Valhalla – Dom Wojowników

Na północy, gdzie wiatr tnie jak ostrze, a morza szaleją pod ciężarem burz, żyją ludzie twardzi jak stal – wikingowie. Ich życie to walka, a śmierć to przeznaczenie. Lecz żaden z nich nie boi się końca, bo wiedzą, że ci, którzy zginą z bronią w ręku, mają przed sobą nagrodę większą niż złoto – Valhalla.

Valhalla to wielka sala, której dach zrobiony jest z tarcz, a belki wspierają włócznie. Mieści się w Asgardzie, w krainie bogów, i należy do samego Odyna – Ojca Wszystkiego. Tam trafiają polegli wojownicy, nazwani Einherjar. Ich dusze prowadzone są przez Walkirie – wojownicze córki Odyna, które wybierają najdzielniejszych spośród tych, co padli na polu bitwy.

Gdy wojownik umiera z honorem, Walkiria zjawia się nad jego ciałem niczym blask zorzy polarnej. Delikatnie unosi jego duszę i prowadzi przez most Bifröst – tęczowy most łączący światy – aż do wielkich bram Valhalli.

W Valhalli dzień nigdy nie kończy się spokojem. Einherjar budzą się co rano, ubierają zbroje i walczą między sobą w wiecznych ćwiczeniach. Ciała padają, lecz nigdy nie umierają – po uczcie znów wracają do życia, gotowi na nowy dzień. Ich potyczki to trening przed ostateczną bitwą – Ragnarokiem – kiedy staną u boku bogów przeciwko siłom chaosu.

Wieczorami sala rozbrzmiewa śmiechem i pieśniami. Na stołach królują pieczone dziki, mięso, które nigdy się nie kończy, i miód, co płynie ze złotego rogu. Sam Odyn zasiada na tronie, a jego jednooki wzrok błądzi po twarzach bohaterów, szukając tych, którzy okażą się godni.

Każdy wiking, od młodego wojownika po starego jarla, żyje z jednym marzeniem – trafić do Valhalli. Bo nie chodzi tylko o życie, chodzi o wieczną chwałę, o śmierć z pieśnią na ustach i mieczem w dłoni. Tylko tacy zasługują, by zająć miejsce przy stole Odyna.

A więc jeśli gdzieś na północy słychać ryk bitewny i szczęk stali – wiedz, że tam rodzi się legenda. Może i on, ten wojownik z lodowej krainy, trafi pewnego dnia do wielkiej sali Valhalli.

I tam, pod dachem z tarcz, będzie wiecznie walczył, ucztował i śpiewał – aż nadejdzie koniec czasów.