Скорошни рецензии на Nutshell

Prequel The New Order rozgrywający się tuż po zakończonej zwycięstwem nazistów II Wojnie Światowej. Ponownie wcielamy się w Blazkowicza i ponownie siejemy spustoszenie w szeregach nazistowskich oddziałów. Wrogowie zalewają nas całymi falami, ale dla uzbrojonego po zęby Blazkowicza to żadna przeszkoda. Każdy garnizon stawiający mu opór zamienia się w stertę trupów. W tej części możemy dodatkowo urozmaicić rozwałkę Kampfpistole, bronią wywołującą cudowną eksplozję po zetknięciu z celem. Zostały też dodane rury do rozwalania łbów i wspinania po ścianach, Blazkowicz to świetny alpinista. Na poziomie über wrogów jest pod dostatkiem, razi jednak ich zachowanie, nie ma co liczyć na jakieś skoordynowane ataki, przeciwnicy po prostu biegają i wystawiają się nam żebyśmy mogli strzelać do nich jak do kaczek. Nie jest to jedyna gra w której AI leży, przyjdzie nam jeszcze pewnie długo poczekać na zmiany w tym aspekcie. Od strony wizualnej gra prezentuje się bardzo dobrze. W otoczeniu dominują budowle kamienne, menu zdobi krwista czerwień, mundury nazistów zostały odtworzone z dbałością o najmniejsze szczegóły a mechy, panzerhundy, generatory prądu i inne elementy technologiczne pokazują jak zaawansowaną bronią dysponuje władająca niemal całym światem III Rzesza. Fajne były również krótkie epizody "koszmaru", pozwalające przejść poziom ze starego Wolfensteina, protoplastę wszystkich gier FPS, tym razem obecne w każdym rozdziale. Mam zdecydowanie pozytywne wrażenia po przejściu The Old Blood.

Biohazard to moja pierwsza gra z serii Resident Evil. Myślałem, że nieodłącznym elementem horrorów od Capcomu są zombie, jednak w tej części przyczyną zła był grzyb przejmujący kontrolę nad umysłami ofiar i doprowadzający ich do szaleństwa. Większą część siódemki spędzimy w starym rozpadającym się domu znajdującym się na totalnym odludziu na bagnach Luizjany. Rozgrywka polega w głównej mierze na skradaniu się, eksploracji rezydencji "zainfekowanej" rodziny, otwieraniu niedostępnych przejść, wytwarzaniu przedmiotów i starciach z bossami. Fabuła nie jest tu zbytnio rozbudowana, notatki są krótkie a dialogi ograniczone do minimum. Zaskakująco dużo zabawy zapewniły mi dodatki, których przejście zajęło mi więcej czasu niż ukończenie samej gry. Możemy w nich lepiej poznać rodzinę Bakerów, a także spojrzeć na historię z perspektywy innych bohaterów. Resident Evil VII przerósł moje oczekiwania, z chęcią nadrobię pozostałe części z tej legendarnej serii horrorów.

Ninja z kataną w cyberpunkowym świecie. Ta formuła zadziałała doskonale. Owoc współpracy kilku deweloperów zapewnia dosyć krótką lecz bardzo dynamiczną i wymagającą rozgrywkę. Od strony audiowizualnej jest to gra doskonała. Na najwyższych detalach potencjał Ghostrunnera jest w pełni widoczny a lokacje zachwycają cyberpunkową estetyką. Soundtrack grający w tle doskonale wkomponowuje się w rozgrywkę polegającą na bieganiu po ścianach, odbijaniu pocisków za pomocą katany i robieniu uników. Chociaż tego typu gry to nie moja bajka Ghostrunner w pełni zasługuje na polecenie.

Gra ma wiele mocnych stron do których należy zaliczyć oparty na mitologii nordyckiej mroczny, nieprzyjazny, pełen zagrożeń świat. Poczucie osaczenia i zaszczucia potęgują słyszane nieustannie nieprzychylne, demotywujące głosy pozwalające chodź trochę zrozumieć piekło schizofrenii. Na pochwałę zasługują też krótkie opowieści o nordyckich bogach odblokowywane przy kapliczkach. Ogólnie gra ma bardzo ciężki wydźwięk co jest również zasługą smutnej historii głównej bohaterki zmuszonej do zmierzenia się z najmroczniejszą stroną swojej natury.

Z kolei do słabych stron należy zaliczyć powtarzalne zagadki środowiskowe polegające na dopasowywaniu runów i nudny, niezbyt urozmaicony system walki opierający się głównie na blokowaniu ciosów i wyprowadzaniu zbyt silnych jak na mój gust serii ataków. Można jednak te rozwiązania usprawiedliwić tym, że gra jest krótka w związku z czym mechaniki nie zdążą się aż tak bardzo znudzić większości graczy.

Odpalamy muzę i jedziemy, trzeba dostarczyć ładunek.

Dishonored to moja druga po Prey gra od Arkane. Pomimo wielu podobieństw pomiędzy tymi tytułami w Dishonored grało mi się zaskakująco przyjemnie a lekkie znużenie odczułem dopiero podczas przechodzenia drugiego dodatku.
Studio Arkane to prawdziwi mistrzowie w budowaniu świata gry. Architektonicznie budynki czerpią z epoki wiktoriańskiej. Miasto jest opanowane przez tajemniczą zarazę a w związku ciągle rosnącą liczbą ofiar na ulicach roi się od szczurów. W rezultacie połączenia tych pomysłów otrzymano niezwykle oryginalny estetycznie świat.
Gameplay daje graczowi dużą swobodę. W arsenale oddanym pod nasz użytek znajdują się bronie zadające natychmiastową śmierć jak i usypiające i ogłuszające narzędzia walki. Po naznaczeniu przez "Odmieńca" nasza postać potrafi posługiwać się magią a umiejętności w ten sposób otrzymane możemy ulepszać zbierając runy. Dodatkowo możemy poprawić zdolności naszego bohatera zbierając i aktywując emanujące złowieszczą energią kościane amulety.
Lore w Dishonored jest niesamowicie rozbudowany. Spędziłem chyba z kilka godzin na czytaniu notatek co pozwoliło mi jeszcze bardziej wsiąknąć w ten świat. Dodatkowo gra porusza problem wielorybnictwa, dowiadujemy się dlaczego i w jaki sposób zabijano walenie. Dishonored to fantastyczna gra, chętnie wrócę do Dunwall w sequelu.

Można zabić swoją irytującą siostrę i uniknąć konsekwencji tego czynu. To znaczy polecam.

Absolutnie uwielbiam Deponię. Za pokręcony humor, zwariowane zwroty akcji, inteligentne mini-gry, ciągłe zagadki, uroczą muzyczkę i cudowną animację.

Świetna kontynuacja. Więcej cut-scenek z GLaDOS, dodanie żeli wprowadzających nowe możliwości przechodzenia poziomów i tryb multi-player czynią z Portala 2 doskonałego następcę jedynki.

Można się pobawić w Hannibala Lectera.