In de grenzeloze context van een digitale werkelijkheid waar pixels en polygonen convergeren in een perpetuele dans van semi-bedoelde chaos, navigeer ik — al dan niet bewust — door een veelheid van interactieve virtuele omgevingen met een houding die noch competitief, noch onverschillig te noemen is. Hoewel ik mij zelden committeer aan de klassieke kaders van "tryhard" of "casual", bevindt mijn stijl zich ergens op een vaag gedefinieerd spectrum tussen gecontroleerde paniek en zen-achtige impulsiviteit.

Mijn speelsessies worden gekenmerkt door een bijna filosofisch onbegrip van wat er precies gaande is, gecombineerd met een strategische benadering die het midden houdt tussen toeval en tijdelijke helderheid. Er wordt wel eens gezegd dat ik de meta negeer — niet uit rebellie, maar omdat ik meestal pas na drie maanden ontdek dat er een meta was.