Recenzii recente de Harry Haller

Wbrew obiegowej opinii bawiłem się całkiem nieźle przy tej odsłonie Need For Speed. Podobają mi się zarówno graficiarski styl, jak i cel shading. Nawet soundtrack mi przypasował, choć faktycznie może przydałoby się więcej różnorodności gatunków muzycznych (i nie, nie musi nawet to być rock czy metal, dać więcej elektronicznej muzy i byłoby dobrze zbalansowane). Trochę czasu mi zajęło przyzwyczajenie się do modelu jazdy, ale ostatecznie siadło. Przyczepić mógłbym się do nierównego poziomu trudności. Początkowo jest ciężko, ledwo zajmujemy miejsca w pierwszej 5tce, przez co zarabianie pieniędzy na ulepszenia wozu idzie jak krew z nosa. Później gra się robi łatwa i wygrywamy każdy wyścig. Pod koniec natomiast, w czwartym tygodniu, kiedy bierzemy udział w wyścigach klasy S+ gra nagle znowu robi się cholernie trudna. Popełnisz jeden błąd uderzając w coś i możesz zapomnieć o pierwszym miejscu, nigdy nie dogonisz przeciwników. Na szczęście wątek fabularny jest krótki i po nim można zacząć grać w trybie online, który sprawia dużo więcej frajdy.

We have won guys

I haven't played any Soulsborne games before, but after finishing Armored Core VI, I decided to challenge myself some more and play other FromSoft titles, starting with this one. And what a journey it was. I don't know if I can say something about DS that hasn't been said before, so I'll just say it's was an amazing experience and I'm looking forward to playing next installments.

Symulator smutnego gopnika

Przyznam się, że miałem pewne obawy przed zagraniem w ten tytuł, gdyż ta seria słynie z wysokiego poziomu trudności, tak samo jak inne gry stworzone przez studio FromSoftware (Dark Souls, Bloodborne, Elden Ring), ale jako że jestem dużym fanem mechów, a sama gra prezentowała się znakomicie na zwiastunach, to postanowiłem jednak przyjąć wyzwanie. I bardzo się cieszę, żę to zrobiłem, bo to wyśmienity tytuł. Nie spodziewałem się, że tyle emocji wywoła we mnie gra, w której nie ujrzymy ani jednej ludzkiej postaci (wszystkie dialogi odbywają się przez komunikatory głosowe), a o fabule dowiadujemy się jedynie z odpraw przed każdą misją, dosyć krótkich cutscenek i porozrzucanych po poziomach zapisach danych ze zniszczonych maszyn. No ale wiadomo, nie fabuła jest najważniejsza w grze akcji, a gameplay. A ten też jest świetny. Nauczenie się sterowania robotem zajmuje trochę czasu, ale kiedy już się przyzwyczaimy do niego, to okazuje się być bardzo płynnym i intuicyjnym. Wbrew moim obawom gra też nie okazała się być mega trudna. Przez większość czasu młocimy wrogów na lewo i prawo i czujemy wiatr w żaglach. Wyzwanie stanowią dopiero potyczki z bossami, które to również są genialnie zrealizowane i zapadają w pamięć. Mimo, że sterujemy gigantycznym robotem, to często przypada nam się zmierzyć z jeszcze większymi maszynami. I właśnie tutaj można dostać nieźle w kość, ale przy odrobinie cierpliwości i wytrwałości każdą przeszkodę da się obejść. Kolejną rzeczą, która jest głównym atutem gry, a także jej najważniejszym elementem, jest budowanie naszej maszyny zniszczenia. Gra daje do wyboru mnóstwo części szkieletu, broni, generatorów energii, etc. Daje to nam możliwość stworzenia robota dostosowanego do naszego stylu gry. Można sobie stworzyć szybkiego i zwinnego mecha strzelającego z broni energetycznych, ale za to kosztem pancerza. Możemy też zbudować sobie dosłownie czołg z dwoma minigunami, wyrzutnią pocisków i granatnikiem, który będzie przyjmował na klatę ataki wrogów, ale za to z kolei za dużo sobie nim nie polatamy. Mógłbym jeszcze się rozpisać o innych trybach gry, takich jak Arena czy tryb multiplayer, ale ta recka robi się już trochę długa, więc tylko króciutko podsumuję: wspaniała gra, polecam zagrać nie tylko fanom dużych robotów.

Nie jest to rewolucja, którą twórcy obiecywali, ale i tak świetna gra i warta polecenia. Zwłaszcza teraz, po ukazaniu się aktualizacji 2.0, która nareszcie doprowadza grę do takiego stanu, jaki powinien być w 2020.

Co mi się podobało:
-Fabuła: jedna z najlepszych, które miałem okazję doświadczyć w grach. Mamy doskonały buddy movie, Johnny Silverhand nie jest jedynie postacią poboczną, on tu gra pierwsze skrzypce. Fakt, wkurwia czasem. Ale ma wkurwiać. Taka jest jego rola. Poza tym mamy masę innych świetnych postaci, z którymi nie sposób się nie zżyć: Jackie, Panam, Judy, Rivers, Kerry.
-Grafika: na wysokich ustawieniach z włączonym RTXem wygląda obłędnie. W szczególności nocą Night City prezentuje się wyśmienicie. Wszystkie neony, billboardy, a nawet zwykłe kałuże na drodze robią wrażenie.
-Muzyka: mamy całą plejadę radiostacji z najróżniejszymi gatunkami muzycznymi - rap, metal, jazz, sporo elektroniki, industrial rock, a nawet latynoskie rytmy. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Co mi się nie podobało:
-Nie jest to RPG. W głównej mierze jest to FPS z dosyć liniowo poprowadzoną fabułą. Zarówno wybór początkowy jak i te podczas głównego wątku nie mają większego znaczenia. Jedynie pod koniec mamy możliwość zadecydowania, które zakończenie wybierzemy. Jedyna mechanika przypominająca RPG, to ta dotycząca samej rozgrywki. Duże znaczenie ma to jaką rolę chcemy obrać, w jakie umiejętności zainwestujemy, jakie perki wybierzemy itd. Możemy grać hakerem skrytobójcą albo tankiem, który rozwala wszystkich wrogów z broni palnej, jednocześnie przyjmując na klatę ostrzał przeciwników dzięki sporej ilości pancerza. Poza tym, możemy wybić całe tabuny jednej z frakcji, a następnie wbić na ich teren podczas głównego wątku i nikt nawet nie wspomni, że nie jesteśmy mile widziani.
-Trochę za mało cyberpunka w cyberpunku. Gra co prawda porusza tematy takie jak wpływ technologii na życie człowieka, turbokapitalizm, wszechwładza korporacyjnych molochów, ale robi to dosyć powierzchownie i aż prosi się o jakieś głębsze rozmyślania na ten temat. Zamiast tego przeważają głównie retrofuturyzm ze sporą ilością nostalgii za latami 80-tymi oraz 90-tymi i upajane się samą estetyką cyberpunka
-Zadania poboczne niezwiązane z głównym wątkiem fabularnym po jakimś czasie robią się nudne i powtarzalne. Wykradnij coś, odbij kogoś z rąk gangusów albo korposów, załatw jakiegoś matkojebce.

Podsumowując: gra nieidealna, ale bawiłem się przy niej znakomicie i chyba wyląduje w gronie moich ulubionych.

Not a masterpiece by any means, but an enjoyable visual novel nevertheless. Visuals and sound are really high quality, I especially enjoyed many CGs and music (both the vocal tracks and BGM). The plot can get a bit ridiculous sometimes, especially with its stereotypical mustache twirling antagonists, but there's a lot of heartwarming moments that gave me lots of feels, as well as the funny ones. If you are a fan of idols, then you should surely give it a try. Also I'm looking forward to try Idol Empire and other Love in Space games.

PS. Mariya best girl

Jedna z lepszych gier akcji w jakie grałem. 100% testosteronu i przerysowanych nawalanek, każda postać to Gigachad oraz 10/10 ścieżka dźwiękowa. Jedyna wada, której się dopatrzyłem to kamera, która czasem źle się ustawi i przeszkadza.

PS. Senator Armstrong did nothing wrong

Ja grający pierwszy raz w Wormsy na PSX jako dzieciak: kurde zajebista gierka
Ja grający w Wormsy obecnie: kurde zajebista gierka

Battle of wits thriller disguised as a romance visual novel