Recent reviews by 𝐀𝐓𝐀𝐍𝐄𝐓𝐓𝐀

Kısa ama tekrar oynanabilirliğiyle öne çıkan bir rulet oyunu. Her round, oyunun kurallarını değiştiren rastgele eşyalarla taze ve heyecanlı bir deneyim sunuyor.

“Ne kadar güzel, beyin cimnastiği yaptıran bir köprü inşa oyunu!” diyorsunuz. Ancak oyunda ilerledikçe fizik bug’ları yüzünden zaten zor olan seviyeler daha da zor hale geliyor.

Işın izleme teknolojisi o kadar iyi ki oyun açılmıyor, açılsa da 13 fps den yukarısını göremiyorum (RTX 3060'ım var)

Para vererek aldığımız oyunu ücretsiz yaptınız, seviye atlayarak kazandığımız loot kutularını kaldırdınız ve yerine battle pass ile mağaza sistemi getirdiniz. oyunu dengelemek yerine 6v6 yapısını 5v5’e çevirdiniz, ardından 6v6’yı yeni bir oyun moduymuş gibi sunmaya çalıştınız.

PVE hikaye modu vaat ettiniz, ancak yeterince para kazandırmayacağını düşündüğünüz için projenin altından kalkamayacağınızı söyleyip iptal ettiniz, ama kadınların anne sütlerini çalmasını iyi bilirsiniz.

Ortalama bir hikayeye sahip, oynanışı keyifli ama eksikleri olan bir oyun. Sol elle bariyer açıp sağ elle kılıç kullanıyoruz, kılıcı iki elle tuttuğumuzda ise daha güçlü bir özellik devreye giriyor. Düşmanlarla ve bosslarla savaşmak eğlenceli, ancak oyun her bölümde aynı düzeni tekrar ediyor: ara sahne, oynanış, tekrar ara sahne. Bu yapı bir süre sonra monotonlaşıyor ve sıkıcı hale geliyor.

Zorluk seviyesi oldukça düşük; oyunun sonuna kadar neredeyse hiç zorlanmadan ilerleniyor. Ancak oyunu bitirdikten sonra açılan ekstra bölüm, bir anda imkansıza yakın bir zorluk seviyesi sunuyor. Düşmanlar o kadar güçleniyor ki ne yaparsanız yapın yetişmek mümkün olmuyor. Bu bölümlerin tamamen coop oynanış için tasarlandığı çok belli, çünkü yanınızdaki üç NPC bile düşmanların seviyesine ayak uyduramıyor. Üstelik görevlerde fiziksel olarak spam atsanız bile ya ucu ucuna başarıyorsunuz ya da direkt başarısız oluyorsunuz.

Genel olarak, keyifli anlar sunsa da tasarım tercihleriyle potansiyelini harcayan bir oyun olmuş.

zurna parası için orduyu katlediyoruz, olup olmadık her yeri soyup soğana çeviriyoruz. 10/10

İlk bakışta, sadece seksi bir android kadının kılıç savurarak robotları kestiği basit bir hack and slash oyunu gibi görünse de, NieR: Automata aslında hayata bakış açınızı değiştirebilecek kadar derin felsefi konular işliyor. Varoluşçuluk, hümanizm, özgür irade, anlam arayışı, nihilizm, empati, ahlak, yapay zeka ve bilinç gibi temalarla oyunun her katmanı sizi içine çeker ve özel bir deneyime dönüştürür.

Bu felsefi derinliği daha da etkileyici kılan, oyunun büyüleyici müzikleridir. Her sahneye uygun, melankolik ve atmosferik müzikler sizi hem duygusal hem de düşünsel anlamda etkiler. Oynanış olarak ise, NieR: Automata biraz da Souls-like elementlerine sahip. Otomat makinelerinden 'save' alıp, öldüğümüzde cesedimizi geri almak zorundayız; eğer almazsak bazı eşyalarımızı tamamen kaybediyoruz, bu da risk ve ödül dengesini kuvvetlendiriyor.

Kombat sistemi oldukça tatmin edici. Oyunun başından sonuna kadar kılıç savursanız bile monotonlaşmıyor, aksine giderek daha tatmin edici hale geliyor. Komboların akıcılığı ve düşmanlarla olan çatışmalar, hack and slash türüne derinlik katıyor. Hem aksiyon, hem de düşünsel anlamda dopdolu bir deneyim sunuyor.

Gerçekliği büktüğümüz oldukça keyifli bir bulmaca oyunu.

Ağ ile sallanma mekaniği ve animasyonlarıyla etkileyici olsa da oynadığım en sönük Örümcek Adam oyunlarından biri. Sürekli aynı müziklerin çalması ve dövüş mekaniklerinin tekrara dayalı olması deneyimi zayıflatıyor. Yetenek ağacı yüzeysel, yeni dövüş dinamikleri sunmak yerine ufak eklemelerle sınırlı. Farklı ağ türleri iyi bir yenilik, ama yetersiz.

Ana hikaye fena değil; Peter ve Dr. Octavius’un ilişkisi güzel işlenmiş. Ancak Mary Jane bölümleri, zorunlu gizlilik görevleriyle oyunun temposunu baltalıyor. Kötü karakter seçimi ise büyük hayal kırıklığı. Kingpin’le güçlü bir açılış yaptıktan sonra Mr. Negative gibi etkisiz bir düşmanla karşılaşıyoruz. Sinister Six savaşları da zayıf ve yüzeysel. Yine de Dr. Octavius ile olan final savaşı duygusal derinlik taşıyor.

Yan görevler sıkıcı ve tekrara dayalı. Basit "git, bul, döv" tarzında ilerliyor ve Marvel evrenine yakışmıyor. Shocker biraz eğlenceli olsa da diğer görevler ilhamsız. Token sistemi ise görev tekrarını zorunlu hale getirerek bu monotonluğu artırıyor.

DLC'ler ana oyundan bile daha sıkıcı.

The Heist: Hikaye fena değil ama Black Cat’in ikonik tasarımını değiştirmeleri hayal kırıklığı.
Turf Wars: Hammerhead’le olan çatışma ve boss savaşı basit ve sıkıcı.
Silver Lining: Zorunlu Screwball görevleri sabrımı taşırdı ve oyunu bırakmama neden oldu.

Resident Evil 5, serinin özünden uzaklaşıp neredeyse Call of Duty'ye dönüşmüş. Aksiyon odaklı yapısı, korku unsurlarını geri plana itiyor ve sonuç olarak jenerik bir deneyim sunuyor. Hikaye ise ne yazık ki ilgi çekici olmaktan çok uzak. Serinin en sıkıcı oyunu olmaya aday olabilir.