Последние обзоры Woolite1337

Zacznę od kwestii organizacyjnej. Mianowicie jestem fanem Counter-Strike'a w odsłonie "klasycznej", czyli 1.6. W tę wersję grałem latami i do niej mam sentyment. Wszelkie późniejsze próby (CS: Source, Condition Zero) stworzenia czegokolwiek z tej marki uznaję za głupotę i bezsensowne grzebanie w dobrej produkcji.

No dobra, swoje powiedziałem, ale świat idzie jednak dalej, a stary CS jest już naprawdę stary. Na Global Offensive postanowiłem więc spojrzeć nie tylko przez pryzmat napisania tej recenzji, ale ocenienia, czy oto przyszedł godny następca dawnego króla.

Z grami takimi jak Counter-Strike w ocenie jest pewien problem, bowiem to już przestają być gry. Mamy tu do czynienia z platformami e-sportowymi i oceniać je to tak jakby oceniać na przykład piłkę nożną, w której dochodzą nowe usprawnienia (ot, jak chociażby nowy system wykrywający, czy piłka wpadła do bramki, który wykorzystany ma być podczas Mistrzostw Świata w Brazylii).
Dobra, słyszę, że połowa z was zaczyna krzyczeć "Sieja, przestań chrzanić!", więc bierzemy się do rzeczy.

W ogólnym rozrachunku Counter-Strike: Global Offensie to próba odnalezienia złotego środka pomiędzy wygodą gry, a wsparciem dla ogromnej zaangażowanej społeczności. Nikt nie wybaczyłby Valve, gdyby ci zabronili tworzenia i wykorzystywania modów oraz własnych map, zaś nowi gracze mogliby poczuć się zagubieni w gąszczu niejasnych oznaczeń serwerów i konieczności pobierania dodatkowych plików przy nieoficjalnych grach. Problem rozwiązano więc dosyć skutecznie - grę podzielono. Już z poziomu menu wybieramy, czy chcemy bawić się na zasadach przyjętych ogólnie, czy wchodzimy w dzicz prywatnych serwerów i setek przeróżnych modów.
Warto w tym momencie zaznaczyć, że nawet wybierając grę z predefiniowanymi ustawieniami nie jesteśmy skazani na dwa klasyczne tryby gry - atak bombowy i zakładnicy. Te oczywiście są, i to w dwóch konfiguracjach (turniejowy klasyczny, gdzie ogień przyjacielski jest włączony, a przenikanie przez przyjaciół wyłączone, oraz turniejowy uproszczony, gdzie jest odwrotnie - strzelać do swoich można bez obaw, a także śmiało przez nich przechodzić), ale prócz nich Global Offensive oferuje nam tryby Demolka i Wyścig Zbrojeń, które są znacznie dynamiczniejsze od tych nam już znanych.

O co chodzi? Wyścig Zbrojeń to tryb najbardziej dynamiczny, przede wszystkim dzięki temu, że nie czekamy na odrodzenie, tylko nasza postać po śmierci automatycznie wraca na respawn i gra toczy się dalej. Jak długo? Otóż po każdym zabiciu przeciwnika dostajemy kolejną pukawkę z arsenału 27 broni. Każdą z nich musimy zabić jednego przeciwnika. Gra kończy się więc w momencie, gdy pierwsza osoba zdobędzie fragi każdą z broni, co jest trudne o tyle, że pod koniec gra się pistoletami, a ostatnie zabójstwo trzeba przeprowadzić... nożem.
Demolka jest zaś trybem łączącym w sobie powyższy opis ze znanym rozbrajaniem bomb. Nową broń za zabicie przeciwnika dostajemy na początku każdej rundy (łącznie 10 pukawek), a celem jest podłożenie ładunku wybuchowego, bądź niedopuszczenie do tego, jeżeli stoimy po stronie antyterrorystycznej praworządności. Nieco pikanterii dodaje fakt, że mapy są tu mniejsze, a bomb site jest tylko jeden.

O klasycznych trybach nie muszę chyba pisać, bo wiele w tym aspekcie się nie zmieniło. Wciąż musimy albo zajmować się ładunkiem wybuchowym, albo zakładnikami. Wszystko na klasycznych, chociaż nieco zmodyfikowanych mapach - Dust, Dust2, Inferno, Aztec, Office, Italy, Train i Nuke. Brakuje w oficjalnych trybach niestety mojego ulubionego assaulta, ale to można już sobie odbić na prywatnych serwerach. Co do zmian - służą one głównie zrównoważeniu rozgrywki poprzez dodanie nowych przejść, czy przemodelowanie niektórych pomieszczeń. Dzięki nowej klatce schodowej i kładce przejście "dołem" na mapie dust nie jest już samobójstwem.