"Önce alevler aktı dağlardan,
Sonra duman yükseldi göklere,
İttifak kırıldı ,ak yüzler söndü;
Ejderler geldi meydana, başlarında Glaurung,
Artlarında ufku gözükmeyen ork orduları.
Dayandı yüce Noldo kralı Fingolfin,
Dayandı Altın Saçlı Şampiyon Finrod,
Ama hepsinin yandaşları,
Arkalarını savunan insanlarla yok olacaklardı,
Hurin bağırdı;
Gün yeniden doğacak!
Keşke öyle olsaydı,
Noldo ve yandaşlarının sonu mu gelmişti?
Bir kolunun yokluğuyla,
Yanmıştı ruhu Maedhros'’un,
Daha yüzünü görmeden kaçıştı orklar,
Ama ani alev gelmişti bir kere,
Silmaril’lerin laneti başta;
Sürülmüşlerdi yurtlarından hepsi,
Olmuşlardı başıboş, yürekleri suskun,
Çöküş kesindi.
Şöyle bir baktı Yüce Noldor'un en yiğidi Yüce Fingolfin,
Kesin çöküşe ve Ak’'ın Karanlık’'a yenik düşüşüne,
Bindi atı Rochallor'un üzerine,
Miğferi ak,kılıcı Ringil masmavi parlıyordu,
Onun aklındaki düşünceleri hangi elf kestire bilirdi ki?
Atının altından çıkan kıvılcımlarla ilerledi dumanın içinde,
Etrafında Orome geldi sanan orklar;
Bir Valadan kaçarcasına koşuşuyolardı;
Çünkü gözleri Valar'ın gözleri gibi parlıyor,
Ruhu alevler içinde yanıyordu.
Böylece geldi Angbad kapılarına,
Üfledi borusunu,

Tekmeledi pirinç kapıları;
Borusunun sesiyle Morgoth'’un tüm yardımcıları kapaklandı,
Anlaşıldığı üzere teke tek bir düello bu!
Dayanamadı karanlık efendi bu seslere,
Tüm hizmetkarlarının yanında,
Belki de çıkmayacaktı dışarı bu düelloya,
Ama Kralın sesi tüm duvarlarda yankılanıyordu,
Sonunda dikildi Kral'ın önünde,
Kara biçimsiz zırhı ve suratı ile demir taçlı bir kule gibi;
Gölgesinde Fingolfin bir yıldız gibi parlıyordu.
Kaldırdı ölüler diyarının çekicini;
Şimşek gibi inen bir darbeydi bu,
Ama yüce Elf bir yıldırım gibi sıçradı ;
Yedi kez kalkıp inecekti çekiç,
Yedi kez Kralın keskin kılıç darbeleriyle bağaracaktı Karanlık Efendi,
Yedi keskin yara,
Ta ki çekicin açtığı çukurlar bitene dek...
Böylece yoruldu kral,artık kaçacak ne bir yer ne de kılıcını savuracak bir aralık,
Boynu bükük paralanmış miğferiyle öylece kaldı Fingolfin,
Boynuna binen yük ise Morgoth'’un ayağı;
Son bir umutla çekti Ringil'’i Kral,
Umutsuzdu;
Çünkü Silmarillerin lanetiyle anlayamamıştı bir Vala ile düello’nun ne demek olduğunu,
Bir yara açtı son kez ayağında,
Çekicin açtığı tüm çukurlar fışkıran kara kan ile dolmuştu,
Dağları parçalayan ses ile herkez yüzü koyun kapaklanmıştı.
Morgoth kurtlara atacaktı Kral'ın asil bedenini,
Kartalların Kral'ı geldi son anda yüzünde bir yara açtı Morgoth’un,
Aldı bedenini kralın,götürdü saklı krallığa,
Morgoth ,ta ki Eönwe tarafından ayakları kesilene dek;
Topal yüreyecek, yüzündeki yara iyi olmayacaktı,
Bunun adına hiçbir şarkı yazılmadı,
Hiçbir ork bu düello sonunda sevinemedi,
Ama her şey boşuna değildi;
Yüreklere cesaret ve asillik serpti,
Onun yaptığı iş yarım kaldı ama,
Birgün elbet yaraladığı ayak bedenden kopacak,
Yarım kalan iş tamamlanacak,
Çok kanlar dökülse de,
Gün yeniden doğacaktı..."