszcze przyczepić do zadań i interakcji z NPC i tego, że właśnie ten otwarty świat może nam zepsuć połowę historii związanych z postaciami, a co za tym idzie, zabawę i zazwyczaj szansę na zdobycie dobrych itemków. Jak wspomniałem, nie jest to olbrzymi problem, ponieważ wcześniejsze gry też nie mówiły nam wprost co mamy zrobić aby jakiś gostek nam nie padł po pokonaniu konkretnego bossa.
Reszta to tak naprawdę Dark Souls na sterydach. Co to znaczy? Otóż jest to to samo co poprzedniczki ale dużo lepsze. Praktycznie pod każdym względem pomijając moje wypociny z góry XD. Muzyka gra nie tylko podczas ciężkich potyczek z bossami ale i podczas przemierzania Ziem Pomiędzy, co jest dla mnie olbrzymim plusem. Nowa mechanika Popiołów Wojny jest genialna i nie jesteśmy już zależni od broni przez co PvP doznaje powiewu świeżości.
Przemieszczanie się również (jak na otwarty świat przystało) zostało usprawnione. Do dyspozycji mamy szybką podróż dostępną z każdego miejsca na mapie lub wierzchowca Strugę. Dodano też przyjemny i czasami pomocny crafting, który jest nawet wymagany w zadaniach z ludkami. Jak zawsze dostajemy do dyspozycji mnóstwo broni, czarów, inkantacji, gadżetów i nie tylko. Warto tutaj wspomnieć o dwóch nowych rodzajach broni białej: tak zwanych bliźniaczych ostrzach (choć te pojawiły się w DS2 to w DS3 już nie), oraz cepy czy też flaile. Dodano również system z DS2, mianowicie dobór dwóch broni z tego samego gatunku skutkowało unikalnymi atakami czyli dual wieldingiem.
Dość już o nowościach z ekwipunku, pora na ostateczne podsumowanie w plusach i minusach.

- Otwarty świat napakowany zawartością.
- Muzyczka gra nie tylko podczas walk z bossami.
- Nowy system nakładania weapon artów na bronie.
- Brak liniowości.
- Jest strasznie wielokrotnie grywalna (replayable).

- Stary system co-op niepasujący do otwartego świata.
- Wymagania sprzętowe jak na taką oprawę są z kosmosu.
- Niby minus, niby plus, zależy od punktu widzenia, dla mnie gra stała się za łatwa, ale dzięki temu ma łagodniejszy próg wejścia dla graczy nieobeznanych z grami FromSoftware.

Dla wielu Elden Ring może wydawać się odgrzewanym kotletem z kilkoma nowymi bajerami, ale co z tego kiedy taki kotlet jest piekielnie pyszny? Z czystym sumieniem polecam weteranom jak i nowym graczom dopiero odnajdującym się w tym gatunku.
Powodzenia dzielni Zmatowieńcy!

[h1] Ogólne wrażenia [/h1] Tak więc, po ponad 200h spędzonych w grze czas w końcu napisać normalną, zdrową umysłowo recenzje tego dzieła. Soulslike + otwarty świat = arcydzieło, lecz niestety nie bez wad. Sam zamysł tego aby usunąć liniowość i dodać element zwiedzania świata w swoim tempie i własnym kierunku jest genialny, ale uważam, że można by niektóre kwestie zrobić troszkę lepiej. Chociażby znienawidzony przez większość system co-op, który pozostawiony w bardzo podobnej formie co w poprzednich grach tego studia kiepsko odnajduje się w tak obszernym świecie. Mógłbym się jeszcze przyczepić do zadań i interakcji z NPC i tego, że właśnie ten otwarty świat może nam zepsuć połowę historii związanych z postaciami, a co za tym idzie, zabawę i zazwyczaj szansę na zdobycie dobrych itemków. Jak wspomniałem, nie jest to olbrzymi problem, ponieważ wcześniejsze gry też nie mówiły nam wprost co mamy zrobić aby jakiś gostek nam nie padł po pokonaniu konkretnego bossa. Reszta to tak naprawdę Dark Souls na sterydach. Co to znaczy? Otóż jest to to samo co poprzedniczki ale dużo lepsze. Praktycznie pod każdym względem pomijając moje wypociny z góry XD. Muzyka gra nie tylko podczas ciężkich potyczek z bossami ale i podczas przemierzania Ziem Pomiędzy, co jest dla mnie olbrzymim plusem. Nowa mechanika Popiołów Wojny jest genialna i nie jesteśmy już zależni od broni przez co PvP doznaje powiewu świeżości. Przemieszczanie się również (jak na otwarty świat przystało) zostało usprawnione. Do dyspozycji mamy szybką podróż dostępną z każdego miejsca na mapie lub wierzchowca Strugę. Dodano też przyjemny i czasami pomocny crafting, który jest nawet wymagany w zadaniach z ludkami. Jak zawsze dostajemy do dyspozycji mnóstwo broni, czarów, inkantacji, gadżetów i nie tylko. Warto tutaj wspomnieć o dwóch nowych rodzajach broni białej: tak zwanych bliźniaczych ostrzach (choć te pojawiły się w DS2 to w DS3 już nie), oraz cepy czy też flaile. Dodano również system z DS2, mianowicie dobór dwóch broni z tego samego gatunku skutkowało unikalnymi atakami czyli dual wieldingiem. Dość już o nowościach z ekwipunku, pora na ostateczne podsumowanie w plusach i minusach. [h1] Plusy: [/h1] - Otwarty świat napakowany zawartością. - Muzyczka gra nie tylko podczas walk z bossami. - Nowy system nakładania weapon artów na bronie. - Brak liniowości. - Jest strasznie wielokrotnie grywalna (replayable). [h1] Minusy: [/h1] - Stary system co-op niepasujący do otwartego świata. - Wymagania sprzętowe jak na taką oprawę są z kosmosu. - Niby minus, niby plus, zależy od punktu widzenia, dla mnie gra stała się za łatwa, ale dzięki temu ma łagodniejszy próg wejścia dla graczy nieobeznanych z grami FromSoftware. [h1] Zakończenie [/h1] Dla wielu Elden Ring może wydawać się odgrzewanym kotletem z kilkoma nowymi bajerami, ale co z tego kiedy taki kotlet jest piekielnie pyszny? Z czystym sumieniem polecam weteranom jak i nowym graczom dopiero odnajdującym się w tym gatunku. Powodzenia dzielni Zmatowieńcy!