(robocza, po kilku godzinach - nie wyszedłem jeszcze poza pierwszą lokację) Z powodu błędów technicznych i w związku z tym pojawiających się dużych łatek do gry oraz ze względu na własne postanowienie, aby smakować dłużej ten tytuł i nie bindżować go, postanowiłem traktować rozgrywkę w drugim Stalkerze w formie "slow burn", celowo wydłużonej. Raz, że chcę sprawdzić, czy taki styl grania mi odpowiada w grze fabularnej, a dwa, że chcę powalczyć ze swoimi nawykami, które często prowadzą do zmuszania się, aby grać w konkretne produkcje.

W każdym razie już teraz wiem, że gra zostanie mi w pamięci na długo. Przede wszystkim za wciągające środowisko, które stanowi rozwinięcie wizji postapo z poprzednich odsłon serii, a zarazem odzwierciedla agrarne tereny wschodniej Ukrainy po inwazji na nią. Opustoszałe, zniszczone wiejskie domostwa pomieszane są z wojskowymi lokacjami i żołnierskim sprzętem. Wnętrza pomieszczeń, choć wyposażone w powtarzalne obiekty, i tak z miejsca budują gęsty klimat: kaflowe piece, dywany na ścianach, poprzewracane stoliki. Warto stanąć i chłonąć te obrazy, robią niesamowite wrażenie.

Ogromną zaletę stanowi też to, że nie mamy tu nadbudowy quasi-RPG. Nie ma lewelowania i odblokowywania umiejętności. Rozwój postaci jest dużo bardziej organiczny. To wiedza o świecie zdobywana w miarę postępów, to sposoby radzenia sobie w podbramkowych sytuacjach, to lepsze rodzaje broni w ekwipunku. Stalker 2 w tej kwestii stoi na przecięciu RPG akcji a imersywnego sima.

Największą wadą gry na tę chwilę są respiący się prawie na oczach wrogowie, którzy potrafią przytrzymać gracza w danej lokacji o wiele za długo. Poza tym pora dnia za szybko ulatuje. Oby to twórcy poprawili z czasem.