"Amidst a battlefield devoured by the flames of war,
the sky was shrouded in the ashes of devastation.
Thick black smoke rose high, veiling the heavens like a curtain of despair.
A man clad in deep blue stood among the ruins of a world he once vowed to protect.
His face was stern, yet his eyes trembled—haunted by a sorrow no armor could conceal.

Around him, a few weary soldiers remained—eyes filled with fear and exhaustion.
Some collapsed beside a burnt-out tank, trembling hands hovering over rifles long out of ammunition.
The man in blue turned to them—those he had sworn to defend—
but now, he no longer knew what the word “hero” truly meant.

In the distance, explosions echoed; the ground quaked beneath his feet.
Flames danced across the reflection of his black visor—
the face of a man utterly alone.
He didn’t know where the enemy was,
or if there was even an enemy left to fight.
But one truth remained—
the world was no longer the same.

In a land where justice had become a hollow word,
he continued to stand—not out of faith,
but for the memory of those who had fallen around him,
their voices still echoing in the depths of his heart.
He no longer fought for victory,
but to ensure that this defeat… would not be in vain.


แปลไทย
กลางสมรภูมิที่ถูกกลืนกินด้วยไฟสงคราม ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเถ้าถ่านแห่งความพินาศ ควันดำหนาทึบลอยสูงราวกับม่านหมอกแห่งความสิ้นหวัง ชายผู้สวมชุดสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของโลกที่เขาเคยปกป้อง ใบหน้าของเขาแข็งกร้าว แต่แฝงด้วยแววตาที่สั่นไหว—รอยเศร้าที่แม้ผืนเหล็กก็ปกปิดไม่ได้

รอบตัวคือเหล่าทหารที่เหลือรอดเพียงไม่กี่คน ดวงตาของพวกเขามีแต่ความกลัวและเหนื่อยล้า บางคนทรุดลงข้างรถถังที่ไหม้เกรียม มือสั่นเทาอยู่เหนือปืนที่ไม่มีลูกกระสุนเหลือ ชายในชุดน้ำเงินหันมองพวกเขา—ผู้คนที่เขาเคยสาบานจะปกป้อง แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจอีกต่อไปว่า “ฮีโร่” ที่แท้จริงคืออะไร

เสียงระเบิดกึกก้องอยู่ไกลออกไป ดินสะเทือนใต้ฝ่าเท้าของเขา เปลวไฟสะท้อนบนหน้ากากสีดำของชายผู้โดดเดี่ยว เขาไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ไหน หรือยังมีศัตรูให้สู้ต่อไปหรือไม่ แต่เขารู้เพียงอย่างเดียว—โลกใบนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ในดินแดนที่ความยุติธรรมกลายเป็นเพียงคำพูดที่ไร้น้ำหนัก เขายังคงยืนอยู่ ไม่ใช่เพราะศรัทธา แต่เพราะความทรงจำของผู้ที่ล้มลงรอบตัวเขายังคงก้องอยู่ในใจ
เขาไม่ได้ต่อสู้เพื่อชัยชนะอีกต่อไป แต่เพื่อให้ความพ่ายแพ้ครั้งนี้...ไม่สูญเปล่า.
"