Gram w CS:GO od tylu lat, że Dust 2 zna mój zapach.
– Moja ranga? Stabilny Silver IV – nie za nisko, nie za wysoko. Jak złoty środek porażki.
– Mirage? Znam każdą miejscówkę, ale i tak ginę na B.
– Smoke’i rzucam z dokładnością matematyka… który rzucił szkołę.
– Flashuję swoich, bo 'teamplay' to przecież wspólne cierpienie.
– Rush B? Zawsze. Taktyka? Nie ma. Plan? Zginąć razem.
– Gram AWP? Tylko wtedy, gdy drużyna prosi, żebym tego nie robił.
– Moja celność? Powiedzmy, że kulom jest po prostu… smutno trafiać.
– Toxic team chat? Byłem, widziałem, mutowałem.
– VAC? Jeszcze mnie nie złapał, bo nic nie działa tak źle jak moje skille.
– Knife kills? Mam. Przypadkiem.
– MVP? Jak drużyna wyjdzie z meczu i zostanę sam.
– Najlepszy moment? Zabiłem przez smoke’a i przez 5 minut byłem bogiem.
Potem znowu zginąłem przez mołotowa, którego sam rzuciłem.

Ale wiesz co? I tak kocham tę grę.
Bo CS to nie tylko strzelanie. To styl życia, w którym każdy mecz zaczyna się od słów:
‘Kto ma bombę?’ i kończy się: ‘Report this noob please.