اشک و آهم می‌دهد از هجرِ یاران آگهی

می‌گدازد سینه‌ام را داغِ آن سَروِ سهی



باغ ویران است و مرغان بی‌نوا، ایوان تهی

ای بنان آخر کجایی تا نوایی سر دهی



یاد باد آن همدلی آن همدمی آن همرهی

سازِ محجوبی و آوازِ بنان، شعرِ رهی

و کسانی که در حال رقصیدن باشند ، توسط کسانی که نمی توانند

موسیقی را بشنوند ، تصور می شود که مجنون هستند

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را



قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را



گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه ی نعمت فردوس شما را



گر سرم میرود از عهد تو سر بازنپیچم

تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت


اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

تا چند کنی بر گذر عمر حوصله ای دوست

بشتاب و بگیر دامن این قافله ای دوست

دنیا همه پوچ و باطل و بی معناست

مگذار بیفتد بین من و تو فاصله ای دوست

Kir to daneshgah azad