Silent Hill 2 Remake İnceleme

Bu incelemeye başlamadan önce neyi değerlendirmem gerektiğine tam olarak karar veremedim. Oyun olarak ortaya koyulan iş, yani ‘Remake’ olarak sunulmuş ürün mü, yoksa bunun içerisinde Silent Hill 2 ve hikâyesinde dahil edilmeli mi? Sonuçta bu 23 yıllık oyun ve aslında içeriği belli. Bu zamana kadar deneyim etmemiş olanların bile bir noktada hayatına girmiş, ilgi olmasa da bilgi sahibi olunan kült bir eser. Burada size Silent Hill 2 övmek için yaklaşık 23 yıl geç kalmış olurum. Ancak burada, geçmişte elimizde olmayan fırsatlarımız varken ve o günlerde bu eseri hikayesi ve temelleri ile değerlendirme fırsatım olmadığından, sanırım en doğrusu ürün bize ne veriyor ve bu ürün nasıl bir hikaye üzerinde duruyor bunları konuşmak olacaktır.
Bu noktada incelemeye deneyim ettiğim oyun ile başlamak en doğrusu. Bize sunulmuş olan şey, mekaniksel olarak iyi hissettiren, görsel olarak boğucu ve atmosferik bir oynanış. Bu başlıklara tek tek değinmek gerekirse, temel oynanış mekaniklerini tanınmayacak halde değiştirmedikleri gibi, zamanının zorlukları ve ‘kütük’ tavırlarını güzelce elden geçirmişler. Devrim niteliğinde olmasa da ufak tefek deneyimi renklendirecek mekanikler eklenmiş. Kapılardan geçmek, evlere girip bir şeyler kırıp dökmek araştırma hissi ve her an her köşeden gelebilecek tehditler ile oynanış güzelce yenilenmiş. Ne yabancı hissettiriyor ne de eski. Savaş mekanikleri ise günümüzden örnek vermek gerekir ise Callisto Protocol ile birebir aynı denilebilir. Bu oyun ve yaşanılan hikâye için gayet keyifli.

Atmosfer ve görsel anlatım ise, işte burası farklı. Silent Hill 2 anlamsal olarak bizi boğması, psikolojik olarak baskı altında ve gergin tutması ile meşhur bir oyun. Yenilenen hali ile bu oyun aynı duyguları daha da yoğun hissettirecek şekilde tasarlanmış durumda. Ansızın gelen müzik ve ses efektleri, özellikle iç ve dış mekân tasarımları, ışık oyunları ve meşhur sis. Tam anlamıyla bizi hissettiğimiz duygular ile savaşa zorlayan bir ortam. Oyunun ilk saniyesinden sonuna kadar rahatsızlık duyulması için tasarlanmış ve bu ‘remake’ sıfatının hakkını verecek şekilde günümüz teknolojilerinin sonuna kadar kullanıldığı güzel bir örnek diyebilirim.

Gelelim Silent Hill 2 nedir, ‘’Bu oyunun hikayesi denemeye değermi?’’ diyenlere. Bu noktada ‘Başarı’, ‘İyi’, ‘Güzel’, ‘Doğru’ gibi kriterlerin her zaman için subjektif olduğunu hatırlatmak isterim. Bir hikâyenin sonunda bilinmezlik olması onu birisi için iyi yapabilir. Başka bir oyunun amacının sadece adam vurmak olması yine bunu milyonların gözünde kült yapabilir. Silent Hill markası özellikle 2. Oyun ile, meşhur ‘Team Silent’ ustalığı ile acıyı, içerisinde yaşanan duyguyu ve karamsarlığı alt metinlere gizlenmiş haliyle yavaş yavaş açılan bir perde arkasında bize sunan, bu yolculuk boyunca bizi acabalar, gerilim ve depresyonun karanlık vadilerinde gezdiren bir oyun. Bu onu korku gerilim türü severler gözünde bir mihenk taşı konumuna getiriyor. Oyunun yön verdiği ve peşinden gelmesini sağladığı seriler ve türler zaten başarılarını gösteriyor. Silent Hill 2 bizim insan olarak algılarımızın ve yaşanan olaylar karşısında bakış açımızın sorgulandığı, her bir yaşantının arkasında olabilecek olan sonsuz ihtimalleri korkunç bir şekilde bize hatırlattığı ve kaybolmanın, birini kaybetmenin ve bir şeylerden kaçma hissiyatının zihnimize kazındığı tarihi bir eser. Melankolik ve korkunç, aynı zamanda iğrenç ve güzel. Hayatımda, en kötüsü de kulağımda yer bırakmış bir kontrast. Tüm zamanların en iyisi.

‘’Buralarda anlatılan bir hikâye var. Bir tür yerel efsane. Kovulan bir kadını anlatıyor.
Gölün açıklarındaki bir adada ölüme mahkûm edilmiş. Kasabada ona deliler gibi âşık olan bir adam varmış.
Her gece gizlice yaklaşırmış. Gölün üzerinden kürek çekermiş.
Ona yiyecek ve arkadaşlık getirirmiş.
Ve her gece, kız kıyıda dururmuş, elinde bir mum kapağıyla, Yolunu bulmasına yardım etmek için.
Ama o gece, korkunç bir fırtına çıkmış. Onu açıkta yakalamış ve mumu söndürmüş.
Karanlıkta bile, adam pes etmemiş.
Geri dönmemiş, bu yüzden azgın sulara karşı savaşmış, ta ki sonunda göl onu alana kadar.
Kadının, o zaman bile umudunu hiç kaybetmediğini söylerler.
Geceleri dışarı çıkmaya devam etmiş.
Sevgilisini eve getirmek için mumu yakmaya devam etmiş.
Onu kıyıya götürmek için.’’