Sevgili Atam!
Sevgili Atam!
İlkokul 1’dim.
Miniciktim.
Elimde beslenme çantam, önlüğümün cebinde annemin sevgisi, sınıfımda bilim öğrenecektim.
Karatahtanın dört parmak üzerine ortalanmış çerçevenin içinden bana bakıyordun.
Bakışların keskindi.
ABC’den sonra ilk öğrendiğimdin; Gazi Mustafa Kemal’din.
Çocuktum...
Bana, bize, tüm dünya çocuklarına bayram armağan etmiştin.
Armağanını, uygun adım
sağ-sol-sağ-sol kutladık...
Kaçımızın ayağı su toplamıştı, kaçımız bayılmıştık...
Biz bayramlarda ağlayan çocuklardık.
(Ne zaman salıncakta sallanan fotoğrafını görsem, geçen 23 Nisan’lara
yanarım.)
Ortaokul ve lisede de hep seni anlattılar bana...
Dünyaya ancak yüz yılda bir gelen dahiydin...
Şahin bakışların vardı, hürriyete aşıktın...
En azılı düşmanlarına karşı bile merhametliydin ama savaş meydanlarında karşında kimse duramazdı.
Aslandın, kaplandın, kartaldın, panterdin...
Özgür geleceklere açılan pencereydin.
Sözün özü benim sevgili atam; eğitimciler böyle anlatmışlardı seni bize...
Beni eğitenler, failatün, failatün, failün ölçü sistemini, Niagara Şelalesi’nin yükseklik ve debisini, “Yes, it is a pencil” demesini, Deli İbrahim’in küpesini bir bir kafama yerleştirdiler de; bana senin insani yönünü anlatmadılar.
Sigara tiryakisi olduğunu, aşık olduğunu...
Evlendiğini, boşandığını, kim bilir kaç geceler savaş meydanlarında cesetlere bakıp için için ağladığını...
Özlemlerini, hasretlerini, geleceği kazanmaya dair fikirlerini anlatmadılar.
Bir yandan heykellerini diktik, dağa-taşa silüetlerini çizdik...
Her kitaba, her yazıya mutlaka senden alıntılar yerleştirdik.
Bir yandan her işin kolayına kaçtık...
Ticarette kazık attık, üretim yerine kopyaladık, bilim adamlarını sindirdik...
Zeki, çevik ve aynı zamanda düzenciydik.
Eğitimi siyasete kurban verdik.
Ekonomiyi siyasete kurban verdik.
Aydınlık olması gereken gelecekleri siyasete kurban verdik.
Söylediklerini tersinden anladık.
Sözün özü sevgili Atam; senin ruhunu gıdım gıdım içtik, tükettik...
Tükettik...
Dedemden babama, babamdan bana politikacı tabiriyle “enkaz devralmış” bulunmaktayız.
Bu gidişle biz, çocuklarımıza devredecek enkaz bile bulamayacağız...
Birinci vazifemiz; “Türk istiklalini ve cumhuriyetini ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir” bilirim.
Muhtaç olduğum kudretin, sana güvenimde mevcut olduğunu belirtir, ellerinden hasretle öperim...