Recent reviews by Uziel

Jak ktoś lubi tego typu produkcje, to może mu się podobać. Dla mnie za dużo oglądania, a zbyt mało gry w grze. Zazwyczaj coś oglądamy przez pięć minut, a później idziemy i coś tam wciskamy przez minutę, dwie i znowu przerywnik filmowy.

Oddzielną kwestią są sprawy związane z wojskiem, które są ważną osią gry. Niestety brak tu logiki - od zachowania żołnierzy, przez sposób rozmów, aż po wykorzystanie sprzętu. Do tego modele hełmów wyglądają jak garnki.

Jak zalali 60-letnie paliwo do generatora, to sobie odpuściłem.

Trochę jak na Podkarpaciu, bo pali się śmieciami, a trochę jak na Pomorzu, bo plaże i piękne widoki.

Kill ’Em All

Nostalgiczna uczta dla fanów zombie i platformówek

Szukasz gry, która łączy w sobie klasyczną rozgrywkę z lat 80., mroczny klimat filmów z zombie i poruszającą historię? W takim razie Deadlight: Director's Cut jest tytułem stworzonym właśnie dla Ciebie.

Już od pierwszych chwil gry zostajemy wciągnięci w mroczny świat po apokalipsie zombie. Oprawa graficzna, inspirowana komiksami z lat 80., doskonale buduje gęsty klimat i potęguje uczucie zagrożenia. Ciemne uliczki, zrujnowane budynki i hordy żądnych ludzkiego mięsa stworów – to tylko niektóre z elementów, które tworzą niezapomniane wrażenia wizualne.

Rozgrywka w Deadlight: Director's Cut opiera się na płynnym łączeniu elementów platformówki i survival horroru. Przemierzamy zniszczone miasto, wykorzystując parkour do pokonywania przeszkód i unikając hord zombie. Grafika 2.5D zapewnia wyjątkowe doznania, pozwalając na pełne zanurzenie się w akcji i jednoczesne obserwowanie otaczającego nas mrocznego świata. Częste zmiany perspektywy, zbliżenia i oddalenia, pozwalają na zanurzenie się w świecie, a zarazem nie nudzą.

Ale Deadlight: Director's Cut to nie tylko dynamiczna akcja. Gra oferuje również głęboką i poruszającą historię Randalla Wayne'a, desperacko poszukującego swojej rodziny w świecie opanowanym przez zombie. Fabuła pełna jest emocji i trudnych wyborów moralnych, które skłaniają do refleksji nad naturą człowieczeństwa w obliczu apokalipsy. Liczne znajdźki sprawiają, że gra choć krótka, ma bardzo bogaty świat i lore.

Doskonała mieszanka klasycznej rozgrywki, klimatycznej grafiki i wciągającej fabuły sprawia, że jest to tytuł, który z pewnością na długo pozostanie w Twojej pamięci. To prawdziwy hołd dla lat 80.

The Invincible, gra inspirowana powieścią Stanisława Lema o tym samym tytule, zabiera gracza w oszałamiającą podróż na tajemniczą planetę Regis III. Już od pierwszych chwil na planecie czujemy się jak Astronauta, zagubiony w nieznanym, surrealistycznym świecie. Gra zachwyca oprawą graficzną, która wiernie oddaje wizję Lema, a jednocześnie dodaje jej nowoczesnego sznytu.

Nawiązania do innych dzieł Lema są wisienką na torcie dla fanów pisarza. W grze znajdziemy odniesienia do "Edenu", a nawet "Solaris". Te smaczki dodają głębi historii i sprawiają, że fani Lema poczują się jak w domu.

Historia wciąga od samego początku i trzyma w napięciu do samego końca. Pełna jest tajemnic, moralnych dylematów i trudnych wyborów, które zmuszają gracza do refleksji.

Grafika w grze jest zachwycająca. Retrofuturystyczne detale, opuszczone bazy i kosmiczne krajobrazy tworzą niepowtarzalny klimat. Lokacje, choć pozornie rozległe, wprowadzają nas w intymny świat, gdzie każdy krok ma znaczenie.

The Invincible to nie tylko solidny thriller sci-fi, ale przede wszystkim kompetentnie przygotowana przygodówka ze znakomitym klimatem i narracją. Choć nie jest to bezpośrednia adaptacja dzieła Stanisława Lema, to gra wciąga nas w nieznane przestrzenie jego kosmicznej opowieści.

Jednym z minusów gry jest przeklinanie głównych bohaterów. Wprawdzie chyba ze dwa razy, ale jednak. I nie chodzi mi o to, że jestem purystą językowym, ale w książkach Lema bohaterowie nie przeklinają. W Edenie jeden z głównych bohaterów mówi, że nie przeklinają, bo jak raz zaczną, to później zawsze będą to robić.

Na plus należy zaliczyć również świetny voice acting. Głosy aktorów są nieźle dobrane do postaci, a ich gra aktorska jest na wysokim poziomie. Jedyne co mnie irytowała to nucenie Yasny. Za to irytowała dość mocno

Swoją drogą wszelkie nazwy i imiona idealnie pasują do świata Lema.

Podsumowując, The Invincible to świetna gra dla fanów science fiction i twórczości Stanisława Lema. Zachwycająca grafika, wciągająca historia, nawiązania do innych dzieł Lema i świetny voice acting sprawiają, że jest to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika gatunku. To niezwykła podróż przez kosmiczną tajemnicę, w której retrofuturystyczny klimat splata się z filozoficznymi przesłaniami.

Plusy:

+Oprawa graficzna
+Wizja świata
+Nawiązania do innych dzieł Lema
+Voice acting
+Wciągająca historia

Minusy:

- Irytujące nucenie głównej bohaterki

Symulator Rosji 2024. Zdewastowany kraj, ciągła paranoja przed zagrożeniem z zewnątrz, wszystko tajne. Kobiety żyją bez przerwy w strachu, mężczyźni walczą o podstawowe zasoby, życie ludzkie nie ma żadnej wartości, a władza to ludożercy. Chorobliwe przekonanie o własnej mocarstwowości i broń atomowa. Zniewolone narody żyjące na zatrutej ziemi. Cywilizacja śmierci.

Maria Skłodowska-Curie poleca. Gra aż promieniuje klimatem

Choć shotgun brzmi jak wiatrówka, a karabin maszynowy jak maszyna do szycia, to jest to fantastyczna gra akcji i pełnokrwista strzelanka. Ciasne i ciemne korytarze tylko podkreślają atmosferę grozy i zaszczucia.

Baza na Marsie jest żywym tłem dla mielenia hord wrogów. Wokół nas pracują maszyny, mamy kilka okazji wyjścia na powierzchnię czerwonej planety, kilka razy musimy coś przełączyć, coś ustawić, odsłuchać audiolog więc na nudy narzekać nie możemy. Momentami czułem się jak w grze ze świata Alien (zwłaszcza Alien 2) - te wąskie przejścia, chodzące po ścianach i sufitach kreatury, błyski wystrzałów.

Warto zagrać, jeśli lubisz strzelanki, albo chcesz zobaczyć kawałek historii gier wideo.

Gra jest dobra, ale nie jest aż tak dobra. Najmocniejszym aspektem jest oczywiście akcja, która póki jest, ciągnie całość i daje nam mnóstwo frajdy oraz zabawy. Na plus zaliczyć trzeba też wspaniałą grafikę i lokacje, które cieszą oko. Gra rzuca nas po całym świecie i w zasadzie nie mamy nawet chwili odpoczynku. Chyba, że gra zwalnia - jak pod koniec - i wtedy zaczyna wiać nudą.

Słabszych rozwiązań jest tu cała masa. Zacząć można od beznadziejnego UI - trzeba trzy razy kliknąć w trzech różnych miejscach, żeby rozpocząć grę. Zagadki, wspinanie się po skałach czy też walka nie budzą żadnych emocji, bo wszystko jest zwyczajnie łatwe, nawet na najwyższym poziomie trudności.

Wprawdzie jest moment, kiedy wspinaczka jest trudniejsza, ale jest to tylko moment. Szkoda, bo wybieranie punktów zaczepienia i uważanie na śliskie skały daje więcej frajdy niż tylko ciągłe wciskanie klawisza, a na tym polega wspinanie się przez całą grę.

Podobnie sprawa ma się z walką wręcz. W sekwencji z finałowym bosem możemy cieszyć się ciekawą mechaniką walki, z unikami i kontrami, ale to dzieje się tylko raz.

Końcówka gry wynudza straszliwie i w zasadzie cieszyłem się, że to już koniec. Gra jest fajna, w porywach ma 8/10, ale ma sporo słabszych rozwiązań i momentów.

Lead: TOC, this is entry team. Checking out the laundromat now.