Teza o dyferencyjnym pojmowaniu miłosierdzia i sprawiedliwości jest błędem logicznym. Moim zdaniem miłosierdzie jest „młodszym bratem” sprawiedliwości i jej dopełnieniem. To swoiste pokrewieństwo jest trwałe i immanentne. Nie wiedzieć czemu, na przestrzeni wieków utrwalił się antagonizm pojęciowy, dając możliwość argumentowania poprzez postulat miłosierdzia (a contrario) wobec argumentu sprawiedliwości. Sprawiedliwość ma cechę epistemologiczną, a prawda wydaje być jedynym narzędziem miłosierdzia.
Powyższy wywód, bezpośrednio dotyczy wydarzeń z 13 grudnia, oceny tych wydarzeń i osób kreujących wówczas rzeczywistość. Dziś opierając się na postulacie chrześcijańskiego miłosierdzia, deprecjonuje się przeciwników chcących rozliczeń z 13 grudnia. Bałagan aksjologicznym wytworzony przez brak aktu miłosiernej sprawiedliwości wobec komunistów jest główną przyczyną regresu relacji społecznych i gospodarczych III RP. Brak rozliczeń – nazwania rzeczy po imieniu, w katach wzbudził pychę (bezkarność) a w ofiarach nieufność wobec systemu i struktur III RP. Obie postawy społecznie są negatywne i nie ma w nich ładu prorozwojowego.