Dudu 님이 최근에 작성한 평가

Bardzo ciekawe przywrócenie wspomnień, sterowanie myszką sprawia że jest jeszcze szybsza niż pamiętam, pulsująca muzyka w tle (szkoda że bez pc speakera...), odgłosy jęków i broni - chce się w to nadal grać.... chyba że to po prostu boomeronostalgia :)

Z każdym kolejnym dodanym stanem i ciężarówką, ta gra robi się coraz lepsza. Deweloper dba o społeczność. :)..

Droga US 191 - a jej kolejny odcinek międzystanowej 70 to rzeźnia dla trucków, podjazdy zabijają 55 tys funtów na naczepie i ciężarówka wspina się jak himalaista bez butli na K2 - na to czekałem.

Można dostać raka, nie polecam

Lubie jeździć truckiem w tej grze, wszystko zasadniczo na plus, jedyną wadą - i mam nadzieje scs soft to poprawi (bo to jeden z lepszych deweloperów) będzie dodanie tirówek - bo tego tu brakuje. no.

Nie bez powodu, jedna z najgorszych części Call of Duty (dotyczy tylko singla - w multi nie grałem)

-Opisze ostatnią misje (Przelała czare goryczy i skłoniła mnie do napisania tej recenzji)

Dwóch wojaków z oddziałów specjalnych (które z założenia powinny działać w ukryciu) w pancerzach wspomaganych atakuje hotel - w którym przebywa tak na oko batalion wroga + oczywiście cywile, bo co to za frajda atakować hotel bez cywili - muszo być cywile i koniec(cywile pełnią w tej grze bardzo ważną role - są przeszkadzajką - jak przypadkowo któregoś postrzelisz - co nie jest trudne - rozpoczynasz od nowa.)

No więc nasi komandosi wystrzeliwują cały hotel - strzelając z broni maszynowej z biodra... (bo tak działają oddziały specjalnej troski), w międyczasie ginie nasz najlepszy przyjaciel rambo-komando - Dla Price liczy się tylko on - cała reszta jego kolegów z oddziału może sobie ginąć płacze w zasadzie tylko za paroma osobami.

Po epickim ataku na śmigłowiec, i sekwencji qte polegającej na wciskaniu jednego przycisku - jesteśmy świadkiem wow wow kontrowersje bardzo - sceny śmierci głównego złego.

Po całej akcji jakgdyby nigdy nic Prajc zapala swe cygaro i koniec gry.

Ot całą gra:

Hollywood bardzo, ale fabuła mniej więcej od połowy gry się kupy nie trzyma - skaczemy sobie to tu to tam i w zasadzie jak grałem już jej nie śledziłem bo była bezdennie głupa. - Bezpłciowe nie warte pamiętania postacie.

Czasami gra przypomina bullet hell fps - tzn strzelają do nas zewsząd - co na wyższym poziomie trudności oznacza że możesz ginąć co parędzisiąt sekund - ofc wrogowie się respawnują w nieskonczoność jak w każdym szanującym się CoDzie - za to amunicja leży wszędzie - chyba rośnie w trawie...

Feeling broni jest beznadziejny, aktorstwo denne (brakuje mi tu tylko RAMIREZA), fabuła głupia, AI działa na zasadzie - i tak jesteśmy mięsem armatnim i umiemy się respawnować - więc whatever...

Ogólnie chyba najgorsza gra w jaką grałem w tym roku - zdecydowanie nie polecam.

Chciałem być miły i mnie zabili 10/10

Metro: Last Light to klimatyczna gra post-apokaliptyczna ukraińskiego studia 4AGames, odpowiedzialnego za poprzednią część gry. Fabuła tej części jest kontynuacją historii zapoczątkowanej w Metro 2033 – nie zdradzając za dużo powiem Wam tylko że zostaniecie wplątani w konflikt rzeszy z komunistami, będziecie niańczeni przez pewne niezwykłe dziecko, oraz pooglądacie sobie striptiz – słowem będzie się działo – fabuła co oczywiste jest jednoznacznie najlepszym elementem tej produkcji. Oprawa audiowizualna prezentuje się wyśmienicie – podobnie jak optymalizacja gry.

Opisując tę produkcje nie wypada nie wspomnieć o STALKERZE, niestety ale jeśli liczyliście na ciekawy open-world na Rosyjskiej ziemi – srogo się zawiedziecie – to tylko tunelowy szuter i tyle…, co prawda mamy tu dostęp do tuneli metra – czasem nawet kilku odnóg – ale tylko w obrębie danego poziomu, także o swobodnym eksplorowaniu metra możecie zapomnieć, więcej swobody oferują nam levele umieszczone na powierzchni - niestety stanowią one mniejszą cześć gry.

Kolejnym mankamentem tej produkcji jest dość niski poziom trudności – trochę sztucznie podwyższany przez ograniczoną amunicje Artema – jeżeli mamy jej nadmiar to po prostu eksteminujemy kolejnych przeciwników, jeżeli nie mamy to wyłączamy okoliczne światła i przemykamy cichaczem - co jest banalnie prostę biorąc pod uwagę AI przeciwników. Podczas rozgrywki trafimy co prawda na emocjonujące momenty - ale zapewniam - wszystko już widzieliście w w innych grach.

Wracająca jeszcze do samej Moskwy – niestety jest słabo – może i same miejscówki prezentują się fenomenalnie, ale zniknął cały klimat nieustanego zagrożenia atakiem – ot jeśli możemy ominąć stado potworów to je omijamy i nic nam nie grozi (zwykle jednak nie możemy - bo powierzchnia także jest zbudowana tunelowo) – ogólnie Moskwa nie sprawia już wrażenia dzikiej i niedostępnej krainy, dodatkowo mamy dostęp do niesamowitej wręcz ilości filtrów do maski – także zegarek odmierzający czas do zmiany filtra jest właściwie zbędny.

Podsumowując, na plus produkcji na pewno możemy zaliczyć klimat, fabułę, grafikę jak i sam body feeling naszej postaci – (mamy nawet osobny klawisz odpowiadający za przetarcie maski), niestety grę równoważy in minus poziom trudności jak i liniowość gry, może trzecia część gry okaże się bardziej otwarta na co ogromnie liczę.

7/10

Tiny and Big to taki mały zamknięty platformówkowy sandbox, otóż główny bohater - Tiny wyrusza z misją odzyskania gaci dziadka, które to podobno mają ogromną moc i które wpadły w ręce Biga - całość zajmuje niestety około 3 godzin, podczas których przejdziemy 6 poziomów. Całe clue rozgrywki to ekwipunek Tinego, na który składa się: Laser, Rakiety, i Linka - Laserem wycinamy sobie drogę do celu, rakietami przesuwam bloki - podobnie działa linka.

W cenie dostajemy możliwość dowolnego modyfikowania otoczenia, krótkie ale satysfakcjonujące liniowe poziomy, fantastyczny OST, i podstawówkowy humor i mase gaci - jak dla mnie każdy powinien zagrać

8/10

Gra, czy nie gra... ?, otóz Type Ridera należało by kwalifikować (wd. mnie) jako platformer edukacyjny.

Ot dwie kropki przemierzają wyładowane literami plasze, zdobywają litery alfabetu, obsługują różnorakie mechanizmy - pod tym względem gra jest wporządku - co dodatkowo podkreśla klimatyczna grafika i muzyka. Pod względem edukacyjnym program dostarcza nam informacji o rozwoju typografii na przestrzeni setek lat - od ery człowieka jaskiniowego do ery czczionek komputerowych.

Niestety każda gra ma niedociągnięcia - Type Rider niestety nie jest wyjątkiem - jest stanowczo zbyt krótki - 3 godziny, za łatwy, a ostatni bonusowy level (Comic Seans) całkowicie rujnuje klimat tej produkcji.

Niemniej jednak ocena końcowa to solidne 6.5/10