╔═════════════════════ ೋღ☃️ღೋ ═════════════════════╗
If you are a beautiful strong black woman, someone will put this in your comments.
╚═════════════════════ ೋღ☃️ღೋ ═════════════════════╝

herobrine herobrine
jesli to przeczytales to dzisiaj o polnocy herobrine przyjdzie i rozwali twoj domek i ukradnie wszystkie diaxy
chyba ze wkleisz to do 10 komentarzy w ciagu 2 godzin
wtedy herobrine da ci diaxowy miecz sharpnes 5 i fire aspect 2

Penises are so cute omg(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄) when you hold one in your hand and it starts twitching its like its nuzzling you(/ω＼) or when they perk up and look at you like" owo nya? :3" hehe ~ penis-kun is happy to see me!!（＾ワ＾） and the most adorable thing ever is when sperm-sama comes out but theyre rlly shy so u have to work hard!!(๑•̀ㅁ•́๑)✧ but when penis-kun and sperm-sama meet and theyre blushing and all like "uwaaa~!" (ﾉ´ヮ´)ﾉ: ･ﾟhehehe~penis-kun is so adorable (●´Д｀●)・

ok pisz pv

odp

przegiolem?

myszko

kocham cie

sex????

sex

sex

sex

sex

sex

can we honestly e date? youre so beautiful.. You always make me laugh, you always make me smile.. You literally make me want to become a better person.

JEŚLI KTOŚ JUTRO CIEBIE ZABIJE , NIE PÓJDĘ NA TWÓJ POGRZEB , PONIEWAŻ BĘDĘ ZA KRATAMI ZA ZABICIE GNOJA KTÓRY CIEBIE ZABIŁ!
..._...|..____________________, ,
....../ ..---___________----_____|]=D
...../_==o;;;;;;;;_______.:/
.....), ---.(_(__) /
....// (..) ), ----"
...//___//
..//___//
.//___//

MY PRAWDZIWYMI ZIOMKAMI
MY RAZEM JEŹDZIMY
MY RAZEM UMIERAMY
Wyślij tą BROŃ do każdego o kogo się troszczysz. Zobaczysz ile razy to dostaniesz , jeśli dostaniesz to 13 razy jesteś PRAWDZIWYM ZIOMKIEM :>

+rep
_/﹋\_
(҂`_´)

+rep

-rep wh

.| : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : :”-'\,,
..\: : : : : : : : : : :'\: : : : : : : : : : : : : :~,,: : : : : : : : : “~-.,_
...\ : : : : : : : : : : :\: /: : : : : : : : : : : : : : : “,: : : : : : : : : : :"~,_
... .\: : : : : : : : : : :\|: : : : : : : : :_._ : : : : : : \: : : : : : : : : : : : :”- .
... ...\: : : : : : : : : : \: : : : : : : : ( O ) : : : : : : \: : : : : : : : : : : : : : '\._
... ... .\ : : : : : : : : : '\': : : : : : : :"*": : : : : : : :|: : : : : : : : : : : : : : : |0)
... ... ...\ : : : : : : : : : '\: : : : : : : : : : : : : : : :/: : : : : : : : : : : : : : : /""
... ... .....\ : : : : : : : : : \: : : : : : : : : : : : : ,-“: : : : : : : : : : : : : : : :/
... ... ... ...\ : : : : : : : : : \: : : : : : : : : _=" : : : : : ',_.: : : : : : : :,-“
... ... ... ... \,: : : : : : : : : \: :"”'~---~”" : : : : : : : : : : : : = :"”~~

⣿⣿⣿⣿⣷⡘⣿⣿⣿⣦⡀
⣿⣿⣿⣿⣿⣷⣌⢻⣿⣿⣷⣄⠀⠀⢀⣤⣶⣿⣿⣿⣷⣦⣄
⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦⡙⢿⣿⣿⣿⣦⣙⠻⠿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦
⢹⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦⡙⠻⣿⣿⣿⣿⣶⣦⣬⣭⣉⡙⢿⣿
⢸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣧⠀⠀⢉⡛⠿⢿⣿⣿⣿⣿⣿⠀⡿
⠀⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿-rep⠻⣷⣶⣤⣬⣭⣍⣥⠞⠁
⠀⠸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣷⠀⠀⠀⠀⠉⠛⠛⠛⠋⣡⣴⣶⣦⣄⡀
⠀⠀⠻⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡆⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢰⡿⢋⣥⣤⡍⢻⣆
⠀⠀⠀⠙⢿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣧⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢛⣥⣿⣿⣿⠟⣸⣿⣆
⠀⠀⠀⠀⠀⠈⣿⣿⡿⠿⠿⠿⣿⠀⠀⠀⠀⣀⣠⣶⣿⣿⣿⡿⢋⣼⣿⣿⣿⣦
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⠃⣶⣿⣷⣶⣶⣶⣶⣾⣿⣿⣿⣿⡿⠟⣡⣶⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣷⣄⡀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⣧⡙⠻⠿⠿⠿⠿⠿⠿⠿⠛⠋⠁⠀⠈⠛⠻⠛⠻⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦

ulubione na okrągło

Wśród sprzętów Zygmunta Augusta mamy wymienione widelce złote. Tem późnem upowszechnieniem się widelców tłómaczy (sic) się owa dawna konieczność umywania rąk przed i po jedzeniu, jadano bowiem przy pomocy noża, łyżki i palców, jak dotąd jeszcze jadają nawet możni u ludów wschodnich” – tak trudność upowszechnienia widelców w Rzeczypospolitej tłumaczył w encyklopedii Zygmunt Gloger.
Według niektórych źródeł Henryk Walezy (notabene syn wspomnianej Katarzyny Medycejskiej), uciekając z Krakowa w 1574 wywiózł ze sobą także komplet widelców, które miał zobaczyć po raz pierwszy w Polsce[22], a które we Francji miały być szerzej nieznane. W konsekwencji niektóre źródła przypisują Walezemu upowszechnienie zwyczaju jedzenia sztućcami we Francji.

„Widelce stołowe upowszechniły się dopiero w Polsce w XVII wieku, a jeszcze w XVIII wieku rzadko bywały trójzębne, tylko dwójzębne, t.j. widełkowate, od czego i nazwę swoją wzięły. [...] Nie idzie jednak zatem, aby i w wiekach dawniejszych widelce nie były używane, zwłaszcza do rozbierania mięsiwa i przez ludzi możnych.

W Polsce
Złote widelce odnotowane były w spisie sprzętów Zygmunta Augusta, którego matka Bona Sforza d’Aragona pochodziła z włoskiego rodu władającego Mediolanem i znana jest ze sprowadzania do Rzeczypospolitej tamtejszych zwyczajów. Można zatem założyć, że na dworze polskim widelce pojawiły w 1518 roku wraz ze ślubem Zygmunta Starego.

Georg Gärtner, niemiecki jeniec przewieziony do USA w czasie drugiej wojny światowej, któremu udało się zbiec z obozu w Nowym Meksyku i skutecznie ukrywać się przed FBI przez 40 lat, w swych wspomnieniach skarżył się, że bojąc się podejrzeń musiał porzucić europejski sposób korzystania z widelca i noża na rzecz amerykańskiego i techniki cut-and-switch.

W Ameryce
W brytyjskich koloniach amerykańskich użycie widelca rozpowszechniło się dopiero w czasach wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, choć pierwszy opisany przypadek użycia miał miejsce w 1633, gdy John Winthrop, gubernator Massachusetts Bay Colony użył dzielonej łyżki z zestawu sztućców, który otrzymał w prezencie. Zdarzenie to podobnie jak kilkaset lat wcześniej we Włoszech spotkało się z potępieniem duchownych – tym razem purytańskich. Spóźnienie to przełożyło się to na odmienną od europejskiej etykietę przy stole, gdzie posiłek spożywa się samym widelcem, używając widelca z nożem jedynie przy krojeniu, tzw. cut-and-switch.

“I observed a custom in all those Italian cities and towns, through which I passed that is not used in any other country that I saw in my travels, [...] The Italian does always at their meals use a little fork when they cut the meat.”
Spożywanie spaghetti we Włoszech przyczyniło się także do wykształcenia powszechnego obecnie widelca stołowego z czterema palcami, bowiem dzięki bliskiemu ich umiejscowieniu łatwiej było nawijać nań makaron. Innowacji tej dokonał Gennaro Spadaccini, szambelan panującego w 2. połowie XVIII wieku neapolitańskiego króla-smakosza Ferdynanda IV Burbona.

Na kontynencie wykorzystanie widelca rozszerzało się powoli zwłaszcza na północy, a Brytyjczycy opierali się mu najdłużej do XVIII wieku traktując go jako zniewieściały, italski wymysł. Mimo – a może dlatego – że ich obalony monarcha Karol I Stuart stwierdził w 1633, że korzystanie z widelca jest uważane za dystyngowane. Podróżnik Thomas Coryat tak pisał w 1608 roku o swych włoskich obserwacjach w książce Crudities Hastily Gobbled Up in Five Months:

W posagu Katarzyny Medycejskiej, poślubionej królowi Francji, Henrykowi II Walezjuszowi w 1533 znalazły się dziesiątki widelców wykonanych przez renesansowego złotnika Benvenuto Celliniego.

Pojawieniu się widelca na stole zawdzięczamy ewolucję noża stołowego do znanej dziś postaci z zaokrąglonym końcem i raczej tępym ostrzem, bowiem funkcję przytrzymywania pokarmu w czasie krojenia miast zaostrzonego noża spełniał teraz widelec. Pierwsze zaokrąglone noże pojawiły się na przyjęciach u kardynała Richelieu, który ok. 1637 nakazał spiłowanie ich końców, aby uniemożliwić swym gościom dłubanie w zębach po posiłku.

Do XIV wieku widelec stał się znany w Italii, a do 1600 był niemal powszechny wśród kupców i klas wyższych. Zgodnie z ówczesną etykietą gość winien zjawiać się z własnym widelcem i łyżką przechowywanych w pudełeczku zwanym cadena. W XV wieku w kuchni rodu Medyceuszy doliczono się 56 srebrnych widelców. W 1536 roku odnotowany został w źródłach wydany przez cesarza Karola V na terenie Italii bankiet, w czasie którego gościom niespotykanie zapewniono gotową zastawę złożoną z noża, widelca i łyżki.

Upowszechnianiu widelców we Włoszech sprzyjał także wzrost popularności makaronu, który dużo wygodniej było jeść widelcem niż dotąd używanymi drewnianymi patyczkami. W noweli Il Trecentonovelle z 1392 roku florencki pisarz Franco Sacchetti opisuje zwyczaje niejakiego Noddo, który pochłania makaron szybciej niż jego towarzysze, czym zyskuje sobie określenie buona forchetta (wł. dobry widelec).

Rozpowszechnienie w Europie
W XI wieku widelce stołowe zaczęły upowszechniać się w kupieckich miastach Włoch – Wenecji, Pizie, Florencji – z racji bliskich związków z Bizacjum mimo oporu części duchownych dostrzegających w nich symbol szatańskich wideł czy zaprzeczenie ludzkiej natury ukształtowanej by jeść rękoma. Św. Piotr Damiani (zm. 1073) w swym dziele De Institutione monialis – zawierającym pierwszą wzmiankę o użyciu widelca stołowego w Europie – przypisał sprzecznemu z naturą używaniu złotego widelca poniesioną w wyniku zarazy śmierć bizantyjskiej księżniczki Marii Argyropouliny (zm. 1007) i jej męża, syna doży weneckiego Piotra II Orseolo. Jednak w 1071 widelec ponownie zagościł na przyjęciu weselnym doży Domenico Selvo z bizantyjską panną młodą, co odnotowuje w swej Storia d'Italia Ludovico Antonio Muratori.

W IX stuleciu elity rządzące Persją wykorzystywały podobne narzędzie znane z zapisków pod nazwą barjyn. Zaś już w X stuleciu widelec stołowy był powszechnie wykorzystywany na Bliskim Wschodzie.

Rozliczne okazy brązowych i srebrnych widelców używanych głównie do przygotowania, rozczłonkowywania i serwowania posiłków zachowały się w muzealnych zbiorach archeologicznych z czasów Imperium Rzymskiego[5]. Choć znany jest także w znaleziskach archeologicznych przykład widelca jako części składanego wielofunkcyjnego narzędzia na kształt dzisiejszych scyzoryków[6]. Rzymskie widelce znane były pod nazwami furcula, fuscina i fuscinula, wszystkie będące zdrobnieniami słowa furca, tj. wideł.

Choć można przypuszczać, że zastosowanie widelców do spożywania pokarmu może sięgać starożytnej Grecji, widelce stołowe rozpowszechniały się najpewniej dopiero we wschodnim Cesarstwie Rzymskim do IV wieku, kiedy to – jak wiemy – były już w powszechnym użytku.

Najstarsze, znane, wykonane z kości widelce zostały znalezione w Chinach na stanowiskach archeologicznych kultury Qijia z epoki brązu datowanej na 2400–1900 p.n.e., oraz z czasów dynastii Shang około 1600–1050 p.n.e.[1] Nagrobne ryty w kamieniu z czasów wschodniej dynastii Han w Ta-kua-liang w prowincji Shaanxi przedstawiają osoby używające podwójnych widelców w czasie posiłku. Podobne widelce zilustrowano na dekoracji pieca w innym grobowcu także z czasów wschodniej dynastii Han w prefekturze Suide, prowincji Shaanxi.

W starożytnym Egipcie duże widelce używane były jako przybory kuchenne do gotowania.

Wzmianki o wykorzystywaniu widelców w obrzędach religijnych znajdują się w hebrajskiej Biblii w 1 księdze Samuela. Podobnie zastosowania znane są ze starożytnej Grecji, gdzie zostały opisane w Odyseji.

Widelec – jeden z przyborów ręcznych wchodzących w skład sztućców z zastawy kuchennej, posiadający uchwyt i zębiska. Jest używany do nadziewania, utrzymywania i przenoszenia potraw.

W kuchni „łyżka stołowa” jest również jedną ze zwyczajowych jednostek objętości oraz, pośrednio, także jednostek masy, a także miarką do ich odmierzania. Jest jedną z jednostek używanych w przepisach kulinarnych, ale także w innych recepturach stosowanych w gospodarstwie domowym. W przypadku produktów sypkich stosowane są m.in . takie określenia, jak: „płaska łyżka stołowa” lub „z czubem”. Podobnie w domowej aptece jest jednostką do odmierzania lekarstw.

1 płaska łyżka stołowa = ok. 15 ml (cm³) = ok. 10 g mąki
Dokładne wagi łyżki różnych produktów znajdziesz na stronie: jednostki miar stosowane w gospodarstwie domowym.

Łyżka stołowa – jeden z przyborów ręcznych wchodzących w skład sztućców, element zastawy stołowej w postaci niewielkiej eliptycznej lub jajowatej miseczki o wymiarach pozwalających na zmieszczenie się w ustach, osadzonej na wygiętym trzonku; najstarszy ze sztućców, znany od czasów prehistorycznych, a ponad wszelką wątpliwość udowodniono jego stosowanie już ok. 1490 r. p.n.e.

Łyżka początkowo wykonywana z drewna (warzecha), później z metalu, ostatnio także z tworzyw sztucznych. Dawniej bywała zdobiona lub opatrywana napisami, współcześnie wykonywana w najprostszej ergonomicznej formie. Łyżki i inne elementy zastawy stołowej na okrętach, w klubach oficerskich itp. posiadały bite znaki przynależności i są zbierane przez kolekcjonerów.

Łyżka — sztuciec składający się z trzonka zakończonego miseczką. Zazwyczaj służy do spożywania pokarmów płynnych.

Łyżka najczęściej[potrzebny przypis] wykonana jest z metalu, może też być zrobiona z tworzywa sztucznego, drewna, porcelany czy kości słoniowej.

Srebrne łyżeczki były częstym prezentem dla dziecka z okazji chrztu. Srebro miało odstraszać demony, wampiry i inne złe duchy. Natomiast w praktyce srebro działało antyseptycznie i przeciwzapalnie, gdy dziecko używało łyżeczki.

Wyróżnia się łyżki:

łyżki stołowe
łyżeczki do herbaty
łyżeczki do kawy (mniejsze od tych do herbaty)
łyżeczki do deserów
łyżeczki do cukru
łyżeczki do soli.
Łyżki mogą także służyć jako instrumenty muzyczne.

Według źródeł angielskojęzycznych 1 łyżeczka[a] ≈ 5 mililitrów (cm³).
Pojemność "łyżeczki z czubem" przyjmuje się dwukrotnie większą, ale jest mniej dokładna.

Teaspoon & tablespoon
Łyżki miarowe z tworzywa sztucznego: łyżka stołowa 15 ml (TBS) i łyżeczka do herbaty 5 ml (TSP)
Przybliżone wagi łyżeczki różnych produktów znajdziesz na stronie: jednostki miar stosowane w gospodarstwie domowym.

Łyżeczka – jeden ze sztućców zastawy stołowej, zwykle używana do mieszania herbaty lub kawy.

Łyżeczka jest również jedną ze zwyczajowych jednostek objętości oraz, pośrednio, także masy, a także miarką do ich odmierzania. Jest jedną z jednostek używanych w przepisach kulinarnych, ale także w innych recepturach stosowanych w gospodarstwie domowym. W przypadku produktów sypkich stosowane są m.in . takie określenia, jak: "płaska łyżeczka", lub "z czubem". Podobnie w domowej aptece jest jednostką do odmierzania lekarstw. Zwykle w powyższych zastosowaniach chodzi o "przeciętną" łyżeczkę do mieszania herbaty, której pojemność nie jest precyzyjnie określona. Z tego powodu wiele firm farmaceutycznych dołącza do leków specjalne łyżeczki pozwalające na dokładne odmierzanie porcji leków.

Sztućce – przybory ręczne służące do jedzenia oraz do przygotowania potraw. Sztućce są elementem zastawy stołowej. W zależności od kształtu i wielkości przeznaczone są do różnych czynności konsumpcyjnych. Rodzaje sztućców przypisane są odpowiednim potrawom. Pochodzenie słowa jest najprawdopodobniej niemieckie i pochodzi od słowa „Stütze” – podpora.

Do sztućców zalicza się przede wszystkim:

wszyscy tutaj mamy downa

kolonia specjalna

Halo? Kto przy telefonie?

żelazko

;)

Na rynku możemy spotkać wiele rodzajów żelazek, różnią się one typami. Do najpopularniejszych możemy zaliczyć żelazka: tradycyjne, parowe, turystyczne i systemowe. Różnice, które możemy zauważyć to rodzaj ich funkcjonalności, decydują o zakupie odpowiedniego rodzaju żelazka.