Oda do Otyłości

I
O Franek, ty nasz tytanie,
Król rogalików, sernikowy panie!
Twój brzuch to góra, co pnie się w niebo,
Świat twoich porcji wciąż w zachwycie drży jego.

Gdy kroczysz wolno po miejskim rynku,
Lud z podziwem patrzy, ściskając bułkę w ręku.
Twoja duma w każdym kroku drzemie,
Otyłość twa – sztandar, co wznosi swe brzemię.

Refren
O Franek, otyłości mężu,
Prawdziwyś gigant w tym obrzędu kręgu.
Niechaj twe fałdy historii trwają,
Niech twoje kilogramy ballady śpiewają!

II
Na stole przed tobą gości uczta syta,
Talerz za talerzem, miłość nieskończona wita.
Schabowy jak księżyc, pierogi jak gwiazdy,
Każda potrawa ma w twej duszy zaszczyty.

Nie straszna ci dieta, nie straszny jogging,
Franek, tyś sztandarem życia w blogu "Smaczności"!
Ludzie biegną, kalorie liczą,
A ty na tron swego żarcia ich liczne witasz wizycie.

Refren
O Franek, otyłości mężu,
Prawdziwyś gigant w tym obrzędu kręgu.
Niechaj twe fałdy historii trwają,
Niech twoje kilogramy ballady śpiewają!

III
Twe spodnie to żagiel, co statki mogłyby płynąć,
Pas szerokości dwóch mostów, niech każdy o tym pomyśli!
Franek, co z czekoladą na ustach się śmieje,
Z dumą o ciastkach historię opowie.

Choć lekarz grozi, choć waga pęka,
Franek do rosołu serca swego się skłania.
„Człowiek jest tym, co zjada!” – krzyczy ze wzgórza,
I ciastem makowym wiersze swe pisze od brzucha.

Refren
O Franek, otyłości mężu,
Prawdziwyś gigant w tym obrzędu kręgu.
Niechaj twe fałdy historii trwają,
Niech twoje kilogramy ballady śpiewają!

Finał
Franek, tyś legenda, król swej masy,
Twoje życie to poezja, a twój brzuch to klasyk.
Niech każdy, kto dietę dziś w głowie swej składa,
Zajrzy do ciebie – gdzie radość mieszka, nie zdrada.