Είμαι το Ναυάγιο, με τα διάσπαρτα και εμποτισμένα ξύλα του να γεμίζουν τον ωκεανό σαν φωλιά κατσαρίδων. Το νερό με πνίγει υπομονετικά και περιμένει να νιώσει το σώμα μου στον πυθμένα του ωκεανού.

Είμαι ο καπετάνιος. Στέκομαι μόνος στο πλοίο μου, χωρίς να το αφήνω ποτέ από την πλευρά του, γιατί απόψε κοιμάμαι στο στομάχι ενός καρχαρία. Τα δάκρυα και η βροχή χτυπούν το πρόσωπό μου, καθώς ξαπλώνω στο κατάστρωμα και περιμένω να πνιγώ.

Είμαι ο Κεραυνός και είμαι η Καταιγίδα. Ακούστε τον βρυχηθμό μου, καθώς τους εκκωφαντώ όλους. Διευθύνω την ορχήστρα μου όσο πιο δυνατά γίνεται και κλείνω με ένα βίαιο σπάσιμο. Ξεπλένω τα θραύσματα μέσα από την καρδιά μου και ουρλιάζω καθώς αυτή αντλεί. Αφήνω τους πνεύμονές μου να γεμίσουν με νερό καθώς η σπασμένη μπανιέρα στάζει.