Rocket Livers

Koreańczycy w Seulu dosłownie rozpływają się z gorąca, toteż ratunku szukają w fontannach i aquaparkach.
Koreańczycy w Seulu dosłownie rozpływają się z gorąca, toteż ratunku szukają w fontannach i aquaparkach. Za to w Phenianie lider Kim Dzong Un z szerokim uśmiechem na twarzy odwiedza park rozrywki w towarzystwie zagranicznych dyplomatów.

Wśród towarzyszących mu osób był także brytyjski dyplomata Barnaby Jones. Oświadczył on, że takie imprezy dają możliwość bezpośredniego kontaktu z najwyższym kierownictwem Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Protokolarna impreza stała się światowym newsem, ponieważ wpisała się w nowy styl zachowania północnokoreańskiego lidera. Inną wyraźną oznaką zmian było publiczne pojawienie się Kim Dzong Una z czarującą małżonką Ri Sol-ju. Ani jego ojciec Kim Dzong Ir, ani dziad Kim Ir Sen do czegoś podobnego nigdy nie dopuścili. Ani też nie pozwoliliby pokazywać apolitycznych południowokoreańskich sportowców w północnokoreańskiej telewizji. Tym razem, jeśli wierzyć doniesieniu południowokoreańskiej gazety „Daily NK”, telewizja Korei Północnej po raz pierwszy transmituje na cały kraj występy olimpijczyków z Korei Południowej na Igrzyskach w Londynie. Bezprecedensowe jest jeszcze coś: transmisja z Olimpiady trwa nie 15 minut, jak było podczas Igrzysk w Pekinie, ale pięć godzin. Nie mniej nieoczekiwane były także transmisje z koncertów estradowych, na których obecny był Kim Dzong Un z małżonką. W północnokoreańskich salach koncertowych po raz pierwszy zabrzmiały zachodnie utwory, a na ekranach pojawili się bohaterowie z kreskówek Disneya.

Czy to znak przemian w państwie, czy dobrze podretuszowana otwartość? Oto opinia analityka z Instytutu Dalekiego Wschodu Konstantina Asmołowa:

Nie należy na razie mówić o bardziej otwartej polityce. Na razie można mówić o tym, że styl Kim Dzong Una jest bardziej otwarty. Dlatego, że Kim Dzong Il był dość introwertyczny i skryty. Jego syn w tym sensie jest podobny do swego dziadka, który był człowiekiem dość otwartym, charyzmatycznym i dużo podróżował po państwie, rozmawiał z ludźmi. Dlatego na razie oddzielmy cechy charakteru od kursu politycznego. Jednak to, co obserwujemy, jest niewystarczające do tego, aby wysnuwać jakieś sensacyjne, daleko idące wnioski.

Tę opinię rosyjskiego eksperta podziela nowa praca teoretyczna Kim Dzong Una. Została ona opublikowana w oficjalnych kanałach państwowej agencji informacyjnej. Północnokoreański lider nazywa w niej zjednoczenie Północy i Południa Korei kwestią niecierpiącą zwłoki. Jednocześnie pełna patosu inicjatywa wyrażona w artykule ma polegać na realizowaniu patriotycznych idei Kim Dzong Ira. Na tym tle wezwanie do zjednoczenia nie jest niczym więcej, jak zrytualizowanym oświadczeniem. Co więcej, wydaje się być jakimś ultimatum wobec Seula: zjednoczyć się, zrewidować ideologię Południa.

Zresztą, Kim Dzong Un wybrał metody Południowych Koreańczyków. Oni proponują swoje warunki zjednoczenia: ekonomiczne reformy na zachodnią modłę i otwarcie się Korei Północnej na świat. Dla Pheniana jest to równoznaczne z ultimatum. I, według słów wysokiej rangi urzędnika, jest to „szczyt śmiesznej niegrzeczności”. „Oczekiwać od Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej zmian w polityce, przeprowadzenia reform i otwartości to znaczy żywić się próżnymi nadziejami, to jak chcieć zobaczyć wschód Słońca na zachodzie. W całej naszej polityce nie może być nawet nieznacznych zmian” – powiedział.

Dziś trudno mówić poważnie o zjednoczeniu obu Korei, uważa ekspert Instytutu Politycznych i Wojskowych Analiz Aleksandr Chramczichin.

Cała propaganda w obu państwach jest prowadzona tak, że główny wróg to druga Korea. I dlatego zjednoczenie jest trudne nawet w sensie psychologicznym. Zjednoczenie ma wiele przeszkód przed sobą. Tym bardziej, że Korea Południowa wielokrotnie przewyższa Koreę Północną pod względem poziomu życia. Młodzież na Południu nie chce zjednoczenia, tak samo, jak nie rozumie, dlaczego miałaby karmić Północną Koreę, która jest wrogiem, jak głosi propaganda.

Istnieją także trudności geopolityczne. Jeśli dopuscimy, że zjednoczenie nastąpi jutro, to amerykańskie bazy wojskowe znajdą się na terytorium państwa, które bezpośrednio graniczy z Rosją i Chinami. Ani Moskwie, ani Pekinowi nie jest to potrzebne. Ponadto, w danym przypadku Chiny pozbędą się niewielkiej strefy wpływów, jaką miały w Azji, a USA bez „zagrożenia północnokoreańskiego” trudno będzie usprawiedliwiać wzrost swojej obecności militarnej w regionie. Dlatego, jak by to paradoksalnie nie brzmiało, w rzeczywistości obecny status quo na Półwyspie Koreańskim zadowala wszystkich, włączając w to i Phenian, i Seul.

Reasumując idziemy dzisiaj pić.