Hikayeyi %100 ledim. Toplam da %83.9 la bitirdim oyunu.
4 yıldır oynamayı gerçekten istediğim oyunu artık bitirmiş olmam duygusu benim içimi o kadar mutlu ediyorki anlatamam.

Benim için en iyi yerler sonlardaki müziklerin olduğu yerlerdi tabi... ağladım resmen bir tane sahnede. "That's The Way It Is" şarkısı çaldığı yerde merak ediyorsanız. Hüngür hüngür
gözlerim yaşlı bitirdim oyunu o sahnelerden sonra. Üst üste olan herşey, atımız, John'u göndermek, Micah ile Fight Club ı andıran sahne, sonra Dutch ın ikimizi bırakması, Arthur un sonra güneş e bakışı... ben orda bittim. İçimde bir boşluk hissi oluştu ve ben kendimi epilogue'un introsuyla birlikte bıraktım.

Bu hissi yaratan oyun şuana kadar bi Witcher 3 oldu ki o kadar da yapmadı öyle.
R* kadar tşklı bir şirket yoktur. Söz burda biter.

10/10.

Arthur Morgan sen neymişsin böyle ya... senin üstüne geçebilecek adam tanımıyorum ben.

EDIT: Bu incelemeyi yazdığımda 70 saatim vardı, o da yayında oynadığımdan, hızlı hızlı oynayıp bitirdiğimden dolayı btw. Şimdi 2 ay önce (2023 Mart) 2. save e başladım, 34 saat kastım ama hala chapter 2 deyim. Amk her detay, her yapmadığım challenge, her yapmadığım event, hepsi beni şaşırtmaya başladı. Vay amk dedirtti yani. Hala da oynuyorum. Side content baya iyiymiş bu oyunda.