"Umieranie nie jest niczym trudnym, to życie jest tym co przeraża mnie najbardziej" Dark Souls jest walką o egzystencje, o życie pomimo wszechobecnego tragizmu który nas otacza. Przegrywasz nie wtedy kiedy umierasz, przegrywasz kiedy jest ci wszystko jedno, kiedy się poddasz. Gdy tylko odłożysz pada bądź klawiature i stwierdasz że jest to zbyt trudne, wtedy stajesz się niczym pusty. Dark Souls pokazuje nam, że zarówno tutaj jak i w rzeczywistości, zawsze możemy powstać, pójść do przodu, wygrać. Zostać wybranym. Jest to ucieleśnienie walki i pokazanie tego, że będąc jedynie człowiekiem, możemy osiągnąć wszystko.

Ale po kolei. Dość już filozofowania. W pierwszą cześć serii zagrałem po wielu poleceniach jej przez mojego przyjaciela – moja pierwsza styczność z grą okazała się fiaskiem, grałem wtedy na klawiaturze i myszce poddałem się i odszedłem po pokonaniu drugiego bossa w grze. Stałem się wtedy pustym, przegrałem głównie z powodu braku pada i innego wówczas spojrzenia na gry. Oczekiwałem że Dark Souls będzie mnie prowadzić za rączkę i będzie swego rodzaju relaksem. Postanowiłem jednak spróbować zagrać na padzie, była to jedna z najlepszych decyzji jakie podjąłem. Granie na padzie jest nie tylko wygodne, jest wręcz idealne, aczkolwiek nie ma co się dziwić - gra była tworzona dla konsol. Dzięki temu, nie tylko się ponownie nie odbiłem, ale i grę ukończyłem. Jest to też pierwsza gra która z padem mnie oswoiła. Grajcie na padzie, polecam każdemu.


Powiedzieć że ta gra jest ponura, to jak nie powiedzieć nic. Klimat oraz szara paleta barw to coś co w sposób idealny pokazuje nam, w jakim świecie się znaleźliśmy, oraz że nie ma tu miejsca na szczęśliwe zakończenia. Tragizm czuć na każdym kroku, przechodząc przykładową lokacje, (która jest moją ulubioną w całej grze swoją drogą) [mikro-spoiler] Ruiny Nowego Londo, występujące tam ambienty oraz niesamowity, a zarazem przerażający widok wszechobecnych ciał, sprawia że nasza głowa na każdym kroku podpowiada nam, jak wielkie zło wydarzyło się w tym miejscu, i tak jest w każdej stworzonej przez FROM SOFTWARE lokacji.

Co do soundtracków, muzyka występuje tu w niewielu miejscach, tych generalnie najważniejszych dla całej gry przykładowo : Firelink Shrine, motyw muzyczny tego miejsca jest melancholijny, aczkolwiek słychać w nim promyk nadziei, trzeba to usłyszeć aby zrozumieć. Oczywiście nie myślcie, że na tym muzyka się kończy, ależ skąd! Motywy główne bossów to arcydzieło, OST stworzone przez pana Motoi Sakuraba, sprawi że każdy pojedynek z szefem zapadnie wam w pamięć już na dobre, albo tak jak ja będziecie ją sobie puszczać do codziennych czynności. Z tych najbardziej epickich takich jak "Ornstein & Smough lub "Bell Gargoyle" aż po tragiczną i wyciskającą łzy "Gwyn Lord of Cinder" ewentualnie "Great Grey Wolf Sif". Każdy utwór został idealnie stworzony, aby pasował do bossa z którym walczymy.

Z oczywistych względów, nie zamierzam nikomu psuć zabawy w odkrywaniu tego cudownego uniwersum. Pragnę tylko podkreślić, a zarazem zdementować plotki o braku fabuły w grach z serii Souls. Fabuła jest, jest ona bogata, oraz napisana lepiej niż w wielu innych grach fantasy. Dodatkowo sposób w jaki ją poznajemy jest poprostu cudowny, otóż moi drodzy Dark Souls opowiada historię pięknym językiem baśni, my jako gracz zbierając każdy przedmiot (i czytając jego opis) dodajemy puzzel do układanki, dowiadując się coraz więcej o tym co właściwie się wydarzyło, jakie tragiczne wydarzenia spotkały Lordran. Fabuła nie jest podawana na tacy, jest to ruch nie tylko wyjątkowy, ale też pokazujący iż twórcy nie mają nas za idiotów. Czytajcie opis każdego przedmiotu!

Jeżeli chodzi o feeling oraz ogólną mechanikę walki, zapewniam was że nie spotkaliście się jeszcze z tak dobrze stworzonym systemem machania orężem. Po pierwsze mamy system udźwigu który to zmienia nam, wykonywanie uników, jeżeli nosimy naprawdę ciężką zbroje (która oczywiście zapewni nam sporą ochronę przed ciosami) nasze uniki bardziej będą przypominać wywracanie się na ziemię, odwracając sytuację nosząc lekką zbroje nasze przewroty będą wyglądać jak taniec akrobaty (wtedy jednak każdy cios będziemy odczuwać znacznie bardziej) Co do broni białej, mamy do wyboru : Jednoręczne, dwuręczne, pałki, topory, sztylety, włócznie, a nawet magię, cuda a nawet piromancje. Powiem więcej istnienie wszystkich tych kategorii magii ma uzasadnienie w fabule.

Tutaj mamy doczynienia z arcydziełem, same lokacje stworzone są w sposób idealny, przykładowo : Undead Burg, posiada on pełno przejść, które to łączą się z innymi lokacjami i uwierzcie mi to nie wszystko! Otóż moi drodzy ogromnym pokazem inteligencji pana który odpowiedzialny był za level design było stworzenie swojego rodzaju pajęczyny poziomów, która to sprawia że każda lokacja posiada skrót lub przejście do innego levelu, więc nie dość że tzw. pajęczyna łączy wszystkie lokacje ze sobą, to jescze łączy lokacje startową ze wszystkimi innymi. Uważam iż jest to największy plus jaki mogę dać tej części, ba nie tylko ja zresztą. Wielu graczy oraz recenzentów myśli identycznie.

Co do funkcji sieciowych, nie są one tylko dodatkiem jak w innych grach. Jest to integralna część Soulsów, twórcy wyjaśnili w idealny sposób dlaczego coś takiego tu istnieje. Możemy pozostawiać wiadomości dla innych graczy, które to jeżeli okażą się przydatne w świecie innego gracza, otrzymamy za to nagrodę. Możemy też wzywać do pomocy innych graczy w walce z bossami, możemy też sami pomagać innym graczom dzięki czemu również zostaniemy nagrodzeni. Mamy też możliwość przyłączenia się do wielu przymierzy, prowadzić walki z "złymi graczami" którzy są uważani za wrogów innego przymierza, przechodząc lokacje możemy zostać zaatakowani, dzięki temu czuć że ta gra ciągle żyje, mimo że sam świat gry jest martwy, to wiemy że ktoś za rogiem też umiera, oraz też przechodzi tą lokacje, widzimy plamy krwii pozostawione przez graczy którzy umarli w tym danym miejscu. Jest to poprostu niesamowite, w żadnej innej grze nie zobaczycie nic podobnego.

Śmierć? Tak w innych grach śmierć to poprostu załadowanie zapisanej gry. W Dark Souls nawet to jest wyjaśnione fabularnie i śmierć ma tu nie tylko wytłumaczenie, ale i znaczenie. Należy mieć na uwadze, że kiedy już umrzemy to na 99% jest to nasza wina, musicie wiedzieć że każdy nasz przeciwnik ma swój zestaw ruchów, swój "taniec". Gra jest trudna, ale testuje ona jedynie naszą cierpliwość i uczucie kiedy nareszcie uda nam się pokonać bossa, jest niezwykle satysfakcjonujące - czujemy zarówno ulgę, albo smutek, gdyż jest to tylko kolejny przeciwnik na naszej drodze, a zostało ich jeszcze wielu.


Zaczynamy od tworzenia postaci, oraz wybraniu początkowej klasy. Możemy też wybrać nasz początkowy dar. Tak jak napisałem wyżej, polecam grać na padzie. Po obejrzeniu epickiej cutscenki, trafiamy do lokacji początkowej, tam panowie z FROM SOFTWARE w idealny sposób pokazują nam jak grać. Polecam czytać wszystkie wiadomości pozostawione na drodze. Powodzenia chosen undead!

Dlaczego? Bo w żadną inną grę nie zaangażowałem się tak emocjonalnie i w żadnej innej grze nie żyłem drugim życiem. W żadnym innym tytule nie czytałem forum o mitologii świata, ani nie przeglądnąłem całego youtuba, aby jeszcze dokładniej zgłębić cały lore, to gra która pokazała mi, że mimo mojego wieku (22 lata) i ogrywając tyle tytułów nie widziałem jeszcze dosłownie nic. Dla mnie gra ta, jest grą dekady. Każdy gracz powinien przejść ją chociaż raz, gdyż jest to dzieło wybitne.


Ta gra skradła mi duszę, polecam każdej żywej istocie.
Chwalmy Słońce!