Trzciny chylą głowy,
wiatr trwożnie zawodzi,
płomień w zgliszczach śpiewa.

Płoną nasze domy,
serca nasze płoną,
pełne łez i gniewu.

Mrok ciągnie doliną,
ogień biegnie rżyskiem,
całun zakrył niebo.

W dali żuraw krzyczy
naszą pieśń ostatnią,
dzisiaj zginąć trzeba.

Wróg jest ścianą mroku,
wróg jest łanem czarnym,
lęk nas nie pokona.

Droga biegnie w górę,
droga wiedzie granią,
lecz czemu tak stroma?

Cień ogarnia myśli,
smutek skuwa duszę,
choć trwamy w szeregu.

Lecz cóż może ramię
przeciw setkom ramion?
Ustajemy w biegu.

Skrzepła krew jest czarna,
martwe łzy są czarne,
barwią mrokiem oko.

Świat nicość zatapia,
już czas poszybować
z ptakami wysoko.

Płacze miecz czerwienią,
płacze nóż klanowy
w konającej dłoni.

Chociaż wróg odparty,
ziemi ocalonej
martwy nie obroni.

Oczy ojców patrzą
już na inne słońca
w krainie przedświtu.

Dusze braci płyną
nad przełęczy siodłem
po morzu błękitu.

Pięści zaciśnięte,
serca zaciśnięte
mamy w czarne głazy.

Łzy o barwie sadzy
spływają spod powiek
po żelaznej twarzy.

Kto ocali pieśni?
Kto pocieszy wdowy?
Synów kto uchowa?

My nie mamy skrzydeł,
by się wzbić do góry.
Stoimy bez słowa.