Nylige anmeldelser av Metalman

Klasyka FPS, wciąż piekielnie grywalna mimo swojego wieku.

Gra podchodzi do tematu wojny zupełnie inaczej niż molochy pokroju Call of Duty czy Battlefielda - pokazuje wojnę jako dramat zwykłych ludzi. Żołnierzy, z których każdy jest dla kogoś mężem, ojcem czy synem.

Fabuła to zdecydowanie najsilniejszy aspekt, wciąga i potrafi wywołać silne emocje. Gra opowiada o dwóch żołnierzach z przeciwnych frontów: Kanadyjczyku Harrym i Niemcu Kurcie, między którymi niespodziewanie rodzi się przyjaźń. Sam gameplay nie jest zbytnio skomplikowany, łazimy po lokacjach, zbieramy przedmioty, rozmawiamy z ludźmi, czasami rozwiązujemy jakąś prostą zagadkę czy przekradamy się wśród wrogów - w skrócie, typowa "chodzona" przygodówka. Mimo to gra nie nudzi, szczególnie że twórcy dodali też sekwencje unikatowe dla danej lokacji, np. pływanie statkiem wśród min czy podsłuchiwanie wrogich okopów w tunelach. Dodatkowo Harry ma możliwość robienia zdjęć, które służą nie tylko jako pamiątka, ale też mogą wpłynąć na przebieg historii. Od czasu do czasu będziemy też sterować kotem, który okazuje się całkiem pomocny w pewnych sekwencjach ;)

Na osobną uwagę zasługuje też grafika, zrobiona na modłę obrazu olejnego. Ma to swój klimat i jest zrobione na tyle dobrze, że nie ma problemu z rozpoznawaniem tego co widzimy. Dźwięk też się broni, zarówno muzyka dopełniająca klimatu, jak i dubbing z Elijah Woodem i Sebastianem Kochem w rolach głównych. Przyczepić się można do kwestii technicznych. O ile gra generalnie chodzi płynnie, tak dosyć często natrafiałem na bugi, które np. uniemożliwiały zebranie znajdźki czy wręcz blokowały dalszy postęp, zmuszając do wczytania save'a.

tl;dr Jeśli jesteś fanem przygodówek nastawionych bardziej na opowiadanie historii niż na złożony gameplay, a do tego interesuje Cię tematyka I WŚ, bierz w ciemno.

Może nie jest to RPG z krwi i kości - ba, nazwałbym to FPSem z elementami RPG - ale i tak daje masę frajdy, niezależnie czy robisz zadania, rozbudowujesz bazy czy po prostu szlajasz się po pustkowiach.

Mimo kilku irytujących bugów, kawał porządnego remake'a, idealnie oddany klimat oryginału.

Powiedzieć, że Shenmue jest specyficzne, to jak nic nie powiedzieć. Wiele razy miałem myśli typu "co za debil to tak zaprojektował?!", psioczyłem na nierówny gameplay, raz wspaniały, raz nieziemsko irytujący (tak, wózki widłowe, to między innymi o was)... a mimo to ciągle wracałem i miałem ochotę grać dalej. Bo Shenmue w swoich najlepszych momentach jest arcydziełem, z wciągającą fabułą i żyjącym światem, z którym można się mocno zżyć. To taka gra, w której albo z miejsca się zakochasz, albo po godzinie wywalisz z dysku i nigdy do niej nie wrócisz. Nie zmienia to jednak faktu, że do Shenmue powinien podejść każdy, bo to gra jedyna w swoim rodzaju.

Kapitalny remake, kilkanaście godzin (kilkadziesiąt jeśli chcesz zebrać wszystko co możliwe) niczym nieskrępowanej zabawy. Czasem fajnie jest zagrać w coś bez skomplikowanej fabuły czy rozbudowanych mechanik, po prostu siadasz po ciężkim dniu i szczerzysz się jak dziecko :D

Świetna przygodówka w starym stylu z masą absurdalnego humoru.

Krótka, sympatyczna gra. No, jest to bardziej to całe "doświaczenie" o którym się często mówi. Stosunkowo niewiele tu gameplayu, tytuł koncentruje się na fabule. Na szczęście fabuła jest bardzo dobra, a styl jej przekazania jest dosyć oryginalny. Jeżeli lubisz takie gry i masz półtorej godziny wolnego - bierz śmiało.

Kawał porządnego hack'n'slasha z niezłą fabułą, przyjemnym systemem walki oraz dobrymi zagadkami. Pod koniec staje się nieco męcząca, jednak mimo to warto.

Druga część trylogii o Rufusie to sequel idealny, kierujący się dewizą "Więcej, lepiej, bardziej". Piękna, ręcznie rysowana grafika, absurdalny humor, świetna fabuła, dobry projekt lokacji i feeling starych, klasycznych przygodówek od LucasArts. Zagadki nie są proste, zapewnie nie raz spojrzysz do solucji, ale nie są już tak nielogiczne i frustrujące jak w poprzedniej części. Fajnym dodatkiem są minigry, które są dosyć przyjemnym urozmaiceniem rozgrywki. No, oprócz jednej pod koniec gry, która wywołuje myśli samobójcze (na szczęście wszystkie gierki można pominąć). Jeżeli jesteś fanem przygodówek i przeszedłeś poprzednią część (Chaos jest bezpośrednią kontynuacją, wprawdzie na początku jest małe przypomnienie wydarzeń, jednak bez przejścia Deponii nie zrozumiesz wielu żartów i zawiłości) - bierz śmiało.