Battahl'ın çorak vadilerinde, bir zamanlar nehir akan yerin tam üzerindeyiz. Beastren yoldaşım Leo riftin öte tarafından gelmiş ve buraları iyi bildiğini söylüyor. Az önce bir griffin saldırısını atlattık. Ben ve ekibim yorgun ve takatının sınırında. Haritama bakıyorum ve gece yol almak çok tehlikeli. Hopgoblinler, orclar ve harpyler için pusu kurabilecekleri onlarca dar alan var. Eğer Battahl'ın başkenti Bakbattahl'a varırsam ya da güvenli bir kamp alanı bulabilirsem belki de sabahı görürüz.

Çantamdaki ganimetleri ekibe dağıtıyorum. Ağırlık taşımaktan savaş kapasitem oldukça düşmüş durumda. Sadık hizmetkarım Ronald yaralarımı iyileştirmekten bitap düşmüş ve bana kamp yapmayı öneriyor. Uzaklardai çok uzaklarda gökyüzünde bir siluet var ve tepemizde dönüp duruyor. İlk griffinin başlattığı işi bitirecek başka bir aile üyesi mi yoksa daha da fenası bir lesser dragon mu diye düşünüyorum. Elbette ki riftstone kullanıp Vermund'daki güvenli evime dönüp rahat bir nefes alabilirim ancak o zaman tahtı işgal eden düzenbazı durdurmak için buluşmam gereken müttefikimi bulmak başka bir güne kalabilir. Zaten Oxcartla bile çok uzun bir yol. Üstüne bürokratik engellerde düşünülünce yola devam etmek zorundayım.

Ekibimle göz göze geliyoruz. Hepsi bana hizmet etmek için var olan pawnlar olmasına rağmen korktukları şey kendi canları değil benim canım. Sonuçta onlar boyutun ötesinde gerçek efendilerine dönerlerken bu benim için yolun sonu demek. Yolculuk boyunca aldığım zor kararlara bir yenisi daha ekleniyor ve yola devam etmeye, Bakbattahl'a gitmeye karar veriyorum. El fenerinin loş ışığında, Battahl'ın kilden kızarmış kum taşları arasında vadide adımlarımı atıyorum. Tetikteyim. Buarada her an herşey olabilir. İleride goblinlerin cıvıldamalarını dinliyorum. 4. hizmetkarım Kiera silahımı aleve veriyor ve aksiyon başlıyor. Ya onlar ya biz. En iyi savunma hücumdur deyip goblinlerin arasına ışık hızında dalıyorum. Leo devasa kılıcıyla arkamdan savaşa katılmış durumda. Sağ kanatlarından girip bir kaçını hızlı kesikler ile afallattıktan sonra ağır zırhlı bir goblinin üzerine şahin dalışı yapıyorum. Aman Allahım. Hobgoblin yerde ve mızrağım onun kafatasında... Açlık ve yorgunluğuın verdiği etkiyle vücudumda merhametten eser yok. Mızrağımın ucuna mistik kuvvetimi yükleyip onu havaya uçuruyorum.

Arkamı dönüp ekibime bakıyorum. Zafer kesin gibi. Kiera kalkan ve şifa büyüleriyle yorgun takıma desteği sağlarken, Ronald, Salamander büyüsüyle düşmanlarımızı goblin kızartmasına çeviriyor. Ancak hesaplamadığımız bir şey var. Gece sessiz ve karanlık. Uzakta görmediğim bir Hobgoblinin borusunun bas sesi gecenin etkisiyle soğumuş Bakbattahl yolunda çınlamaya başlıyor. Tepemde dönen figürün o anda bir griffin olduğunu anlıyorum.

Devasa kartal başı fenerimin aydınlattığı alana ulaşırken haşmeti karşısında ürküyorum. Neredeyse işini bitirmek üzere olduğumuz goblinler, griffinin alana dalmasıyla iyice bozguna uğruyorlar. Kalanlar havalanıp benim ve ekibimin merhametini beklerlerken onların işlerini hızlıca görüp önümüzdeki savaşa ve asıl tehlikeye geri dönüyoruz. Griffin kanatlarını hızlıca çırpıp dar geçitte küçük bir fırtına yaratıyor. Bu bizim avantajımıza... Hızlıca siper alıp, nefesleniyor ve tüm ekibime bir kaç saldırı boyunca onları koruyacak küçük bir efsun sağlıyorum. Leo bana sesleniyor ve "üstad buraya" diye bağırıyor. Daha önce büyük tehditler karşısında defalarca uyguladığımız bu stratejiyi hemen anlıyorum ve hızlıca ona doğru koşmaya başlıyorum. Yanına varmamla Leo beni muazzam bir kuvvetle havaya doğru fırlatıyor ve kendimi Griffin'in kafasında buluyorum. Mızrağım onun kafa tasını delecek kadar sert olmayabilir ancak bu beni denemekten alıkoymuyor.

Defalarca vururken, daha öncesinde beni bir sinekten farklı görmeyen griffin'in sendelemeye başladığını hissediyorum. Acının etkisiyle bu muazzam hayvan beni kafasından aşağı atmak için elinden geleni yapıyor. Bir keçi kadar inatçıyım. Tüm o haşmetin yok oluşuna ve türdeşlerini daha önce defalarca öldürdüğüm yaratığın kaderinin tek bir yöne ilerlemesine şahit oluyorum.

Griffin'in işi bitmedi. Son bir opsiyonu daha var. Ne olduğunu anlamadan kaygan tüylerinin rüzgarı kucaklayarak titreştiğini görüyorum. Serin Battahl havası vücudumu sarıyor. Yükseliyoruz. Mızrağım kafasındayken nasıl bu kadar hızlı irtifa kazandığımıza şaşırıyorum. Gökyüzü karanlık ancak ufukta başkent Bakbattahl'ın ışıkları görünmekte. Çorak araziyi bir griffinin sırtından izleme keyfi, birazdan onunla baş başa kalacağım ve canımın derdine düşeceğim gerçeğiyle korkuya dönüşüyor. Griffin beni ekibimden yeterince uzaklaştırdıktan sonra dalışa geçiyor. Aldığı yaraların etkisiyle kontrolsüz bir dalış bu. Bir intihar hareketi. İnmekten çok çakılacağız ve beni de yanında götürecek. Mızrağım bu anın heyecanıyla çaresizce ve defalarca boynuna girip çıkıyor. Griffin acıyla inliyor ve beraberce yeri kucaklıyoruz.

O engin hayvandan artık geriye sadece yere uzanıp işini bitirmemi bekleyen bir et parçası kalıyor. Çarpmanın etkisiyle bende yaralar almış durumdayım ancak hala idare edebilirim. Son bir çabayla yerden kalkıp, iyileştici haplardan içiyorum ancak yorgun bedenim sadece bir yere kadar iyileşebilir. Mızrağımdan destek alarak griffine doğru gidiyorum ve işini bitiriyorum. Zafer benim. Etrafıma bakıyorum. Battahl'ın karanlık arazisindeyim. Şu an hayattayım. Griffini yendim ve buluşmam gereken biri var. O taht benim ve alana kadar durmayacağım.

Battahl'ın karanlık arazisindeyim. Uzaklardan bir çift gözün parladığını görüyorum. Bekledikçe bir çift göze başkaları ekleniyor ve yaklaşıyorlar. Sanki bir tıkırtı onlara eşlik ediyor. Sanki kemiğin yere çarpmasında çıkardığı gibi bir ses. Kim olursa ya da gelen ne olursa olsun bir amacım var. Taht benim ve onu vermeyeceğim.