Była so­bie Pchła Szachrajka. Nie­sły­cha­na rzecz po pro­stu, By ktoś tak mar­ne­go wzro­stu I nędz­ne­go pchle­go rodu Mógł wy­czy­niać bez po­wo­du Ta­kie pso­ty i gał­gań­stwa, Jak pchła owa, pro­szę pań­stwa. Mia­ła do­mek na przed­mie­ściu Po oj­czy­mie czy po te­ściu, Dom zło­żo­ny z trzech pię­te­rek I po­ko­jów cały sze­reg. Więc sa­lo­nik i sy­pial­nię, I ja­dal­nię, na­tu­ral­nie, Ga­bi­ne­cik i ko­ry­tarz, O co­kol­wiek się za­py­tasz, Wszyst­ko mia­ła, aż jej go­ści Za­le­wa­ła żółć z za­zdro­ści. Mia­ła brycz­kę, dwa ku­cy­ki, Doj­ną kro­wę z Ame­ry­ki, Psa ku­dła­cza, owcę, kurę Oraz koty sza­ro­bu­re, Dwa uczo­ne ka­ra­lu­chy W kuch­ni pa­sły so­bie brzu­chy, Ko­nik po­lny Pchle Sza­chraj­ce Co dzień grał na ba­ła­łaj­ce, Jed­nym sło­wem mia­ła ży­cie Uło­żo­ne zna­ko­mi­cie.