[…] ἵλαθί μοι κα
λέοντι καὶ εὐμενέως εἰσάκουσον,
ή πολυχώρητον κόσμον νυκτὸς
ἀμφιέπουσα, δαίμονες ἥν φρίσ
σουσιν καὶ ἀθάνατοι τρομέουσιν,
κυδιάνειρα θεά, πολυώνυμε, καλλι
γένεια, ταυρῶπι, κερόεσσα, θεῶν
γενέτειρα καὶ ἀνδρῶν καὶ Φύσι
παμμήτωρ· σὺ γὰρ φοιτᾷς ἐν Ὀ
λύμπῳ, εὐρεῖαν δέ τ᾿ ἄβυσσον
ἀπείριτον ἀμφιπολεύεις. ἀρχὴ
καὶ τέλος εἶ, πάντων δὲ σὺ μούνη
ἀνάσσεις· ἐκ σέο γὰρ πάντ᾿ ἐστὶ
καὶ εἴς σ᾿, αἰώνιε, πάντα τελευτᾷ. ἀένα
ον διάδημα ἑοῖς φορέεις κροτά
φοισιν, δεσμοὺς ἀρρήκτους, ἀλύ
τους μεγάλοιο Κρόνοιο καὶ χρύ
σεον σκῆπτρον ἑαῖς κατέχεις πα
λάμαισιν. γράμματα σῷ σκήπτρῳ
αὐτὸς Κρόνος ἀμφεχάραξεν, δῶ
κε δέ σοι φορέειν, ὄφρ᾿ ἔμπεδα πάν
τα μένοιεν· “Δαμνώ, Δαμνομέ
νεια· Δαμασάνδρα· Δαμνοδαμία.”
σὺ δὲ χάους μεδέεις αραραχαρα
ρα ηφθισικηρε.