Wiesz, mam trudności z przyjmowaniem postawy pokory. Zwykle, zamiast skupić się na tym, co mogę nauczyć się od innych, koncentruję się na tym, co ja już wiem i czego nie rozumiem w pełni.
Rzadko czuję potrzebę, by kogoś słuchać, bo wydaje mi się, że wiem lepiej, jak coś zrobić, jak coś rozwiązać. Lubię działać po swojemu, nawet jeśli oznacza to, że nie zawsze biorę pod uwagę inne punkty widzenia. Może to nie jest najrozsądniejsze podejście, ale taki jestem – nie mam ochoty na udawanie kogoś, kim nie jestem. Nie mam potrzeby pokory, bo nie czuję potrzeby rezygnowania z tego, co myślę, dla innych. Tak to wygląda i raczej się to nie zmieni. Nie mam zamiaru dostosowywać się do norm, które narzucają inni – wolę być sobą, z tym wszystkim, co w tym niesie

Chciałbym Ci jasno powiedzieć, że nie mam żadnego szacunku do osób, które decydują się na zdradzenie zaufania. Konfidenci to ludzie, którzy zniszczą wszystko, co naprawdę ważne – lojalność, przyjaźń i prawdę. Wybierają łatwiejszą drogę, kosztem innych, zamiast stanąć po stronie prawdziwych wartości.

Nie rozumiem, jak można postępować w ten sposób, bo to tylko prowadzi do zniszczenia tego, co nas łączy. Dlatego nie ukrywam, że mam wstręt do takich postaw.

Dziękuję za zrozumienie