เท่าที่ผมจำได้....ความรู้สึกของผม
คนที่เหล่านั้นชอบที่มองข้ามตลอด
ไม่เคยสนใจ....
หันหลังกลับมามองว่าผมรู้สึกยังไง
ผมถึงได้คอยสวมหน้ากาก
คอยคิดอยู่เสมอๆว่าเมื่อไหร่กันนะ
เวลาที่เหล่าคนพวกนั้นจะเห็นผมสักที
ผม...ไม่เคยพูดสิ่งที่คิด เพรราะกลัวเหมือนคนอื่นๆ
ชีวิตที่คอยแต่เฝ้าดูอดีตที่ไม่สามารถย้อนคืน
ได้แต่ยิ้มและมองมันอยู่อย่างนั้น...
ผมไม่รู้ว่าความสุขคืออะไร
เพราะตั้งแต่จำความได้
ความสุขของผมไม่เหลืออยู่เลย....
ผมชอบที่จะสังเกตพฤติกรรมคนอื่นๆนะ มันก็เป็นวิชาหนึ่งในชีวิตผมที่จะได้จดจำคนอื่น
แต่ว่านะถ้ามันยุ่งยากขนาดนั้นทำไมกันทำไมผมถึงได้คอยช่วยคนอื่นล่ะ
ผมน่ะไม่เคยชอบใครคนอื่นเลยนะ ผมน่ะเป็นคนเห็นแก่ตัว
ใช่ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่ยังไงคนอื่นๆน่ะก็ต้องเป็นมากกว่าผมอยู่แล้วล่ะ
ผมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่คนที่มีอะไรพิเศษไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาว
ไม่ใช่พ่อพระที่จะให้อภัยกับคนอื่น
ผมมันก็แค่คนคนหนึ่งที่เจ็บเป็นโกรธเป็นแค้นเป็นและร้องไห้เป็น
ผมไม่ชอบที่เห็นคนอื่นร้องไห้ก็จริง แต่ใครจะรู้ว่าอีกจิตใจดำมืดของผมจะคิดอะไร
ใช่! พวกมนุษย์น่ะเห็นแก่ตัว ยึดตัวเองเป็นหลัก
แต่ไม่ว่ายังไง สิ่งเหล่านั้นก็เป็นเครื่องเตือนใจว่า "ยังมีชีวิตอยู่"
ถ้าไม่มีความรู้สกนึกคิดน่ะผมบอกได้เลยว่ามัน
น่า รัง เกียจ จะ ตาย ไป