Πριν από μια εβδομάδα ένας φίλος κάλεσε μερικά άλλα ζευγάρια για δείπνο. Τελικά, το φαγητό (αλλά όχι το κρασί) αφαιρέθηκε από το τραπέζι για αυτό που αποδείχθηκε ότι ήταν ένα άγριο Scrabbling. Λαμβάνοντας υπόψη τη στρατηγική της συντομότερης, πιο πολύτιμης λέξης έναντι της μεγαλύτερης φθηνότερης λέξης, το τελευταίο μας έργο ήταν το «Bon», το οποίο –για την τύχη θα το είχε!–συμβαίνει να είναι ένα ιαπωνικό βουδιστικό φεστιβάλ, και όχι, όπως είχα αρχικά υποστήριξε κατά την τοποθέτηση των πλακιδίων στο ταμπλό, το μισό από ένα κεράσι καλυμμένο με σοκολάτα. Τέλος πάντων, η στρατηγική λειτούργησε. Η ομάδα μου έχασε μόνο με 53 πόντους αντί για 58.

Μόλις την προηγούμενη μέρα, ο οικοδεσπότης μας είχε γράψει για τις προκλήσεις της σύντομης γραφής. Στη δημοσιογραφία –το επάγγελμα που επέλεξε ο φίλος μου, και κυρίως το δικό μου, ισχύει αναμφίβολα η παρατήρηση του Μαρκ Τουέιν: «Δεν είχα χρόνο να γράψω μια σύντομη επιστολή, οπότε έγραψα μια μεγάλη». Η αρχή ισχύει για όλα τα είδη, στις επιστολές, την αναφορά και άλλα γραπτά. Είναι πιο δύσκολο να είσαι συνοπτικός παρά να γκρινιάζεις. (Πλήρης αποκάλυψη, αυτή η ανάρτηση του ιστολογίου θα έχει 803 λέξεις.) Το καλό γράψιμο είναι βρασμένο, δεν ψήνεται γεμάτο αέρα σαν σουφλέ;;. Ανεξάρτητα από το πόσο νόστιμο σουφλέ μπορεί να είναι. Τα οποία είναι. Νόστιμο σαν μυθιστόρημα του Γκρίσαμ.

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρώ πώς οι προτάσεις μου έχουν την τάση να συνεχίζουν όταν τις γράφω στην οθόνη. Αυτό ισχύει για συγκεντρωμένη γραφή καθώς και για αλληλογραφία. (Ο Twain πιθανώς πίστευε ότι η αλληλογραφία, σε έναν ιδανικό κόσμο, απαιτεί επίσης συγκέντρωση. Αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησε email.) Την περασμένη εβδομάδα έπιασα τον εαυτό μου να συσκευάζει τέσσερις συνδέσμους σε μια πρόταση τριών γραμμών σε ένα email. Αυτό είναι ασυγχώρητο. Έκτοτε, προσπάθησα να αποφεύγω τους συνδέσμους όποτε είναι δυνατόν. Έφυγαν τα κόμματα, τα και, αλλά και τα λοιπά. σε είναι στακάτο δηλωτικά. Καλύτερα να διαβάζεις σαν κακός Χέμινγουεϊ παρά σαν κακός Φώκνερ.

Το μήκος –όπως όλοι γνωρίζουμε, και λόγω έλλειψης πιο πρωτότυπου ή αποτελεσματικού τρόπου να το πούμε– έχει σημασία. Αλλά (αχαμ), είναι επίσης θέμα του πώς το χρησιμοποιείτε. Το στυλ και το μήκος είναι τεχνικά δύο διαφορετικά πράγματα.

Προσπαθήστε να βάλετε κάποια πρόζα στην οθόνη, όμως, και ανακατεύονται αρκετά γρήγορα. Αυτό έχει να κάνει πολύ με τους χρονικούς περιορισμούς που ισχυριζόμαστε ότι νιώθουμε στην ψηφιακή εποχή. Δεν έχουμε πια χρόνο να συντάξουμε επιστολές και να τις δημοσιεύσουμε – πολύ λιγότερα ταχυδρομικά τέλη, ό,τι συμβαίνει με όλες τις τράπεζες που χάνουν κάπως τα χρήματά μας αυτές τις μέρες – γι’ αυτό στέλνουμε μερικά email. Δεν έχουμε χρόνο να μιλήσουμε, οπότε στέλνουμε μήνυμα. Δεν έχουμε χρόνο να στείλουμε μηνύματα σε συγκεκριμένα άτομα, επομένως ενημερώνουμε την κατάστασή μας στο Facebook. Δεν έχουμε χρόνο να γράψουμε δοκίμια, γι' αυτό κάνουμε blog.

Με ενδιαφέρει λιγότερο η επιφανειακή μείωση των λέξεων – δηλ. το πάντα γοητευτικό imho ή c u l8r–από τα είδη στα οποία συμβαίνουν αυτές οι επικοινωνίες: ιστολόγια, κείμενα, tweets, email. Όλες αυτές οι παρενθετικές ανακοινώσεις, αντικατοπτρίζουν πραγματικά μια σούπερ συντομία που θα έκανε τον Twain περήφανο; Ή απλώς αντικατοπτρίζουν κακώς στυλιζαρισμένη γραφή που αναζητά απεγνωσμένα μια πιο ξεκάθαρη μορφή;

Νομίζω μάλλον το δεύτερο. Ο Clive Thompson έγραψε τον περασμένο μήνα στο NYT Magazine ότι οι συνεχείς ψηφιακές ενημερώσεις, μετά από μια μέρα, μπορούν να αρχίσουν να «μοιάζουν σαν μια σύντομη ιστορία. ακολούθησέ το για ένα μήνα και είναι μυθιστόρημα». Είχε δίκιο που έβλεπε τα κομμάτια ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Οι λέξεις που πετούν τώρα μέσα από τους ψηφιακούς σωλήνες και τον αιθέρα μας λίγο πολύ τείνουν να μοιάζουν με μέρη μεγαλύτερων ενοτήτων, ίσως ακόμη και με γνωστά είδη. Αλλά οι ιστορίες και τα μυθιστορήματα έχουν σίγουρα συμπεράσματα. έχουν επίσης συμβατικά μήκη. Γρήγορα, πόσο διαρκεί το συμβατικό ιστολόγιο, όταν προσθέτετε όλες τις αναρτήσεις και τα σχόλιά του; Πόσο καιρό είναι το μεγαλύτερο νήμα email που στέλνετε εμπρός και πίσω σε ένα μόνο θέμα;

Το πιο σημαντικό: Τι ακριβώς γράφουμε όταν γράφουμε όλα αυτά; Δεν θα προσποιηθώ ότι επινοώ έναν εντελώς νέο όρο εδώ. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορούμε να συγκεντρώσουμε είναι ένα πιο κατάλληλο ανάλογο. Και αν πρέπει να βρούμε ένα ανάλογο σε μια υπάρχουσα λογοτεχνική ενότητα, προτείνω την παράγραφο. Η συνεχής γραφή μας έχει αρχίσει να μοιάζει σαν μια ατελείωτη ψηφια�